Κοίτα ποιος μιλάει!

Δυνατότητες ανανέωσης της Ν.Δ, ώθηση στον μεταρρυθμισμό και στις τολμηρές αλλαγές βλέπουν κατεστημένα ΜΜΕ και κέντρα του εσωτερικού και του εξωτερικού με αφορμή την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η υπαρξιακή κρίση της Ν.Δ. φαίνεται ότι την οδηγεί στο άλλο άκρο του εκκρεμούς. Από τη συντηρητική, εθνικιστική, ακροδεξιά και θρησκόληπτη εκδοχή της σαμαρικής διακυβέρνησης σε μια παραλλαγή ακραίου νεοφιλελευθερισμού, απολύτως φιλικού στις μεγάλες επιχειρήσεις και στα ιδιωτικά συμφέροντα. Ενός απενοχοποιημένου νεοφιλελευθερισμού που διά στόματος του Κυριάκου Μητσοτάκη δηλώνει περήφανος για την απόλυση των καθαριστριών και έτοιμος να το επαναλάβει στη λογική «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι».

Ενός νεοφιλελευθερισμού συμφιλιωμένου ακόμα και με τις πιο ακραίες απαιτήσεις των δανειστών και τις επιταγές των μνημονίων. Ενός νεοφιλελευθερισμού αρκούντως καιροσκοπικού, ώστε να μη διστάζει να συμμαχήσει με τις δυνάμεις που κατήγγειλε: ένα μέρος του σαμαρικού επιτελείου που τον στήριξε στον δεύτερο γύρο της εσωκομματικής εκλογής.

Η μεγάλη πολιτική επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού διεθνώς συνίσταται σ’ ένα πολιτικό παράδοξο: ενώ είναι αυτός που τα τελευταία τριάντα χρόνια οδήγησε την ανθρωπότητα στα σημερινά της χάλια, κατόρθωσε να παραμένει ένα ισχυρό ρεύμα που κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο. Είναι αυτό το παράδοξο που συνόψισε ο Κόλιν Κράουτς στο βιβλίο του «Ο περίεργος μη θάνατος του νεοφιλελευθερισμού» (εκδόσεις Εκκρεμές).

Πώς το κατόρθωσε αυτό; Απελευθέρωσε τις αγορές (από τον πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο), ιδιωτικοποίησε τα δημόσια αγαθά και ανάγκασε τους πολίτες να πληρώνουν αδρά γι’ αυτά, συνέτριψε κάθε εργασιακό δικαίωμα (στο όνομα της «ελευθερίας της εργασίας»), γιγάντωσε τις τράπεζες (χρυσώνοντάς τες με το δόγμα too big to fail), δημιούργησε ένα ζάπλουτο προνομιούχο στρώμα (στο όνομα μιας δήθεν αξιοκρατίας), εξαθλίωσε δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο (με την εξάπλωση της φτώχειας και τη διανομή της μιζέριας) και υποβίβασε το δημοκρατικό καθεστώς σε έναν πρόθυμο υπηρέτη των πιο ιδιοτελών συμφερόντων των ολίγων (99% versus 1%, σύμφωνα με το κίνημα «Occupy Wall Street»). Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, διέλυσε την κοινωνική συνοχή και ενοχοποίησε την έννοια της αλληλεγγύης, φορτώνοντας το βάρος της ύπαρξης στη λεγόμενη «ατομική ευθύνη».

Αυτές τις «καινοτομίες» και τις «μεταρρυθμίσεις» έρχεται να υπηρετήσει ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ., ένα πρόσωπο σαρξ εκ της σαρκός ενός πρωτόγονου συστήματος οικογενειοκρατίας, κυριαρχίας πολιτικών τζακιών, ασύστολου πελατειασμού, προσωπικών εκλογικών μηχανισμών και πολιτικής διαφθοράς σε όλες της τις εκφάνσεις. Ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει ρίζες οριζόντια στο φάσμα Αριστερά - Κεντροαριστερά - Κεντροδεξιά, εξ ου και η δυσκολία πολιτικής και ιδεολογικής ήττας του.

Η Νέα Δημοκρατία (σε αγαστή σύμπνοια με το ΠΑΣΟΚ) έχει εφαρμόσει στα μνημονιακά χρόνια την πλέον ταξική πολιτική στο οικονομικό πεδίο, ανεξάρτητα από το πολιτικό προσωπείο: συντηρητικό-ακροδεξιό ή (νεο)φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό. Σήμερα η εκλογή Μητσοτάκη προσφέρει τη δυνατότητα ξαναμοιράσματος της τράπουλας στο δεύτερο στρατόπεδο, αφού στελέχη τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του Ποταμιού εμφανίζονται πρόθυμα για νέες συνεργασίες και μεταπηδήσεις.

Και πάντα βέβαια στο όνομα της πάλης κατά του «λαϊκισμού». Οπως είπε ο ίδιος, «ας μην ελπίζει η κυβέρνηση σε συναίνεση, γιατί αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο του λαϊκισμού και του πολιτικού αμοραλισμού. Αυτό το κεφάλαιο θα το κλείσουμε». Εμείς απλά λέμε «κοίτα ποιος μιλάει!».