Ολοι ύποπτοι, ουδείς ένοχος

Ποια είναι η συνήθης αντίδραση αξιωματούχων όταν κατηγορούνται για εμπλοκή σε σκάνδαλα; Οτι πρόκειται για σκευωρία που την έχουν σχεδιάσει οι πολιτικοί αντίπαλοί τους με στόχο την εξόντωσή τους. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο.

Παντού στον κόσμο έτσι γίνεται. Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζί έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη δικαιοσύνη της πατρίδας του για χρηματισμό από τη Λιβύη του Καντάφι. Πιστεύει ότι είναι θύμα μεθοδεύσεων των εχθρών του.

Για κυνήγι μαγισσών έκανε λόγο ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι όταν πιάστηκαν στα πράσα οι ταμίες του Λαϊκού Κόμματος (αυτός τους είχε διορίσει). Ο ίδιος δήλωσε άγνοια για τα ποσά που εισέπρατταν για τις εκλογικές ανάγκες του κόμματός του.

Για σκευωρία μιλάει ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Νετανιάχου, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με ποινικές διώξεις για μίζες (καθώς και η σύζυγός του). Προκήρυξε εκλογές για τον Απρίλιο μπας και προλάβει να αποφύγει την κατραπακιά.

Ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας Τέμερ αποχώρησε πριν από λίγες μέρες από το προεδρικό μέγαρο κουβαλώντας μαζί με τα αναμνηστικά δώρα που πήρε κατά τη διάρκεια της θητείας του και δύο βαρβάτες διώξεις για συμμετοχή σε υποθέσεις διαφθοράς. Κι αυτός καταγγέλλει συνωμοσία εις βάρος του.

Οταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά η εγκαλούμενη κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) κατηγόρησε την αντιπολίτευση και ορισμένα μέσα ενημέρωσης ότι σε συνεργασία με επίορκους δικαστές οργάνωσαν σχέδιο ανατροπής της με συκοφαντίες και στημένους μάρτυρες. Οταν ξέσπασε το σκάνδαλο «Ζίμενς» ακούστηκαν τα ίδια και χειρότερα.

Στην περίπτωση αυτή στη θέση των υπόπτων είτε για μίζες είτε για αποδοχή δώρων από τη γερμανική εταιρεία βρέθηκαν κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη και του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Κι αυτό, όπως και άλλα σκάνδαλα που απασχόλησαν τη δημόσια συζήτηση την περίοδο της μεταπολίτευσης, είχε δικομματικό χρωματισμό. Και σε αυτό, όπως σε πολλά άλλα σκάνδαλα, στο στόχαστρο μπήκαν δικαστές και εισαγγελείς για επιλήψιμες πράξεις του ή σκόπιμες παραλείψεις τους.

Ακόμη και σήμερα που η Δικαιοσύνη έχει αποφανθεί για την ενοχή του Ακη Τσοχατζόπουλου στην υπόθεση των εξοπλιστικών, ο πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει με φανατισμό ότι είναι θύμα σκευωρίας την οποία, κατά τη γνώμη του, «έστησαν» η Δεξιά παρέα με πρώην συντρόφους του.

Δεν θα μπορούσε τα πράγματα να είναι διαφορετικά για το θέμα της Novartis. Η διαφορά εδώ είναι ότι υπάρχει ένας τρίτος παίκτης (ο ΣΥΡΙΖΑ) στον οποίο χρεώνουν τη συνωμοσία η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ.

Στην πρώτη φάση όλων των βρόμικων υποθέσεων οι ενεχόμενοι «έβλεπαν» σχέδιο συκοφάντησής τους, απειλούσαν θεούς και δαίμονες, διακινούσαν βιτριολικές φήμες για τα κίνητρα των αντιπάλων τους, κατασκεύαζαν σκάνδαλα για να πλήξουν τους άλλους, τα έβαζαν με δικαστές και εισαγγελείς κατηγορώντας τους για διατεταγμένη υπηρεσία και υπόσχονταν εκδίκηση όταν οι πολιτικοί συσχετισμοί θα άλλαζαν.

Αυτός είναι ο κανόνας. Οι ύποπτοι θα θορυβούν για να θολώσουν τα νερά και θα προσπαθούν με τη βοήθεια των κομμάτων τους και των φιλικών μέσων ενημέρωσης να δημιουργήσουν κλίμα σύγχυσης: «όλοι ύποπτοι, ουδείς ένοχος». Η επιχείρηση αποπροσανατολισμού θα στέφεται με επιτυχία όσο η Δικαιοσύνη θα καθυστερεί.

Ανάγωγα

Τους κάλεσε στα γραφεία του κόμματος στη Βουλή κι αυτοί πήγαν. Τον άκουσαν να κατηγορεί την κυβέρνηση για παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη κι αυτοί δεν αντέδρασαν.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων τα είπαν και τα συμφώνησαν.

Πάνω απ’ όλα η... ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.