Οι μεν και οι δε της πολιτικής ζωής

Αυτό που συμβαίνει στη χώρα σε πολιτικό (και κυβερνητικό) επίπεδο έχει γούστο. Υβρίζουν οι μεν τους δε άνευ λόγου και αιτίας, ακριβώς διότι πρεσβεύουν την ίδια πολιτική. Ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε, ας μην αναρωτηθούμε. Στην αντιπολίτευση τα έχουν βάψει μαύρα διότι η κυβέρνηση τους πήρε τη «δουλειά», τη φιλελεύθερη δηλαδή ιδεολογία - και τα πάει μια χαρά. Ασκεί απαράλλαχτα ίδια πολιτική με αυτήν που θα ασκούσε (δικαιωματικά, ως εκ της ιδεολογίας της) η μείζων αντιπολίτευση (και η ελάσσων).

Απουσιάζει και από τους μεν και από τους δε κάθε πολιτικό σχέδιο που θα άνοιγε δυνατότητες για μια ουσιαστική απελευθέρωση της κοινωνίας, όντας εγκλωβισμένοι σε τεχνικά, οικονομικά, γραφειοκρατικά προβλήματα, χωρίς καμιά προοπτική, χωρίς ένα κοινωνικό όραμα που θα προσέδιδε τουλάχιστον κουράγιο για τάχα καλύτερες μέρες (ευμάρειας ας πούμε [το ευ ζην], αισθητικής αναβάθμισης χώρου και ανθρώπων, απαγκίστρωση από ευρωπαϊκές εποπτείες και άλλα οχληρά που επέφερε η βαριά συνθηκολόγηση). Εχουν πραγματικά γίνει άσοι στους αριθμούς και στην πάταξη της διαφθοράς - έμβλημά τους η διαφάνεια και η ηθική ακεραιότητα. Ποιος τη χάρη μας...

Επαίρεται η κυβέρνηση (χωρίς να κοκκινίζει, όχι το δέρμα της αλλά το πρόσωπό της) ότι την επαινούν για την καλή δουλειά που κάνει όλοι οι εταίροι και οι δανειστές· μάλιστα βγαίνει με θράσος και το διαλαλεί: εδώ οι καλοί και οι υπάκουοι, άλλους σαν εμάς δεν θα βρείτε. Το τραγικό είναι ότι τα πιστεύουν αυτά που λένε.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι έχουν χάσει κάθε ιδεολογικό μπούσουλα ή έχουν ξεχάσει από πού ξεκίνησαν και πού κατάντησαν, άρα παίζουν στο ίδιο γήπεδο με αυτούς που κατηγορούν ως φιλελεύθερους, δεξιούς και λοιπά - δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους να κοιταχτούν στον καθρέφτη ή έστω στον καθρέφτη της Ιστορίας. Εάν πιθανόν το κάνουν, τότε ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός.

Τι να κάνει η κακόμοιρη η αντιπολίτευση; Εχει ξεμείνει από ιδέες διότι η κυβέρνηση κατάφερε και τις ιδιοποιήθηκε - και όχι μόνο· αποδεικνύεται δεινή χειρίστρια των ελληνικών προβλημάτων, αφού συνεχώς τονίζει ότι γι’ αυτήν την εξαθλίωση φταίνε οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Βεβαίως και φταίνε, γι’ αυτό και ο κόσμος τους έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία παρά την αχαρακτήριστη μετατροπή τού «όχι» του ελληνικού λαού σε ένα επονείδιστο «ναι». Αντί να διορθώσουν τα κακώς κείμενα συνέχισαν να παίζουν το ίδιο βιολί (περικοπές μισθών και συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου... τα γνωστά που τους πρότειναν οι αδελφοί εταίροι). Αυτά για τη μείζονα αντιπολίτευση (έχει, είπαμε, ξεμείνει από ιδέες).

Η ελάσσων δεν πάει πίσω. Τόσα χρόνια εναλλασσόμενη στην εξουσία με τη μείζονα έμαθε τα τερτίπια της τελευταίας και απέκτησε το ίδιο «πρόσωπο». Τώρα αναλογίζεται τα παλαιά μεγαλεία και απλώς βγάζει αφρούς που δεν μπορεί να γυρίσει σε κείνη την ένδοξη εποχή - τώρα είναι άλλοι, ας βρέχει κι ας χιονίζει κι ας κάνει χειμώνα ή καύσωνες. Γούστο λοιπόν, αλλά και μια αλήθεια που προκύπτει εκ των πραγμάτων: η εξουσία μεταλλάσσει, μεταμορφώνει, αποηθικοποιεί, ζαλίζει, τέλος πάντων απομακρύνεται από την κοινωνία και τον άνθρωπο (εσωτερικόν κι εξωτερικόν).

Το φυσάνε και δεν κρυώνει εκεί σε όλη (σχεδόν) την αντιπολίτευση - η κυβέρνηση τους αφόπλισε.