Μερισματοδότες και μερισματούχοι

Τελικά, φθονέεσθαι κρέσσον εστί ή οικτίρεσθαι, καθώς φρονούσε ο Ηρόδοτος, δηλαδή είναι καλύτερα να σε μισούν παρά να σε λυπούνται.

Αυτό φαίνεται να το έχει εμπεδώσει ο Ελληνας πρωθυπουργός (η εξουσία και ο πόθος να τη διατηρήσεις σου μαθαίνει τα πάντα, εν μιά νυκτί σχεδόν).

Το νόημα: όταν σε λυπούνται έχεις απαξιωθεί στη συνείδηση όλων, είσαι για κλάματα, άρα τιποτένιος ή αδιάφορος· όταν σε μισούν πάει να πει ότι προκαλείς τα συναισθήματα όλων διότι κάτι «κατέχεις», το οποίο οι άλλοι αδυνατούν να το έχουν και το επιβουλεύονται.

Μιλώντας για το μέρισμα ο κ. Τσίπρας ξέρει ότι εκτοξεύει κοινοτοπίες, ό,τι έλεγε -ακριβώς- ο πριν από αυτόν πρωθυπουργός. Ο ίδιος ξεχνάει πώς, με πόση επιθετικότητα και ειρωνεία και σαρκασμό έκρινε το κοινωνικό μέρισμα που έδωσε ο κ. Σαμαράς - δεν χρειάζεται να του το υπενθυμίσουμε, αν και θα άξιζε, αλλά ας μην αναδεύουμε πληγές.

Θα πει, είναι βέβαιο, ότι τα δικά του ελατήρια είναι κοινωνικά, έχουν διαφορετική ιδεολογική προέλευση (ε, και;), ότι λυπάται που οι διεφθαρμένοι προκάτοχοί του εξυπηρετούσαν τις ελίτ και οδήγησαν έτσι τη χώρα σε αυτό το χάλι - α, και νά τους, καταστροφολογούν ήδη και υπονομεύουν, ενώ το δικό του μυαλό βρίσκεται κοντά στις λαϊκές τάξεις. Τι να πεις...

Από την άλλη εμφανίζονται στην πιάτσα κάτι φιντάνια και διαλαλούν κάτι σαν «ο άνθρωπος (ο πρωθυπουργός) κάνει προσπάθειες κι εσείς τον κατηγορείτε ότι λαϊκίζει;». Ντροπή σας.

Απ’ τ’ ολότελα καλή είν’ κι η Παναγιώταινα; Δηλαδή αυτό αξίζουν οι πληγέντες; Μάζευε κι ας είν' και ρώγες;

Τέτοια αχαριστία από τους «αριστερούς» ουδείς την ανέμενε, τέτοια αντιστροφή της πραγματικότητας, τέτοιο θράσος· αλλά είπαμε: η εξουσία σε μεταμορφώνει σε ξεφτέρι, ειδικά όταν έχεις και έφεση για δαύτη...

Εμαθε τόσα και τόσα ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν από τους ώς τούδε κυβερνήσαντες - και τα εφαρμόζουν κατά γράμμα· όχι θα κάτσει να σκάσει με θεωρίες περί ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο (πρωθυπουργικός) θώκος να είναι καλά.

Ελα, όμως, που η σκληρή πραγματικότητα τον βοηθά, παρά τον ασυνάρτητο βερμπαλισμό του. Η ανάγκη ταπεινώνει τους ανθρώπους.

Παρένθεση: Τα παπαγαλάκια μόνο καλές κουβέντες έχουν για το μέρισμα που θα διανείμει, στις λαϊκές τάξεις παρακαλώ, στις κυρίαρχες λαϊκές τάξεις. Κλείνει η παρένθεση.

Ενας παλιός αφορισματογράφος (Ριβαρόλ) τύπωσε το εξής: «Ο κυρίαρχος λαός δεν ζητάει τίποτα άλλο παρά να φάει· η μεγαλειότης του διάγει ησύχως όταν χωνεύει».

Δηλητηριώδης διαπίστωση (;), δεν λέω, περιέχει εντούτοις γερές δόσεις ρεαλισμού και, ως γνωστόν, ρεαλισμός και ξερό ψωμί (μα πολύ ξερό).

Βέβαια ας περιμένουμε λίγο ακόμη. Θα έλθει η ώρα που, με τη «μερισματική» πολιτική της κυβέρνησης, θα απαλλαγούμε από τα μνημόνια και τότε θα μας ταράξουν στην ισότητα και τη δικαιοσύνη.

Θα καταπιούμε τότε τη γλώσσα μας όσοι «υπονομεύουμε» το «θεάρεστο» έργο της αριστεροδεξιάς κυβέρνησης, όσοι πάψαμε να πιστεύουμε στις μεγαληγορίες της και στους κομπασμούς της περί υπεράσπισης των φτωχών και αδύναμων.

Οψόμεθα ες απαλλαγήν λοιπόν, χωρίς μερίσματα και άλλα φληναφήματα.