Μεγάλο Σάββατο πρωί ήρθε η Νίκη. Πάντα βιαστική, κάπως ενοχική που με «διακόπτει από τα μαγειρέματα». Πάντα φορτωμένη με ό,τι η ίδια αποκαλεί «τίποτα» αλλά είναι τα μικρά πολύτιμα «ξόρκια» της για να αντιληφθείς το ιδιαίτερο πνεύμα κάθε γιορτής, την προσφορά, να σπάσεις τη μονοτονία της καθημερινότητας, να διατηρήσεις το νήμα με το παρελθόν και τις παραδόσεις.
Πάει καιρός που η οικογένεια στη μεγάλη της κλίμακα, αυτή που δεν χωρούσε στις φωτογραφίες, δεν μαζεύεται πια στις γιορτές - άλλοι δεν υπάρχουν πια, άλλοι μεγάλωσαν και δεν μετακινούνται εύκολα, άλλοι περνάμε γιορτές στον πιο στενό πυρήνα και εδώ που τα λέμε καμία εργαζόμενη γυναίκα δεν έχει κουράγιο για τραπέζια των 70 ατόμων και βάλε. Κι από αυτήν την άποψη λυπάμαι την κόρη μου που δεν πρόλαβε Πρωτοχρονιές στο σπίτι του θείου Ντίνου και τη ζηλεύω ταυτόχρονα που δεν έζησε Πάσχα στα νησιά, με τον πατέρα μου να κουβαλάει τη θεια μας την Αννα, απαραίτητη συνοδεία εκείνα τα χρόνια σε όλες τις εξορμήσεις μας, αλλά και αενάως διαμαρτυρόμενη για τους «νησιώτικους κατσικόδρομους» και πρωταγωνίστρια σε ένα σπαρταριστό επεισόδιο όταν συνόδευσε την υπόλοιπη οικογένεια -πλην εμού που διάβαζα για τις εξετάσεις- σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής, όπου τότε έπρεπε να προσεγγίσουν κάποια περιοχή με καΐκι, πράγμα που σήμαινε ότι η αποβίβαση της ηλικιωμένης, δυσκίνητης και παχουλής θείας προκάλεσε μια μικρή ναυτική σύρραξη και πολλά επιφωνήματα απολύτως αταίριαστα με το… πασχαλιάτικο πνεύμα.
Αλλά για τη Νίκη έλεγα. Που ήρθε βιαστική να βγάλει από τη μεγάλη πάνινη τσάντα του κόσμου τα καλά: δύο μπουκέτα λουλούδια «απ’ τη λαϊκή - τίποτα», υπέροχα σ’ αυτή τη μοναδική εκτός λογικής ανθοπωλείου διάταξη που επιτρέπει σε χρώματα και είδη να συνυπάρχουν άναρχα και υπέροχα, κουβαλώντας την άνοιξη στο σαλόνι. Που έφερε δυο γουστόζικες λαμπάδες «από το μαγαζί της γειτονιάς - τίποτα σου λέω». Και δυο σακουλάκια ξηρούς καρπούς. Και που μου ’χωσε στην τσέπη έναν «μπουναμά», εμένα, ολόκληρη γυναίκα, για να ξαναγίνω το κορίτσι που χαρτζιλίκωναν οι δικοί μας. «Τίποτα σου λέω» - κι αυτό κι όλα τ’ άλλα. Και μ’ αυτό το «τίποτα» και με μερικά ακόμα που όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις πόσο σπουδαία είναι, έγιναν αυτές οι μέρες ό,τι ήταν εξαρχής προορισμένες: της Λαμπρής.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας