Αντεπίθεση ή εσωστρέφεια;

Η «διαγραφή» της Κατερίνας Μπατζελή δεν προκάλεσε μεγάλες αναταράξεις στο ΠΑΣΟΚ. Αν εξαιρεθεί η επικριτική δήλωση του Χάρη Δούκα –τον είχε υποστηρίξει η κ. Μπατζελή στη μάχη για την ηγεσία– τα υπόλοιπα στελέχη απέφυγαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά. Δόθηκε έτσι η εντύπωση ότι η υπόθεση θα κυλήσει αναίμακτα. Ωστόσο, με το ΠΑΣΟΚ και τα εσωκομματικά του δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Δεν ήσουν σίγουρος την εποχή της παντοδυναμίας του, δεν μπορείς να είσαι σήμερα που δεν περνάει και τις καλύτερες μέρες του. Κάνεις την πρόβλεψη ότι θα επικρατήσει ηρεμία το επόμενο διάστημα, ότι όλοι θα επικεντρωθούν στην επιχείρηση αντεπίθεσης που έχει σαλπίσει ο αρχηγός, ότι ο επικεφαλής του κόμματος δεν αμφισβητείται, ότι οι αντίπαλοί του πήραν το μήνυμα και θα κάτσουν φρόνιμα, αλλά έρχεται μια παρέμβαση και προκαλεί ισχυρές αμφιβολίες για τη σταθερότητα της κατάστασης.

Θυμάστε ποιος κομματικός παράγοντας έθεσε πρώτος ζήτημα προέδρου στην προηγούμενη φάση; Ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Αυτός λοιπόν, προ ολίγων ημερών, με συνέντευξη του στον ραδιοφωνικό σταθμό «Παραπολιτικά 90,1», άσκησε κριτική στον Νίκο Ανδρουλάκη, δηλώνοντας ότι δεν πρόκειται να σιωπήσει υπό τον φόβο της διαγραφής. Ξεκάθαρη τοποθέτηση, που είναι μήνυμα στην ηγεσία του κόμματος. Από μόνη της αυτή η δήλωση δεν συνιστά κομματικό «αδίκημα». Ο αντιπρόεδρος της Βουλής είπε το αυτονόητο. Ωστόσο έχει σημασία τι ακριβώς λέει εκτός οργάνων. Και αυτά που είπε ήταν πολύ ενοχλητικά. Οταν ισχυρίζεσαι ότι η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ δεν οδηγεί σε πορεία προς την πρωτιά στις εκλογές, θέτεις καθαρά ζήτημα στρατηγικής. Θεωρείς ότι είναι λανθασμένη και πρέπει να αλλάξει. Τη στρατηγική όμως ενός κόμματος την αποφασίζει το συνέδριο, το κορυφαίο κομματικό όργανο, και από κείνη τη στιγμή την υπηρετούν χωρίς αποκλίσεις οι πάντες, ακόμα και εκείνοι που διαφωνούν με τον πυρήνα της. Διαφορετικά, είτε αποχωρούν αυτοθέλητα από το κόμμα είτε τιμωρούνται από τα πειθαρχικά όργανα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Παράλληλα, εξέφρασε την ανησυχία του για τη συνεχή πτώση του κόμματος στις δημοσκοπήσεις, λέγοντας ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μπροστά του δύο δρόμους: είτε να διεκδικήσει εκ νέου ρόλο μεγάλου κόμματος με προοπτική διακυβέρνησης είτε να περιοριστεί σε μικρό κόμμα χωρίς πολιτικό μέλλον. Προφανώς εκτιμά ότι, με την πολιτική γραμμή που έχει το ΠΑΣΟΚ, το πιθανότερο είναι να γίνει ένα μικρό κόμμα χωρίς πολιτικό μέλλον. Σκληρές όντως δηλώσεις. Το παράδοξο είναι ότι τον κάλυψε πλήρως η Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία είναι υπεύθυνη για τον πολιτικό σχεδιασμό, θέση στην οποία την διόρισε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Οπότε ο πρόεδρος του κόμματος ήταν υποχρεωμένος να καταπιεί τη διπλή πρόκληση.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν μπορεί το ΠΑΣΟΚ να διεκδικήσει ρόλο μεγάλου κόμματος με προοπτική διακυβέρνησης. Το θέλει η ηγεσία του, αν κρίνουμε από την τοποθέτηση του Νίκου Ανδρουλάκη στη σύναξη των τομεαρχών την Κυριακή, ο οποίος είπε «Αν το πρόγραμμά μας φτάσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, θα είμαστε η μεγάλη έκπληξη των εθνικών εκλογών». Το μπορεί; Οι ενδείξεις δεν συνηγορούν υπέρ αυτής της εκδοχής. Την ίδια άποψη έχουν και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Δεν την διατυπώνουν δημοσίως για να μην κατηγορηθούν για αντάρτικο. Το δίλημμα φωνάζει: Μόνοι μας (όπως επιμένει ο αρχηγός) ή παρέα με τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης; Υπέρ της συνεργασίας είναι ο Χάρης Καστανίδης, ο Θόδωρος Μαργαρίτης, ο Χάρης Δούκας, ο Μιχάλης Κατρίνης, πιο ήπια ο Μανόλης Χριστοδουλάκης, η διαγραμμένη Κατερίνα Μπατζελή, ενώ επαμφοτερίζουσα στάση έχει ο Παύλος Γερουλάνος. Για την ώρα, πάντως, δεν έχουν μπει στη λογική να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να ζητήσουν αλλαγή πορείας.

Ανάγωγα

Ενοχλείται η κυβέρνηση κάθε φορά που τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ορισμένα μέσα ενημέρωσης και τα πλήθη στις πλατείες και στους δρόμους μιλούν για το έγκλημα των Τεμπών. Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και τα στελέχη της παράταξης προτιμούν τις λέξεις δυστύχημα και τραγωδία. Ωστόσο, περί εγκλήματος πρόκειται. Οι ποινικές διώξεις που έχουν ασκηθεί και αυτές που αναμένονται αυτό δείχνουν πέραν πάσης αμφιβολίας.