Η απειλή είναι ορατή

Συχνά οι πολίτες, όταν καλούνται να αναμετρηθούν με ασφυκτικά διλήμματα που αφορούν τη διακυβέρνηση της χώρας, αποφεύγουν τον πειρασμό της ηχηρής ανυπακοής. Συμβιβάζονται, προτιμούν την παθητική υπακοή και επιλέγουν με μισή καρδιά, ενδεχομένως και βρίζοντας, το μικρότερο κακό.

Σε ήπια μορφή το ζήσαμε στην Ελλάδα αρκετές φορές. Πολλοί δεν ψήφιζαν για να εγκρίνουν, αλλά για να αποδοκιμάσουν. Δεν στήριζαν με ενθουσιασμό μια πρόταση εξουσίας, αλλά απέρριπταν την εναλλακτική της επειδή θεωρούσαν ότι εκπροσωπεί το απόλυτο κακό. Το έζησαν οι Γάλλοι με δραματικό τρόπο στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το 2001, όταν αντίπαλοι ήταν ο Ζακ Σιράκ και ο Λεπέν.

Oπως είχαν πει τότε πολλοί γνωστοί διανοούμενοι, «είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε ανάμεσα σ’ έναν απατεώνα (σ.σ. ο Σιράκ είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη) και σ’ έναν φασίστα». Προτίμησαν τον «απατεώνα».

Σύντομα όμως θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα ανάλογο δίλημμα αφού, όπως όλα δείχνουν, η επικεφαλής της γαλλικής Ακροδεξιάς θα βρίσκεται στον δεύτερο γύρο διεκδικώντας με αξιώσεις την προεδρία της χώρας.

Ωστόσο δεν φαίνεται να απασχολεί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα δημοκρατικά κόμματα το μείζον ερώτημα: «Γιατί αυτό που αποτρέψαμε να γίνει τότε, επανέρχεται σήμερα με μεγαλύτερη δυναμική;».

Τα τελευταία χρόνια από παντού στην Ευρώπη έρχονται ισχυρά σήματα αμφισβήτησης του οικοδομήματος που έχει χτιστεί.

Το ρεύμα του αντιδραστικού ευρωσκεπτικισμού και η γραβατωμένη Ακροδεξιά ενισχύονται και κερδίζουν τις ψυχές των απογοητευμένων και απελπισμένων ανθρώπων. Η απειλή είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού, αλλά οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις επιμένουν στη γραμμή που είναι υπεύθυνη για την κλιμάκωση του φαινομένου.

Στις αμερικανικές εκλογές (των οποίων την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζαμε την έκβαση) εκλήθησαν οι πολίτες να διαλέξουν ανάμεσα στον επικίνδυνο Τραμπ και την γκρίζα Κλίντον.

Πολλοί στις Πολιτείες όπου το παιχνίδι ήταν ανοιχτό υποψιάζομαι ότι έκαναν αυτό που είπε ότι θα έκανε ο Βαρουφάκης αν είχε δικαίωμα ψήφου στις ΗΠΑ: έκλεισαν τη μύτη τους και το έριξαν στην Κλίντον. Η επόμενη μέρα, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, θα είναι ίδια; Σε καμία περίπτωση.

■ Συμβαίνει με τους ανθρώπους, συμβαίνει με τις συλλογικότητες, συμβαίνει με τα κράτη. Η εμφάνιση ενός κινδύνου κινητοποιεί. Οταν αυτός απομακρύνεται, η συνήθης αντίδραση είναι η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, η οποία όμως είχε δημιουργήσει τις αιτίες που προκάλεσαν τον κίνδυνο.

Η κριτική υποχωρεί αφού η μάχη κερδήθηκε, οι υποσχέσεις που δόθηκαν για αλλαγές ώστε να μην προκύψει στο μέλλον παρόμοιο πρόβλημα αποσύρονται (όπως έχει πει ο πρύτανης του κυνισμού Φ. Μιτεράν, οι υποσχέσεις δεσμεύουν όχι αυτούς που τις έδωσαν αλλά αυτούς που τις πίστεψαν!) και η ζωή συνεχίζεται κανονικά σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτε. Μέχρι την επόμενη φορά, που μπορεί όμως να αποδειχθεί μοιραία.

Ανάγωγα

Το επικοινωνιακό επιτελείο της Ν.Δ. συνεχίζει να εκτοξεύει βλακείες πασπαλισμένες με μπόλικο φανατισμό. Πριν καν δει τη νέα εκπομπή της ΕΡΤ «Αίθουσα Σύνταξης» ο επικεφαλής του γραφείου Τύπου, Μακάριος Λαζαρίδης, είπε ότι η «Αυγή» μετακόμισε στην ΕΡΤ.

Ανοησία ολκής. Με εξαίρεση τη Νατάσσα Γιάμαλη, η οποία όντως εργαζόταν στην «Αυγή» (μήπως είναι έγκλημα αυτό, κ. Λαζαρίδη;), οι υπόλοιποι(ες) ούτε είναι ούτε έχουν περάσει ποτέ από την εφημερίδα της Αριστεράς. Αντιθέτως μερικοί(ές) εξ αυτών κινούνται σε άλλο ιδεολογικό μήκος κύματος.