Τώρα που αρχίζουν να κοπάζουν οι εθνικοί πανηγυρισμοί για την εκλογή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Κωστή Χατζηδάκη στην αντιπροεδρία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, σκόπιμο είναι να επιστρέψουμε στην ωμή πολιτική πραγματικότητα και να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε μια πολύ απλή ερώτηση: Για ποιον λόγο, ενώ η Ελλάδα είναι ένα από τα παλαιότερα και μεγαλύτερα πληθυσμιακά κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ατλαντικής Συμμαχίας, ουδέποτε προτάθηκε σε Ελληνα πολιτικό να αναλάβει κάποιο από τα κορυφαία πόστα αυτών των δύο διεθνών οργανισμών;
Κάπου εβδομήντα χρόνια από την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και σχεδόν σαράντα χρόνια από την προσχώρησή της στην τότε ΕΟΚ, πάνω από εξήντα Ευρωπαίοι πολιτικοί νοματαίοι ήλθαν και παρήλθαν από τις Βρυξέλλες, αναλαμβάνοντας πάσης φύσεως προεδρίες και γενικές γραμματείες, αλλά ποτέ κανένας από αυτούς δεν ήταν Ελληνας. Χώρες με πληθυσμό μικρότερο από αυτόν της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα η Δανία, η Ιρλανδία, η Μάλτα και το Λουξεμβούργο, αλλά και χώρες που εντάχθηκαν στην ενωμένη Ευρώπη μετά την Ελλάδα, όπως η Πολωνία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, έχουν κατά καιρούς προωθήσει δικά τους πολιτικά πρόσωπα στις προεδρίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο Eurogroup, στη Γενική Γραμματεία του ΝΑΤΟ κ.α., αλλά Ελληνας ποτέ, κανείς.
Τι έχουν, όμως, οι έρμοι οι Ελληνες πολιτικοί και τους ξεχνάνε; Μήπως επειδή είναι μελαψοί και χαμηλοπόδαροι, μήπως επειδή είναι ορθόδοξοι χριστιανοί ή μήπως επειδή η Λέσχη του ξενοδοχείου Μπίλντερμπεργκ έχει τοποθετήσει παντού ανθέλληνες τύπου Φαλμεράιερ; Ολα είναι πιθανά στα μάτια μιας χώρας όπου η αντικειμενική ενημέρωση είναι είδος υπό εξαφάνιση, η συνωμοσιολογία βασική μορφή πολιτικής ανάλυσης και η δημοσιογραφία κακόφημο επάγγελμα. Ας μην κλείνουμε όμως τα μάτια μας.
Ο εξοστρακισμός των Ελλήνων επαγγελματιών πολιτικών από τα ηγετικά κλιμάκια, πρωτίστως της Ευρώπης, είναι μια μορφή δυσμενούς διάκρισης που αδικεί τόσο το μέγεθος όσο και την Ιστορία της Ελλάδας. Και πρέπει να αρθεί. Δεν είναι βέβαια παράλογο το γεγονός ότι ουδείς επιθυμεί να εμπιστευτεί το πολιτικό προσωπικό της μόνης χώρας που κατά τη διάρκεια της τελευταίας οικονομικής κρίσης βάρεσε κανόνι. Πόσο μάλιστα όταν οι πάντες γνωρίζουν πως αν ποτέ προταθεί σε κάποιον Ελληνα διεθνές πόστο κορυφής, οι πρώτοι που θα αντιδράσουν αρνητικά θα είναι κάποιοι Ελληνες.
Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι, όπως άλλωστε ήταν ήδη από το 1978 ο Μιχάλης Μενιδιάτης, ο οποίος -σε μουσική και στίχους Ακη Πάνου- τραγουδούσε: «Οταν θα μπούμε στην Κοινή την Αγορά / όταν θα γίνουμε Ευρωπαίοι επισήμως / δε θα κοιτάζουμε τους άλλους πονηρά /κι οι συνεταίροι θα μας φέρονται εντίμως».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας