Το... αφήγημα των χαμένων

Αυτοί που δεν κέρδισαν και αυτοί που έχασαν μάς λένε περίπου το ίδιο πράγμα, είτε είναι πολύ αριστεροί, είτε είναι κεντρώοι, είτε πολύ δεξιοί. Αρχίζουν λέγοντας ότι ο «μνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας απογοήτευσε και κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και έτσι ενίσχυσε κατά 8% την όντως μεγάλη αποχή των πολιτών (αν και είναι εικονική σε ένα βαθμό λόγω αρχαίων εκλογικών καταλόγων) και συνεχίζουν το παραμύθι τους.

Μερικοί τού χρεώνουν επιπλέον ότι με τη «μνημονιακή προδοσία» του ΣΥΡΙΖΑ ενισχύθηκε και η ναζιστική Χρυσή Αυγή. Άλλοι επικαλούνται το αυτοεπιβεβαιούμενο επιχείρημα ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας άρχιζε να εφαρμόζει το «χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών», που υπέγραψε και ψήφισε, θα έχανε παταγωδώς τις εκλογές.

Ομολογούν δηλαδή ότι θέλανε τον Αλέξη Τσίπρα να ανεχθεί την διάσπαση της κοινοβουλευτικής του ομάδας, να κάτσει όμηρος τους στην ηλεκτρική καρέκλα και μοιραία να φθαρεί, ενώ εκείνοι θα πετροβολούν εκ του ασφαλούς και απ' έξω και μια ορισμένη στιγμή θα έκλειναν με συνοπτικές διαδικασίες τύπου Παπαδήμου, την αριστερή (ή την ρεφορμιστική, για τους ούλτρα αριστερούς), παρένθεση.

Πάντως, ως τελευταία γραμμή ύπαρξης τους όλες αυτές οι δυνάμεις της αριστερής και της δεξιάς αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα κι έξω από τη Βουλή προβλέπουν καταστροφές, ξεσηκωμούς, λιμούς και καταποντισμούς το επόμενο διάστημα και περιμένουν πάλι να εισπράξουν από την αποτυχία της κυβέρνησης του Τσίπρα.

Ωστόσο, η πραγματικότητα λέει κάτι άλλο από αυτές τις βεβαιότητες και τις προφητείες. Το αποτέλεσμα για μια ακόμα φορά δείχνει πως πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίστηκε από τα λαϊκά στρώματα, πάλι νίκησε στους νέους, στην εργατική τάξη, στους δημόσιους λειτουργούς, στους μικρούς επαγγελματίες, στους επιστήμονες ακόμα και στους ιστορικά δύσπιστους αγρότες κ.ο.κ. 

Συνεπώς, αν δεν υιοθετήσουμε την βολική, πλην όμως ανυπόστατη, άποψη -αυταπάτη στην ουσία- του κάθε «υπεράνω», καλοβολεμένου στα στερεότυπα του, περί παραπλανημένου αμόρφωτου λαού, τότε η κινδυνολογία που εξέπεμψαν και συνεχίζουν χαιρέκακα να εκπέμπουν στερείται βάσης.

Φαίνεται δηλαδή ότι τα φτωχότερα στρώματα πιστεύουν ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ και το «προδοτικό» του νέο μνημόνιο τελικά μπορεί και να μην έρχεται καθημερινή «φοροκαταιγίδα» για όλους, ούτε «κατεδάφιση» του (ήδη άδικου, άνισου και χρεοκοπημένου) κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος για τους πολλούς, ούτε θα βγει εκτός νόμου η επιχειρηματικότητα και η ιδιωτική πρωτοβουλία.

Οτι μάλλον δεν θα πέσει και... τόση φωτιά επί των επαγγελματιών και των αγροτοκτηνοτρόφων, αν πληρώσουν και αυτοί ολίγον φόρους, ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κ.ο.κ. Με λίγα λόγια αν ανέβει ο ΦΠΑ στις σεζλονγκ της Μυκόνου, στον καπνιστό σολωμό και στις Μερσέντες, αν υποχρεωθούν επιτέλους όλοι να κόβουν αποδείξεις, αν πληρωθεί ο φόρος επί των αυξημένων κερδών (το τονίζω: κερδών) των επιχειρήσεων ή επί των τεκμηρίων πολυτελούς διαβίωσης, αν φορολογηθούν τα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ εισοδήματα που απέδρασαν στις τράπεζες του εξωτερικού, αν δοθεί περισσότερη ή λιγότερη προκαταβολή φόρου και διατηρηθεί ο ΕΝΦΙΑ με δίκαιο τρόπο, δεν πιστεύουν ότι χάθηκε ο κόσμος.

Τουναντίον τα λαϊκά στρώματα επιλέγουν τον ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει ακριβώς αυτά, γνωρίζοντας ότι το κεντρικό θέμα σήμερα στην χρεοκοπημένη και καταχρεωμένη με το επονείδιστο (αλλά δυστυχώς αληθινό) δημόσιο και τραπεζικό χρέος, είναι μια στρατηγική ανακούφισης πρώτα απ' όλα των ανέργων, των λαϊκών τάξεων και όλων των δημιουργικών δυνάμεων της δουλειάς και μια αναδιαπραγμάτευση εντός και εκτός της χώρας του χρέους κατά των πολιτικών της ταξικής λιτότητας που πολλαπλασιάζει τις αδικίες και νοθεύει τη δημοκρατία.

Πως θα μοιραστούν τα φορολογικά βάρη και τα εισοδήματα, πως θα ανασυγκροτηθεί η παραγωγή και η αξιοπρεπής εργασία, πως θα καταπολεμηθούν οι ανισότητες και η «μαύρη» αφορολόγητη οικονομία, είναι το πρωτεύον σήμερα και αύριο. Τα άλλα τα φοβερά και τρομερά που εκτοξεύονται από τα ΜΜΕ της διαπλοκής και την αντιπολίτευση, απλώς θα διαψεύδονται και θα ισχυροποιούν την αριστερά και τα συλλογικά κινήματα της πράξης και της ευθύνης.