Ο Τάις σε ρόλο δολώματος

Δεν μπορείς να πεις με σιγουριά αν για τον Ολυμπιακό η φετινή Μονακό είναι ένας αντίπαλος που του ταιριάζει ή όχι, παρότι τα προηγούμενα χρόνια στις κομβικές μάχες έβγαινε νικητής. Η συνιστώσα που έχει μπει στη φετινή εξίσωση είναι ο Ντάνιελ Τάις, ένας σέντερ που έχει αναβαθμίσει τη front line των Μονεγάσκων η οποία -μέχρι την απόκτησή του- δεν προκαλούσε μεγάλο πονοκέφαλο. Ο Γερμανός σέντερ (όπως και ο Παπαγιάννης) έχει την ικανότητα να παίξει με πρόσωπο στο καλάθι, κάτι που σημαίνει ότι θα υποχρεώσει τα βαριά πεντάρια των «ερυθρόλευκων» (Φαλ και Μιλουτίνοφ) να βγουν στο τρίποντο για να του κλείσουν το μακρινό σουτ. Σε αυτές τις περιπτώσεις γίνεται μπελάς η εξασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ από τους υπόλοιπους, ειδικά γιατί η Μονακό στέλνει για τη διεκδίκηση δύο ή και τρεις παίκτες.

Γι’ αυτό άλλωστε θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο η απόδοση του Παπανικολάου, αν δεχτούμε ότι, θεωρητικά, αντίδοτο για τους επικίνδυνους περιφερειακούς υπάρχει. Αρκεί ο Τόμας Γουόκαπ να είναι καλά. Ακόμη κι αν ο Σπανούλης παίξει με κοντό σχήμα, πάλι λύση υπάρχει, αφού έχουμε δει πολλές φορές να βρίσκονται ταυτόχρονα στο παρκέ για τους «ερυθρόλευκους» οι Γκος, Γουόκαπ, ΜακΚίσικ. Ακόμα και ο Βιλντόσα χωράει σε τέτοιο σχήμα.

Από εκεί και πέρα όλο το παιχνίδι για τον Ολυμπιακό θα παιχτεί από τη ζημιά που μπορεί να καταφέρει στον αντίπαλο έξω από τη γραμμή των 6,75. Ο Φουρνιέ και ο Βεζένκοφ σε πρώτο επίπεδο, ο Πίτερς και ο Γκος σε δεύτερο είναι απειλές για μια άμυνα που δεν κινείται τόσο πειθαρχημένα.

Θεωρητικά οι Πειραιώτες έχουν έναν λόγο παραπάνω αν το παιχνίδι παιχτεί σε σεταρισμένες επιθέσεις λόγω ικανότητας και επικοινωνίας στην άμυνα. Τα πράγματα μπορεί να γίνουν δύσκολα για την ελληνική ομάδα αν ξεκινήσει ένα ανελέητο πάνω-κάτω, διότι αυτή είναι που έχει πιο βαριά κορμιά.