Ελπίζοντας για το αυτονόητο

«Θέλουν να κρυφτούν κι η χαρά δεν τους αφήνει». Η φράση αυτή (εδώ καταγράφεται μια παραλλαγή της γιατί στην αυθεντική μορφή της μπορεί να προκαλούσε αντιδράσεις και μέρες που είναι δεν θέλω να βάλω τις δημοσιογραφικές ενώσεις να βγάζουν ανακοινώσεις για προσβολή της δημοσίας αιδούς) έρχεται στο μυαλό μου βλέποντας, ακούγοντας και διαβάζοντας τα χαιρέκακα σχόλια των δεξιών μέσων ενημέρωσης για την εμμονή του ΔΝΤ να μειωθούν οι συντάξεις.

Δεν πρόκειται για εκδήλωση αναλγησίας. Με τους συνταξιούχους είναι και δεν θέλουν να μειωθούν οι συντάξεις.

Πιστεύουν όμως πως ό,τι δημιουργεί πρόβλημα στην κυβέρνηση βοηθάει αντικειμενικά την αντιπολίτευση. Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση αυτό δεν ισχύει.

Να τους θυμίσω ότι τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. έχουν εκτεθεί στο συγκεκριμένο ζήτημα γιατί έχουν καταθέσει προτάσεις νόμου με τις οποίες ζητούσαν να μην εφαρμοστεί το μέτρο και πρότειναν μάλιστα στην κυβέρνηση να ψηφίσει τις προτάσεις τους αμέσως, παρά το γεγονός ότι τότε δεν είχε λήξει τυπικά το πρόγραμμα.

Με άλλα λόγια πίεζαν την κυβέρνηση να προχωρήσει ακόμη και χωρίς την έγκριση των δανειστών, δηλαδή να κάνει μονομερή ενέργεια.

Δικαιούμαι λοιπόν να υποθέσω ότι αν οι δανειστές τα στυλώσουν ή επιχειρήσουν να σαλαμοποιήσουν το μέτρο (να μειωθούν οι συντάξεις με δόσεις) και η κυβέρνηση αποφασίσει να πάει κόντρα στις διαθέσεις τους, η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. θα στηρίξουν με ενθουσιασμό την πρωτοβουλία της; Αυτό λέει η κοινή λογική.

Το ευχάριστο πάντως είναι ότι διαμορφώνεται ένα συμπαγές μέτωπο (κυβέρνηση, Ν.Δ., ΚΙΝ.ΑΛΛ.) εναντίον της μείωσης των συντάξεων, το οποίο σύμφωνα με τις δημόσιες δεσμεύσεις και των τριών μελών του είναι αποφασισμένο να μην υποχωρήσει.

Ελπίζω να μη διαρραγεί για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Ελπίζω ότι ούτε η κυβέρνηση θα ρίξει νερό στο κρασί της ούτε η αντιπολίτευση θα επικαλεστεί για άλλη μία φορά το επιχείρημα ότι οι μονομερείς ενέργειες βλάπτουν τις σχέσεις της χώρας.

Ελπίζω να πράξουν το αυτονόητο.