Η φλεγμονή της Αριστεράς

Ενα θλιβερό φαινόμενο είναι σε εξέλιξη στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Εννοώ την αντιπαράθεση -για την ώρα ήπιας έντασης, αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον- ανάμεσα σε πρώην συντρόφους που σήμερα είναι σε διαφορετικά κόμματα.

Η γενική απεργία και η πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου στάθηκαν οι αφορμές για αψιμαχίες, ευτυχώς μέχρι τώρα λεκτικές, μεταξύ μελών της Λαϊκής Ενότητας και του ΣΥΡΙΖΑ.

Η συμμετοχή οργανωμένων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στις δύο εκδηλώσεις ενόχλησε τα στελέχη της ΛΑ.Ε. τα οποία εξέφρασαν την αγανάκτησή τους για το θράσος της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να καλέσει τον κόσμο του να πάρει μέρος.

Σύμφωνα με την αντίληψή τους, δεν δικαιούται η κυβέρνηση να κάνει κάτι τέτοιο και δεν επιτρέπεται στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να διαδηλώνουν γιατί ανήκουν σε μνημονιακό κόμμα και είναι τουλάχιστον υποκριτικό να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις που γίνονται εναντίον της συμφωνίας που υπέγραψε ο Τσίπρας.

Βεβαίως δεν είναι πρωτόγνωρη αυτή η κατάσταση για την Αριστερά, την ελληνική και την παγκόσμια.

Από τότε που η πολιτική Αριστερά διασπάστηκε, δηλαδή σχεδόν από την αρχή της εμφάνισής της στην Ιστορία, και εκφράστηκε μέσα από πολλά σχήματα, η σύγκρουση για το ποιος νομιμοποιείται και ποιος όχι να μιλάει στο όνομά της χαρακτήρισε την πορεία της, ενώ τα αριστερόμετρα κυκλοφορούσαν στην αγορά σε μεγάλες ποσότητες και σε προσιτή τιμή για να έχουν εύκολη πρόσβαση οι πάντες.

Για τους μετρητές της αριστεροσύνης ο πρώην δεν είναι αριστερός, ούτε σύντροφος που έχει πάρει λάθος δρόμο, δεν είναι καν πολιτικός αντίπαλος, αλλά κάτι χειρότερο: είναι εχθρός και μάλιστα πολύ επικίνδυνος γιατί παραπλανά τους πολίτες και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι συνέπειες της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι νωπές.

Η μνησικακία είναι παρούσα, ο θυμός διάχυτος, οι δίκες προθέσεων συνεχίζονται, τα συναισθηματικά τραύματα παραμένουν ανοιχτά, πολλά πρησμένα «εγώ» περιφέρονται και με χολερικό λόγο ζητούν εκδίκηση, ενώ για τους ηττημένους η λαϊκή ετυμηγορία του Σεπτεμβρίου σ’ ό,τι αφορά το μείζον διακύβευμα δεν είναι οριστική.

Ωστόσο θα περίμενε κανείς περισσότερη ψυχραιμία. Και γιατί είναι δύσκολο να πιστέψει ο τρίτος, ο μη μυημένος, ότι στη μία πλευρά βρίσκονται οι προδότες και στην άλλη οι αγνοί και οι αμόλυντοι, αλλά και επειδή οι περισσότεροι εκ των εμπλεκομένων έχουν ζήσει στο πετσί τους τα προηγούμενα χρόνια, από τις θέσεις που ήταν, ανάλογες καταστάσεις και ήταν θύματα της κακοβουλίας και της επιθετικότητας των ηγετικών μηχανισμών.

Ανάγωγα

Φωνάζει η αντιπολίτευση για τον φόρο στο κρασί. Δικαίως. Φώναζε και πριν για την αύξηση του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Δικαίως πάλι. Πρόταση όμως για ισοδύναμα ούτε είδαμε ούτε ακούσαμε. Και καλά, το ΚΚΕ είναι κόμμα διαμαρτυρίας και προπαγάνδας. Τα άλλα όμως που, όπως λένε, είναι κόμματα διακυβέρνησης, γιατί δεν κατέβασαν καμιά ιδέα;