Παίζοντας με τη φωτιά

Ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Βάλντις Ντομπρόβσκις, μιλώντας στην «Καθημερινή» (15-5-2016) μας είπε ότι «ήταν επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης η επιβολή περισσότερων φόρων. Η Ε.Ε. τόνιζε ότι οι μειώσεις δαπανών θα επηρέαζαν λιγότερο αρνητικά την ανάπτυξη».

Το γνωστό επιχείρημα του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού. Το σταματούν εκεί όμως στις δημόσιες παρεμβάσεις τους γιατί καταλαβαίνουν (δογματικοί είναι, όχι ηλίθιοι, αν και μερικές φορές είναι και τα δύο) ότι δεν είναι δημοφιλείς οι εναλλακτικές που έχουν στο μυαλό τους.

Στις επαφές τους πάντως με τους υπουργούς των χωρών που βρίσκονται σε καθεστώς επιτροπείας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, είναι ανατριχιαστικά σαφείς όταν αναφέρονται σε μείωση δημοσίων δαπανών: εννοούν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, απολύσεις στον δημόσιο τομέα και απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό.

Ισχυρίζονται ότι βάζοντας φόρους, κόβεις την κατανάλωση, αποθαρρύνεις τις επενδύσεις και συνεπώς δεν μπορεί να πάρει μπροστά η μηχανή της οικονομίας.

Πιστεύουν προφανώς ότι κόβοντας μισθούς, συντάξεις και στέλνοντας ανθρώπους στην ανεργία, σε κακοπληρωμένες δουλειές ή στη μερική απασχόληση δεν κόβεις εισοδήματα που θα πήγαιναν στην κατανάλωση. Τι να πει κανείς... Αλλά με τον δογματισμό δεν βγάζεις άκρη. Ωστόσο και επί της ουσίας αυτή η λογική του κ. Ντομπρόβσκις συναντά αντιδράσεις και μάλιστα από κει που δεν το περιμένεις.

Πρόσφατα το νούμερο δύο του ΔΝΤ, ο κ. Τόμσεν, δήλωσε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για νέα συρρίκωνση των δημοσίων δαπανών στην Ελλάδα, αφού πολλά νοσοκομεία έχουν έλλειψη βασικών υλικών και δεν μπορούν να λειτουργήσουν όπως πρέπει, ενώ μέσα μεταφοράς δεν κινούνται γιατί δεν έχουν καύσιμα. Μήπως ο κ. Τόμσεν να το έλεγε απευθείας στον κ. Ντομπρόβσκις;

Επίσης, όπως επισημαίνουν όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι και αποδεικνύεται από τους αριθμούς (το προσφιλές άθλημα της τεχνοκρατίας), από το 2010 μειώθηκαν οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα κατά το 1/3, ενώ ο αριθμός των απασχολουμένων στο Δημόσιο είναι κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σύμφωνα μάλιστα με τον Γερμανό οικονομολόγο Φάμπιαν Λίτνερ, ο οποίος είναι ερευνητής σε ινστιτούτο που πρόσκειται στην Ομοσπονδία των Γερμανικών Συνδικάτων (δεν ελέγχονται από τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς και τους αριστερούς ριζοσπάστες), αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα στα θέματα της λιτότητας και της ανεργίας «ιστορικά είναι συγκρίσιμο μόνο με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στη δεκαετία του ‘30».

Λέει και μερικά άλλα ο κ. Λίτνερ, όπως για παράδειγμα ποιες πολιτικές δυνάμεις ευνοήθηκαν απ’ αυτήν την κατάσταση στην πατρίδα του εκείνη την εποχή, αλλά ας το αφήσουμε γιατί μπορεί να κατηγορηθούμε από τους αντιλαϊκιστές όλων των τάσεων για αχαλίνωτη κινδυνολογία και αντιευρωπαϊσμό.