Επιδοτούμενη παραδημοσιογραφία

Με επιστολή του ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Χρήστος Σπίρτζης προς τον αναπληρωτή Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Τόσκα, ζητάει να δοθεί διαταγή στην Οικονομική Αστυνομία προκειμένου να διερευνηθούν οι δαπάνες διαφημιστικού και επικοινωνιακού περιεχομένου, των τελευταίων ετών, όλων των εποπτευομένων φορέων του Υπουργείου ΥΠΟΜΕΔΙ. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης προαναγγέλλει ρύθμιση για την πλήρη διαφάνεια στη διαχείριση, όχι μόνο των κρατικών δαπανών για τη διαφήμιση αλλά και των τραπεζών (δημόσιες σχέσεις, έξοδα προβολής, χορηγίες, εταιρική ευθύνη κ.λπ).

Οι κινήσεις της κυβέρνησης πράγματι μετά την αποκάλυψη του παραδημοσιογραφικού δικτύου που λειτουργούσε επί χρόνια, όπως αποδείχθηκε, και την άσκηση διώξεων στην ομάδα των εκβιαστών, επεκτείνονται προς πολλές κατευθύνσεις. Δεν είναι άλλωστε και δύσκολο να ξεκινήσει αμέσως ο έλεγχος των λογιστηρίων όλων των κρατικών υπηρεσιών, των ΔΕΚΟ και των τραπεζών που διαθέτουν στην αγορά των ΜΜΕ ή όπου αλλού, κονδύλια διαφήμισης, δημοσίων σχέσεων και χορηγιών. Αλλά και τα ταμεία των ΜΜΕ υποθέτουμε ότι πρόκειται να ελεγχθούν για τα σχετικά έσοδα και τις πηγές διαφημιστικού χρήματος.

Διότι, όπως είναι γνωστό, παγκοσμίως, σε κάθε υπόθεση εκβιασμού και δωροδοκίας υπάρχουν δύο μέρη: Ο εκβιαστής από τη μια, διεκδικώντας εύκολο χρήμα και εξουσία, υπόσχεται προστασία (νταβατζιλίκι) και αναλαμβάνει διάφορες βρωμοδουλειές εγκωμιασμού ή συκοφαντιάς, ανάλογα με την «παραγγελία», και από την άλλη, χρειάζεται και ο «απαραίτητος» κυνικός φιλόδοξος παράγοντας που θέλει «προβολή» ή ο κάθε εκβιαζόμενος ή διεφθαρμένος που θα έχει και τη «θεσμική» δυνατότητα να εξασφαλίσει τα λεφτά (του Δημοσίου, της τράπεζας, της επιχείρησης κ.λπ) για τη συμμορία και ίσως για τον εαυτό του. Και φυσικά ο εκβιαστής εξυπακούεται ότι πρέπει να συνεργάζεται με διάφορα Μέσα, να διαθέτει δικά του, ή να επηρεάζει κι άλλα, να έχει ή να είχε στο παρελθόν θέση-κλειδί (σε γραφείο Τύπου λ.χ) και οπωσδήποτε να έχει σαφή γνώση των συστημάτων και των προσώπων που διανέμουν το διαφημιστικό χρήμα και τις λοιπές σχετικές χορηγίες.

Μπορεί λοιπόν, στην περίπτωσή μας, ευτυχώς και προς τιμήν τους, δύο δημόσιοι (μετακλητοί) λειτουργοί της αριστερής κυβέρνησης, ο πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ και η υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου της ίδιας εταιρείας, να σταμάτησαν το συγκεκριμένο δίκτυο των παραδημοσιογράφων και να οδήγησαν τους εκβιαστές στη Δικαιοσύνη, αλλά το ίδιο δίκτυο και ενδεχομένως κι άλλα παρόμοια, μεταξύ των οποίων και εκείνα του... υπερπατριωτικού παρακρατικού χώρου αλλά και του καθωσπρέπει λαμπερού κόσμου, δεν είναι χθεσινά.

Αν ψάξει με επιμέλεια η Οικονομική Αστυνομία, το ΣΔΟΕ ή οι Εισαγγελείς τα παρασταστικά όλων των διαφημιστικών επιχορηγήσεων, όπως γίνεται με τον έλεγχο των θαλασσοδανείων, μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί, λόγου χάρη, αν έχει νόημα η κάθε δαπάνη προβολής του κράτους, του δημόσιου φορεά ή της τράπεζας. Τι ακριβώς χρειάζεται να προβάλλει και ποιοι το αποφάσισαν. Πόσο αναλογική είναι η κατανομή της δαπάνης προς τα πάσης φύσεως Μέσα Ενημέρωσης, με βάση την αναγνωσιμότητα, την τηλεθέαση, την ακροαματικότητα, την επισκεψιμότητα κάθε Μέσου. Τι γίνεται με τις επιχορηγήσεις σε ανύπαρκτα, ανώνυμα και αναξιόπιστα Μέσα της Αθήνας και της περιφέρειας. Πώς, σε ποιούς, με ποια κριτήρια ή σκοπιμότητα και με ποιών τις υπογραφές εκταμιεύτηκαν τα ποσά διαφήμισης του κράτους της κάθε ΕΥΔΑΠ, της ΔΕΗ του ΚΕΕΛΠΝΟ, της τάδε ή της δείνα τράπεζας κ.λπ, ανά μήνα κι ανά έτος, τα περασμένα χρόνια.

Από αυτούς τους ελέγχους ασφαλώς θα προκύψουν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για τη μικρή και μεγάλη πολιτική και παραδημοσιογραφική διαφθορά τα χρόνια της οικονομικής... εκτροπής, πριν και μετά τη χρεοκοπία της χώρας. Και μετά θα μπορούμε να μιλάμε, με ντοκουμέντα πια, για το πραγματικό μέγεθος της πολιτικής διαφθοράς και το συγκεκριμένο πρόσωπο της μαφίας των εκβιαστών. Από τους ψιλικατζήδες κολαούζους του συστήματος για τις πάσης φύσεως «επιλεκτικές» χρηματοδοτήσεις, έως τους μεγαλόσχημους τακτικούς και προνομοιακούς συνομιλητές της εξουσίας και τους στρατούς των στελεχών τους που αναλαμβάνουν τις μεγάλες επικοινωνιακές βρωμοδουλειές.