Ο Άγιος Πορτοκάλογλου...

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που εξανίστανται με την κριτική που γίνεται στον γνωστό τραγουδοποιό για το νέο του τραγούδι «Θα περάσει κι αυτό».

Μα είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης που το τοποθετεί σε πολιτική βάση το κομμάτι. Ο ίδιος γράφει στο προσωπικό του κανάλι στο YouTube πως «σχολιάζει με ένα τραγούδι την επικαιρότητα». Και πως αυτό «δημιουργήθηκε παρορμητικά, σε μια εμπύρετη δημιουργική διαδικασία που δεν του επιτρέπει να περιμένει να ειπωθεί αργότερα αλλά ΤΩΡΑ. Αυτή τη στιγμή, την ιστορική στιγμή των αποφάσεων, των διλημμάτων, των αδιεξόδων και της αυτοκριτικής». Είναι ένα τραγούδι-πολιτική δήλωση. Και μπράβο του. Άλλοι θα συμφωνήσουν και άλλοι θα διαφωνήσουν. 

Επομένως γιατί ενοχλεί κάποιους η πολιτική κριτική απέναντι στο Νίκο Πορτοκάλογλου. Τι θα έπρεπε να λέμε δηλαδή; Αν είναι ωραίο ή άσχημο το τραγουδάκι;

Ή, μήπως, είναι η πρώτη φορά που τα πολιτικά τραγούδια δημιουργούν αντιδράσεις; Χιλιάδες τα παραδείγματα. Χρόνια τώρα καλλιτέχνες δέχονται πολιτικές επιθέσεις (ή και σχόλια υπέρ τους) για τραγούδια που έγραψαν. Από τον Μπομπ Ντύλαν έως τον Διονύση Σαββόπουλο και από τον... Καιάδα της Χρυσής Αυγής μέχρι την... Άντζι Σαμίου (που είναι... ΣΥΡΙΖΑ).

Άπαξ και δηλώνεις, όπως ο Πορτοκάλογλου τώρα, πως γράφεις ένα πολιτικό τραγούδι, πολιτική θα είναι και η απάντηση, όχι καλλιτεχνική. 

Και η απάντηση στο «απαγορεύεται να γράψει ένα πολιτικό τραγούδι κάποιος;» που ρωτούν όλοι οι... νεοφιλελεύθεροι και... ποταμίσιοι οι οποίοι έσπευσαν να υπερασπιστούν το δικαίωμα του καλλιτέχνη, η απάντηση λοιπόν είναι, «απαγορεύεται να κρίνουμε πολιτικά ένα πολιτικό τραγούδι;». 

Δεν κριτικάρει η απέναντι πλευρά διαρκώς τον Σταμάτη Κραουνάκη και τον Στάθη Δρογώση λόγου χάριν;