Η δημοσιογραφία στα έξι μέτρα

Αφού δεν παράγουν πολιτικό λόγο, κατασκευάζουν πολιτικό τάχα λόγο. Επιμένουν, έτεροι εκάτεροι, να τραβολογιούνται στον αέρα για το ποιος έχει άδικο [ή δίκιο]: ο δημοσιογράφος, η ΕΡΤ, η Νέα Δημοκρατία, η κυβέρνηση, η Ενωση Συντακτών, το σωματείο των εργαζομένων, η κοινή γνώμη; Μήπως, απλώς, φταίνε οι τηλεθεατές; Μήπως οι αρχαίοι σοφιστές που προφανώς δεν αξιώθηκαν να αναγνωστούν από τους πολιτικούς μας; Μήπως, επίσης, ο Χατζηπετρής;

Και γιατί ακραία παρακαλώ η άποψη του συναδέλφου; Ο άνθρωπος είπε ότι νόμισε πως άκουγε τον θεωρητικό του φασισμού, ακούγοντας τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι ότι τον άκουγε κιόλας· επίσης θυμήθηκε ότι αυτός ο θεωρητικός εισήγαγε στοιχεία εθνικισμού -αυτά προφανώς ήθελε να στηλιτεύσει ο δημοσιογράφος. Πού το ακραίον; Εχουν ακουστεί αμέτρητες ακραίες χυδαιότητες για όλα σχεδόν τα πρόσωπα του πολιτικού κόσμου. Τι να πει ο νυν Ελληνας πρωθυπουργός, αλλά και πρότεροι;

Το ουσιαστικό είναι ότι δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση. Σε τι να αντιπαρατεθούν; Στο ήθος, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος. Μα δεν αρκεί. Ο κόσμος θέλει να δει αλλαγή υπέρ των πολιτών. Τι να την κάνει την αρετή [λέμε, τώρα] εάν αυτή δεν συνοδεύεται από αποτελέσματα; Αλλο σημείο διαφορετικότητας δεν υπάρχει -ό,τι πουν οι δανειστές.

Ποιος να τολμήσει να φέρει αντίρρηση, μετά μάλιστα και την πλήρη υποταγή στις εντολές τους; Ας μην παίζουμε. Η Νέα Δημοκρατία ατύχησε γι’ ακόμη μία φορά. Απορώ μάλιστα για την επίθεση που δέχτηκε πανταχόθεν ο δημοσιογράφος -συνεργάτης, λέει, της ΕΡΤ. Γούστο του και καπέλο του να του θυμίσει ο κ. Μητσοτάκης τον θεωρητικό του φασισμού στην Ιταλία. Πρώτη φορά είναι που πολιτικοί ηγέτες έχουν παρόμοιο λόγο; Εκτός εάν έχουμε ξεχάσει να ακούμε [εκτός εάν βάζουμε βαμβάκι στ’ αυτιά μας ή στρουθοκαμηλίζουμε].

Ο δημοσιογράφος δικαιούται να χαίρεται ό,τι θυμάται -και να θυμάται ό,τι χαίρεται, ακόμη και να προπαγανδίζει [ακραίο αυτό...] το κυβερνητικό έργο [θα κριθεί από τη δεοντολογία και την κοινωνική ή όχι αποδοχή]. Εάν ο ίδιος νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι κοινωνική δημοσιογραφία [η δημοσιογραφία είναι πάντα κοινωνική, πάντα αντιεξουσιαστική] με γεια του με χαρά του.

Δεν θα τον στήσουμε στα έξι μέτρα τον άνθρωπο, παπαγαλίζει ή όχι [στα έξι μέτρα έχει στηθεί από μόνη της η δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια, δεν έχει χρείαν άλλων]. Υπερβάλλουν όσοι θεώρησαν ακραία την άποψή του [καλά θα κάνουν να επανεξετάσουν τον χαρακτηρισμό τους ή να τον διαχύσουν σε όλα τα μέτωπα της επικοινωνίας [της όποιας επικοινωνίας, για την οποία όλοι σχεδόν είμαστε συνυπεύθυνοι].

Δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο. Κάνει μια δουλειά με τον τρόπο του -καλώς κακώς, αδιάφορο. Τόσοι και τόσοι κάνουν παραπλήσιο «έργο». Θα ήθελα να είναι κοινωνικό· δεν είναι -δεν πειράζει, αυτό δα έλειπε, μέσα σε τόση σύγχυση και αναποδογύρισμα των αξιών και των κωδίκων. Μπορεί να γίνει μια αναγέννηση της δημοσιογραφίας; Δεν νομίζω. Νομίζω, όμως, ότι αυτό είναι το πρόβλημα και όχι ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Είναι λυπηρή μια τέτοια [προσωπική] διαπίστωση, αλλά δεν αφορά και κανέναν. Να έχουμε να λέμε. Να μη λησμονηθεί η τρανταχτή έλλειψη πολιτικού λόγου στην Ελλάδα από σύμπαντα τα κόμματα [εντός και εκτός Κοινοβουλίου -αυτό].