«Είμαι ο καλύτερος!!!»

Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, ο κανένας είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός. Δύο από τα σημαντικά ευρήματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Ωστόσο, στη δεύτερη θέση στο πρώτο ερώτημα είναι –σε απόσταση από τα άλλα κόμματα– η Πλεύση Ελευθερίας και δεύτερος –κι αυτός σε απόσταση από τους ανταγωνιστές του– στο ερώτημα για κατάλληλος πρωθυπουργός είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το πρώτο ασφαλώς ικανοποιεί το μέγαρο Μαξίμου, το δεύτερο οπωσδήποτε δημιουργεί προβληματισμό, αφού ο επικεφαλής του καθεστώτος οπισθοχωρεί. Στο επικοινωνιακό επιτελείο έχουν αποφασίσει να σπρώξουν όσο μπορούν τον πρωθυπουργό. Θεωρούν ότι είναι το δυνατό χαρτί τους και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να λάμψει ξανά το άστρο του.

Η γκάμα μεγάλη. Συνεντεύξεις του πρωθυπουργού σε φιλικά μέσα ενημέρωσης με εύκολες και πιασάρικες ερωτήσεις, περιοδείες σε όλη τη χώρα κυρίως στις περιοχές όπου η Νέα Δημοκρατία πιέζεται από κόμματα που βρίσκονται δεξιότερά της και είναι ελκυστικοί προορισμοί για τους ψηφοφόρους της, κορδέλες και εγκαίνια έργων που θα ολοκληρωθούν (αν γίνουν) σε κάμποσα χρόνια, μέτρα που υποτίθεται θα στηρίζουν τους μη έχοντες για να περάσει η εντύπωση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τούς νοιάζεται παρά το γεγονός ότι δεν ανήκει στην τάξη τους, υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον με ανάπτυξη και πολιτική σταθερότητα που μόνο ο Μητσοτάκης είναι σε θέση να εγγυηθεί, επιθέσεις σε πολιτικούς αντιπάλους με όλα τα μέσα –η συνταγή της Ομάδας «Αλήθειας» δεν θα αλλάξει– και βεβαίως προστασία στον ηγέτη. Το τελευταίο το δουλεύουν συστηματικά. Για ό,τι στραβό συμβαίνει στη χώρα την ευθύνη έχουν οι από κάτω και ο από πάνω παρεμβαίνει με διορθωτικές κινήσεις και φυσικά όλα τα καλά (πραγματικά ή κατασκευασμένα) τα πιστώνεται ο Μητσοτάκης.

Ακόμα και στις κραυγαλέες περιπτώσεις όπου η ευθύνη του πρωθυπουργού είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού, το επιχείρημα θα είναι ότι δεν ήξερε, δεν γνώριζε, ότι εξαπατήθηκε από τους αρμοδίους, γιατί, αν ήξερε, θα το προλάβαινε, όπως για παράδειγμα στο σκάνδαλο των υποκλοπών, αν δεν είχε εξαπατηθεί, δεν θα έκανε άστοχες δηλώσεις (έγκλημα των Τεμπών), ότι τα βάζει με τις κακοδαιμονίες του κράτους κι αυτές δεν θεραπεύονται από τη μια στιγμή στην άλλη – και σπανίως θα έχουμε και μια μικρή δόση αυτοκριτικής, όπως στην περίπτωση της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Και όπου παρατηρείται δυσφορία του δεξιού εκλογικού σώματος, η απάντηση θα είναι τα δύο βασικά δόγματα του εγχώριου συντηρητισμού, δηλαδή το «τάξις και ασφάλεια», για να αντιμετωπιστούν οι ταραξίες της Ακρας Αριστεράς, οι αντιεξουσιαστές και οι μπαχαλάκηδες, και το παραδοσιακό «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», για να κλείσουν τα στόματα των άθεων, των απάτριδων και των ενδοτικών και να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις που προσπαθεί να δημιουργήσει με τις συνεχείς και σφόδρα ενοχλητικές παρεμβάσεις του ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που επηρεάζει ένα τμήμα της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.

Το σχέδιο δεν περιλαμβάνει τρόπους αντιμετώπισης των δύο βασικών ελαττωμάτων του Κυριάκου Μητσοτάκη: ναρκισσισμός και αλαζονεία. Είναι στοιχεία του χαρακτήρα του που ούτε θέλει ούτε μπορεί να τα τιθασεύσει. Οταν πιστεύεις ότι είσαι ο καλύτερος, ο καταλληλότερος, ο πιο αποφασιστικός, ο πιο δημιουργικός, ο πιο δημοκράτης, ο πιο φιλελεύθερος, ο πιο ενάρετος, ο πιο επιδέξιος στη διαχείριση κρίσεων, ο ηγέτης που υπολογίζουν και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, ότι οι αντίπαλοί σου είναι μικρού βεληνεκούς, πολιτικά νάνοι και καθόλου απειλητικοί, δεν έχεις κανένα λόγο να πορευτείς διαφορετικά. Συζητάς με τον καθρέφτη σου και τους αυλοκόλακες που έχεις επιλέξει να σε πλαισιώνουν και νιώθεις σίγουρος. Μέχρι η πανούργα Ιστορία να σε προσγειώσει ανώμαλα στην πραγματικότητα. Τότε ο ερειπιώνας δεν θα μαζεύεται με τίποτα. Ως γνωστόν, στις ήττες οι από κάτω λακίζουν.

Ανάγωγα

Κατά την άποψη του Διονύση Τεμπονέρα (στο Dnews), «χρειαζόμαστε κινήσεις συμμετοχής και δημοκρατίας με ανοιχτές και πλατιές διαδικασίες που μοναδικό προαπαιτούμενο για τους συμμετέχοντες θα είναι να έχουν αντιφασιστικό και αντιδεξιό-αντινεοφιλελεύθερο προσανατολισμό». Για το αντιφασιστικό και το αντιδεξιό εντάξει, θα συμφωνήσουν τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Για το αντινεοφιλελεύθερο όμως έχω πολλές αμφιβολίες. Εκεί θα έχουμε δίκες προθέσεων και πολλές ερμηνείες.