Βουτιές στο παρελθόν

Ο Αλέξης Τσίπρας γράφει βιβλίο για το τρίτο Μνημόνιο. Για το πριν, για το μετά και τη συνέχεια. Θα έχουμε, υποθέτω, πλούσιο υλικό από τη σκοπιά του βασικού πρωταγωνιστή για να αναμετρηθούμε με εκείνη την περίοδο. Ωστόσο, η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές ξεκίνησε με το πρώτο Μνημόνιο. Ούτε για το τρίτο ούτε για το πρώτο έχουμε πλήρη εικόνα. Υπάρχουν και για τις δύο περιπτώσεις ένα σωρό εκκρεμότητες, πολλές προσεγγίσεις, διαφορετικές εκτιμήσεις, μπόλικες αντιπαραθέσεις και έχουν γίνει δεκάδες δίκες προθέσεων. Το θέμα των πρώτου Μνημονίου μπούκαρε ξαφνικά στην επικαιρότητα με πρωτοβουλία στελεχών του ΠΑΣΟΚ.

Ηρεμία επικρατούσε το τελευταίο διάστημα στο κόμμα. Οι εντάσεις είχαν υποχωρήσει, οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν τη δεύτερη θέση, ο πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης μιλούσε για λεηλασία, για διεφθαρμένο σύστημα Μητσοτάκη που χρησιμοποιεί το κράτος σαν λάφυρο, όλα τα στελέχη έριχναν το βάρος τους στην κριτική κατά του μεγάρου Μαξίμου και ένα κλίμα συγκρατημένης αισιοδοξίας είχε αρχίσει να χτίζεται. Ωστόσο ήταν αρκετή μια δήλωση ενός βετεράνου του κόμματος για να χαλάσει η εικόνα. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ Νίκος Χριστοδουλάκης σε συνέντευξή του στο One channel είπε ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου θα μπορούσε να είχε κάνει μια λιγότερο επώδυνη επιλογή από το Μνημόνιο. Το έχει ξαναπεί και έχει επιχειρηματολογήσει επ’ αυτού.

Παλιά και νέα στελέχη του κόμματος εξέφρασαν τη δυσφορία τους, κατηγόρησαν τον κ. Χριστοδουλάκη ότι αθωώνει την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή που παρέδωσε ερειπιώνα, ο ευρωβουλευτής του κόμματος και αδερφός του πρώην πρωθυπουργού Νίκος Παπανδρέου ζήτησε από τον κ. Χριστοδουλάκη να παραιτηθεί και οι συνεργάτες του Νίκου Ανδρουλάκη κάλεσαν τα στελέχη της παράταξης να μη δίνουν χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση που είναι βουτηγμένη στα σκάνδαλα, που έχει ντροπιάσει τη χώρα στην Ευρώπη και να εστιάσουν την κριτική τους στα ζητήματα που ταλαιπωρούν τους πολίτες ξεμπροστιάζοντας την κυβέρνηση και τον αλαζόνα επικεφαλής της. Ωστόσο το επίμαχο θέμα επανήλθε έστω και από σπόντα και τα ερωτήματα που τότε απασχόλησαν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και γενικότερα το πολιτικό σύστημα μπήκαν ξανά στη δημόσια ατζέντα.

Το παρελθόν είναι πάντα μια διάσταση του παρόντος, δεν ξεμπερδεύεις εύκολα μαζί του ιδιαίτερα αν κάποιες πλευρές του έχουν προκαλέσει μεγάλες ζημιές και οι πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης δεν έχουν ανοίξει όλα τα χαρτιά τους. Τα ερωτήματα τηλεγραφικά:

- Ηξερε τι παραλάμβανε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2009; Οι προεκλογικές δεσμεύσεις του στους πολίτες στηρίζονταν σε στοιχεία ή τους εξαπάτησε υποσχόμενος πράγματα που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει; Παραπλανήθηκε κι αυτός από τους παράγοντες που ήταν στα κρίσιμα κρατικά πόστα και είχαν σαφή εικόνα για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Το μνημόνιο ήταν μονόδρομος; Εξέτασε άλλες εναλλακτικές; Υπήρχαν; Από τη στιγμή που διαπίστωσε ότι αυτά που είχε εξαγγείλει δεν γινόταν για αντικειμενικούς λόγους να υλοποιηθούν, γιατί δεν απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό ως όφειλε, είτε με εκλογές είτε με δημοψήφισμα; Γιατί αρνήθηκε την πρόταση του Ευάγγελου Βενιζέλου να ζητήσει να περάσει από τη Βουλή το Μνημόνιο με 180 ψήφους, υποχρεώνοντας έτσι τη Νέα Δημοκρατία να τοποθετηθεί επί της ουσίας και να βγει από τη βολική θέση του παρατηρητή που είχε επιλέξει; Η Ν.Δ. με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά δεν ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο όχι γιατί διαφωνούσε με τη φιλοσοφία του, αλλά γιατί είχε διαφορετική αντίληψη για το μείγμα των μέτρων που το Μνημόνιο περιείχε και ο τότε επικεφαλής της διέγραψε την Ντόρα Μπακογιάννη που έδωσε θετική ψήφο. Γιατί παραιτήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου; Ηταν δική του απόφαση ή εκβιάστηκε; Αν ισχύει το δεύτερο -αυτό είχε αφήσει με μισόλογα και υπαινιγμούς να εννοηθεί- ποιοι συμμετείχαν στην εναντίον του συνωμοσία; Και Ευρωπαίοι; Και υπουργοί της κυβέρνησής του;

Ανάγωγα

Οπως κάθε Κυριακή, έτσι και χθες, ο φλύαρος πρωθυπουργός ανέλαβε με ανάρτησή του να μας ενημερώσει γι’ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα και παγκοσμίως. Εριξε άπλετο φως -θα μας τυφλώσει με τη συχνότητα που μας βομβαρδίζει- και στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Η αλήθεια του; Φταίει λιγουλάκι (όσο πατάει η γάτα) η κυβέρνησή του, αλλά κυρίως φταίνε όλες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και εκείνη η τρισκατάρατη του Τσίπρα. Τόσο δα ένοχη η Δεξιά, ένοχες μέχρι τον λαιμό οι άλλοι. Μυώδες ύφος, γραβατωμένος λόγος, λουστραρισμένος κυνισμός. Το καθεστώς εκθρονίζει τη λογική.