Το ψυχολογικό όριο του Τσίπρα

Τελικώς τι ισχύει με τον Αλ. Τσίπρα; Κάνει μασάζ στην εσωκομματική αντιπολίτευση για να μην αντιδράσει έντονα στην κωλοτούμπα που έρχεται;

Επιμένει στη σκληρή γραμμή στα μέτωπα που είναι ανοιχτά στη διαπραγμάτευση, τα οποία συγκροτούν τον πυρήνα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ και συνεπώς σπρώχνει τη χώρα στα βράχια, όπως φοβούνται Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ -γιατί τις άλλες μέρες θεωρούν ότι πάμε σε νέο μνημόνιο, πιο επώδυνο απ’ αυτό που ήταν έτοιμη να υπογράψει η δική τους κυβέρνηση;

Είναι αιχμάλωτος των συνιστωσών;

Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Ποια είναι η πραγματικότητα.

Ο πρωθυπουργός είναι όμηρος των προεκλογικών δεσμεύσεων του, των προγραμματικών δηλώσεών του και της διαδεδομένης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αντίληψης (πριν από τις εκλογές ήταν δεσπόζουσα, από τις 25 Ιανουαρίου και μετά έχει πληγεί το κύρος της) ότι μπορεί στις συνθήκες που επικρατούν στην Ευρώπη να γίνει ανεκτή από τις διευθύνουσες ελίτ μια πολιτική που είναι στον αντίποδα της κυρίαρχης.

Ο Αλ. Τσίπρας πράγματι έχει κάνει αρκετές υποχωρήσεις.

Εχει δεχτεί τη λογική των δανειστών στις ιδιωτικοποιήσεις, έχει μετακινηθεί στα θέματα του ΦΠΑ και του ΕΝΦΙΑ, έχει συμφωνήσει στην κατάργηση όλων των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων (εξαίρεση τα βαρέα), προτίθεται, σύμφωνα με πληροφορίες, να προσεγγίσει τις θέσεις των εταίρων στο ζήτημα των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, καταθέτοντας πρόταση για αύξησή τους από το 2019.

Δεν πρόκειται όμως να κάνει πίσω στα εργασιακά και στις υπόλοιπες πτυχές του Ασφαλιστικού (μείωση κύριων και επικουρικών) γιατί πιστεύει ότι αν μείνει σταθερός σ’ αυτά, το «πακέτο» θα περάσει σχετικά ανώδυνα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ.

Στην προσπάθειά του για συμφωνία που δεν θα είναι ατιμωτική για την Ελλάδα έχει συμπαραστάτη τον Γιούνκερ. Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύει ότι ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όντως λειτουργεί εποικοδομητικά και επιδιώκει έναν έντιμο συμβιβασμό, προκαλώντας συχνά τη δυσφορία της Γερμανίας και του ΔΝΤ που βρίσκονται σε απόλυτη συνεργασία και δεν βλέπουν με καλό μάτι τη σχετική αυτονομία του Λουξεμβούργιου πολιτικού.

Δεν είναι τυχαίο ότι η καγκελάριος απέρριψε την πρόταση Τσίπρα για συμμετοχή του Γιούνκερ στη συνάντηση της Πέμπτης στη Ρίγα. Η γερμανική πλευρά επίσης ήταν αυτή που έσπευσε να «γειώσει» το σχέδιο λύσης της Επιτροπής που κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα. Ο Αλ. Τσίπρας εμφανίζεται αποφασισμένος να μην υποκύψει στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών και το δηλώνει με κάθε ευκαιρία.

Το έκανε προσφάτως σε συνομιλητή του στον οποίο είπε ότι «έχω ήδη ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο της μη πληρωμής της δόσης στο ΔΝΤ».

Ανάγωγα

Είναι κουραστικό να λες το αυτονόητο, ωστόσο χρειάζεται, γιατί οι οπαδοί της εξόδου από την ευρωζώνη επιμένουν να περιγράφουν την εκδοχή της ρήξης, χωρίς όμως να αναφέρονται ρητά στους πολίτες. Αυτοί πρέπει να ερωτηθούν και να αποφασίσουν με τον μοναδικό τρόπο που υπάρχει στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, δηλαδή με τις κάλπες, αφού βεβαίως έχουν στη διάθεσή τους όλες τις εναλλακτικές. Ολα τα άλλα -προβλέψεις, εκτιμήσεις, αναλύσεις, σταθμίσεις- είναι ασκήσεις επί χάρτου. Και εκ του ασφαλούς.