Παράδεισος ή Κόλαση;

Τι ακριβώς έγινε χτες; Μπήκαμε σε νέα καλύτερη εποχή απαλλαγμένοι από τα δεσμά της αιχμαλωσίας, όπως διασαλπίζουν τα κυβερνητικά στελέχη, ή θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε στην Κόλαση των μνημονίων, όπως υποστηρίζει η αντιπολίτευση σε όλες τις εκδοχές της – και στη συστημική και στην αντισυστημική;

Από τον Κυριάκο Μητσοτάκη μέχρι τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και από το ΚΙΝ.ΑΛΛ. μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχει συμφωνία ως προς το τι συνέβη: η χώρα φορτώθηκε τέταρτο μνημόνιο και την περιμένουν μεγάλες συμφορές.

Η συμφωνία τους όμως σταματά εκεί, στη διαπίστωση. Ως προς τις αιτίες, το χάσμα είναι τεράστιο και αγεφύρωτο.

Για τη Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. φταίει ο ΣΥΡΖΑ και αν επιστρέψουν δριμύτεροι στην εξουσίας η κακοδαιμονία θα εξουδετερωθεί.

Για τον Π. Λαφαζάνη και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ευθύνονται η κυβέρνηση και ο καπιταλισμός και τη λύση θα δώσει ένα λαϊκό μέτωπο το οποίο θα αγωνιστεί με ανειρήνευτη διάθεση για την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. των μονοπωλίων.

Η Ν.Δ και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. μπορεί να ξαναδοκιμάσουν να… σώσουν τη χώρα ενώνοντας τις δυνάμεις τους, αν χρειαστεί, μετά τις εκλογές. Το επιθυμούν διακαώς και θα το επιδιώξουν με κάθε μέσο.

Η τεχνογνωσία τούς λείπει, αν κρίνουμε από το πώς διαχειρίστηκαν τα πράγματα όσο κυβερνούσαν και πριν από τα μνημόνια και κατά τη διάρκεια εφαρμογής τους, ωστόσο ποντάρουν στην κοντή μνήμη των ψηφοφόρων.

Στην Αριστερά είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να καταφέρουν τα σχήματά της να συνεννοηθούν, παρά το γεγονός ότι έχουν τους ίδιους εχθρούς και κάνουν την ίδια πάνω-κάτω ανάλυση για την κατάσταση.

Ετσι γινόταν, έτσι γίνεται και πολύ φοβάμαι έτσι θα συνεχίσει να γίνεται και στο μέλλον με την Αριστερά.

Τα κόμματά της θα επιμένουν στις λεπτομέρειες παρουσιάζοντάς τες ως διαφωνίες στρατηγικού τύπου, σε αντίθεση με τα κόμματα του αστικού μπλοκ τα οποία θα βρίσκουν τον τρόπο να συνεργάζονται όταν παρίσταται ανάγκη, βάζοντας στην άκρη τις όποιες διαφορές τους που δεν είναι δα και μείζονος σημασίας.

Από τον χώρο της αντιπολίτευσης ξεχώρισε ο Γιώργος Παπανδρέου. Κράτησε ίσες αποστάσεις από τη θριαμβολογία της κυβέρνησης και από την καταστροφολογία της αντιπολίτευσης.

Ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε ότι είναι σημαντικό βήμα προς τα μπρος η έξοδος της Ελλάδας από τα μνημόνια, προσθέτοντας πάντως ότι αυτό δεν συνιστά λόγο εορτασμού.

Προτείνει εθνικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο με στόχο να σπάσει «ο φαύλος κύκλος ενός παρεοκρατικού, πελατειακού πολιτικού-οικονομικού συστήματος».

Ούτε Παράδεισος ούτε Κόλαση λοιπόν. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι το πρόσωπο-κλειδί στην υπόθεση που ταλανίζει την Ελλάδα εδώ και οκτώ χρόνια.

Εβαλε τη χώρα στα μνημόνια γιατί, όπως ισχυρίστηκε, παρέλαβε καμένη γη. Δεν υπήρχε, κατά την άποψή του, άλλος δρόμος. Κατά την άποψή του, όμως, όχι κατ’ ανάγκην και κατά την άποψη των πολιτών.

Δεν ζήτησε, ως όφειλε, από τον ελληνικό λαό να απαντήσει στο δίλημμα: Για πολλά χρόνια μνημόνιο με λιτότητα, ανεργία, μείωση μισθών και συντάξεων και περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας ή έξοδος από την ευρωζώνη και πορεία της χώρας σε αχαρτογράφητα νερά; Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα αποφάσιζε ο λαός αν καλούνταν να πάρει θέση.