Το αιώνιο «μη μου άπτου» των εργοδοτών

Ενα από τα κρίσιμα σημεία του σχεδίου ενοποίησης και επιβίωσης του δημόσιου Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης (ΣΚΑ) είναι το ζήτημα της αύξησης των εισφορών των εργοδοτών κατά μία ποσοστιαία μονάδα (+1%).

Αν και οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 35% (όσων βέβαια έχουν δουλειά και όσων έχουν απομείνει στην επίσημη, δηλωμένη και ασφαλισμένη εργασία), «θεσμοί» και τρόικα εσωτερικού μαζί με τις περισσότερες εργοδοτικές οργανώσεις δεν αποδέχονται αυτήν την ελάχιστη επιβάρυνση των λίγων ευρώ μηνιαίως για την επιβίωση του ΣΚΑ.

Μόνο ο Βασ. Κορκίδης παραδέχτηκε ότι είναι καθήκον των εμπόρων και των μικρών επιχειρήσεων να βοηθήσουν να κρατηθούν οι σημερινές συντάξεις στο ύψος τους και να εξασφαλιστούν δίκαια και για όλους και οι επόμενες συντάξεις και οι άλλες παροχές του ΣΚΑ.

Για να πείσει, δε, τους άλλους εργοδότες εξήγησε ότι με τους μισθούς των 500 και των 800 ευρώ που δίνουν δεν είναι αβάσταχτη μια αύξηση 5 ή 8 ευρώ τον μήνα υπέρ του ασφαλιστικού συστήματος και των 2,7 εκατομμυρίων σημερινών συντάξεων, οι οποίες (κάπου 30 δισ. ευρώ τον χρόνο) πέφτουν στην αγορά, δηλαδή αυξάνουν τον τζίρο των μαγαζιών και των επιχειρήσεών τους.

Ωστόσο, ο νεοφιλελευθερισμός και τα πάγια ταξικά συμφέροντα των καπιταλιστών θεωρούν δογματικά και εκ προοιμίου την οποιαδήποτε επιβάρυνση του «εργατικού κόστους», έστω και λίγων ευρώ, αφορμή πολέμου.

Λένε ότι κάθε αύξηση φόρου, εισφοράς κ.λπ. (που ούτως ή άλλως... αποφεύγουν να πληρώνουν) θα φέρει οπωσδήποτε ύφεση και ανεργία, επιδιώκοντας ουσιαστικά την απαξίωση έως καταργήσεως του αναδιανεμητικού δίκαιου χαρακτήρα του ΣΚΑ και τη στροφή προς την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού σε βάση ανταποδοτική (όποιος έχει λεφτά, θα πάρει και σύνταξη).

Ερχεται όμως η πραγματικότητα να διαψεύσει τους νεοφιλελεύθερους κινδυνολόγους τής δήθεν καταστροφής που πλησιάζει με την επιβολή αυξημένων εισφορών και φόρων στους εργοδότες.

Ως γνωστόν, μερικά ειδικά Ταμεία, από την πανσπερμία των έως σήμερα ξεχωριστών και ευγενών λεγόμενων ασφαλιστικών ταμείων, είχαν αντί για εργοδοτικές εισφορές ως κύριο έσοδο εδώ και 40 - 45 χρόνια έναν λεγόμενο κοινωνικό πόρο.

Επομένως επί τόσα χρόνια οι εργοδότες του συγκεκριμένου κλάδου δεν επιβαρύνονταν με ασφαλιστικές εισφορές, αλλά ο οικονομικός κλάδος τους και το ειδικό Ταμείο των εργαζομένων του συγκεκριμένου αυτού κλάδου έχουν λίγο-πολύ χρεοκοπήσει. Θα μας εξηγήσουν πώς προέκυψε αυτή η εξέλιξη που τους διαψεύδει απόλυτα;

Οσοι δεν θέλουν την ενοποίηση των Ταμείων, με γεια τους, με χαρά τους, καθώς είναι λογικό να μη θέλουν να πληρώσουν εισφορές παραπάνω οι ίδιοι.

Γιατί όμως δεν μας λένε ευθέως ότι στην πραγματικότητα «αγωνίζονται» ιδιοτελώς για να αυξηθούν, αφού λόγω κρίσης λιγόστεψαν, και σε κάθε περίπτωση να μην καταργηθούν, οι κοινωνικοί πόροι (οι φόροι δηλαδή) που κατευθύνονται ειδικά και αποκλειστικά μόνο σ’ αυτούς και ότι σκούζουν για να διατηρηθούν τα κλειστά και διαφορετικά καθεστώτα εισφορών, παροχών και προϋποθέσεων υγειονομικής φροντίδας και συνταξιοδότησης;

Η στερεότυπη απάντηση που περιμένω είναι, φυσικά, ότι αυτά τα ειδικά Ταμεία είναι αποτέλεσμα αγώνων και ότι είναι μεν από άποψη αρχής υπέρ της ενοποίησης, αλλά μόνο όταν όλα τα υπόλοιπα Ταμεία φτάσουν στο δικό τους αξιοζήλευτο επίπεδο.

Αλλά αυτά μπορεί να είχαν κάποιο νόημα την εποχή που ήταν οικονομικά βιώσιμα τα ξεχωριστά Ταμεία. Τώρα πια το να ζητάς «αυτοτέλεια» και εξαιρέσεις, χωρίς να επαρκούν τα ειδικά λεφτά μέσω των ειδικών φόρων που παίρνεις, είναι πολιτική ανοησία ή υπηρεσία προς τους εργοδότες.