Ηταν τέτοιες ημέρες πριν από 12 χρόνια, κάπου μέσα στον Οκτώβρη του 2012, όταν περνούσα το κατώφλι της Κολοκοτρώνη 8. Λίγες ημέρες νωρίτερα είχα μιλήσει με τον συνάδελφο Χρήστο Μπόκα, τον κοινοβουλευτικό συντάκτη του «Πρώτου Θέματος» μέχρι και σήμερα, με τον οποίο είχαμε αφιερώσει άπειρες ώρες από τη ζωή μας σε εκείνη την αξέχαστη εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο Siemens την περίοδο 2010-11. «Ψάχνω δουλειά, έχε με υπόψη σου», του λέω, καθώς είχε ολοκληρωθεί μια σύμβαση που είχα με το παλιό Mega. Μερικές ημέρες αργότερα, με καλεί η συνάδελφος Ελενα Βαρίνου. Δεν φανταζόταν ούτε η ίδια, όταν με ρωτούσε αν ενδιαφέρομαι να καλύψουμε μαζί το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ για μια νέα εφημερίδα από δημοσιογράφους της παλιάς «Ελευθεροτυπίας», ότι θα δουλεύαμε στο ίδιο μετερίζι για πάνω από 10 χρόνια.
》«Εφημερίδα των Συντακτών». Μεγάλο όνομα για εμπορικό σήμα, αλλά χαρακτηριστικό. Δεν ξεχνιέται. Ηταν η εποχή που ο Τύπος στην Ελλάδα κατέρρεε. Τα μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα χρεοκοπούσαν και εκπλειστηριάζονταν, τα ΜΜΕ έκλειναν το ένα μετά το άλλο, ως απότοκο της οικονομικής κρίσης που σάρωνε τα πάντα. Αυτό που ονομάσαμε «μνημόνιο», γιατί φοβηθήκαμε ως λαός να το πούμε όπως θα το γράψουν τα βιβλία: Οτι δηλαδή η Ελλάδα χρεοκόπησε και τέθηκε για άλλη μια φορά στην ιστορία της υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Την ταραγμένη δεκαετία των μνημονίων η μικρή «Εφ.Συν.» μετατράπηκε σε ένα δημοσιογραφικό καράβι ασφάλειας, αξιοπιστίας και ανεξαρτησίας, που κατάφερε να επιβιώσει, χωρίς να έχει κάποιον μέτοχο χρηματοδότη, αλλά με το πιο πολύτιμο κεφάλαιο, αυτό των εργαζομένων της και κυρίως των αναγνωστών της.
Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντοτε δύσκολοι και σχεδόν ποτέ ευχάριστοι. Ο κύκλος για μένα κλείνει εδώ, η «Εφ.Συν.» όμως συνεχίζει ακάθεκτη. Και άλλωστε, η Ελλάδα είναι μικρό χωριό. Ολο και κάπου θα ξαναβρεθούμε…
》Η χρεοκοπία της χώρας, η κατάρρευση του πάλαι ποτέ δικομματισμού, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, η άνοδος της Ακροδεξιάς και κυρίως της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η απελπισία ενός ολόκληρου λαού για αρκετά χρόνια έδωσαν μπόλικη δημοσιογραφική ύλη. Η χώρα στα 12 αυτά χρόνια άλλαξε πέντε πρωθυπουργούς (χώρια τους υπηρεσιακούς), δοκίμασε έξι κόμματα στη διακυβέρνηση, έβαλε πολύ περισσότερα στη Βουλή για κάποιο διάστημα και σήμερα πορεύεται κάπως καλύτερα, αλλά με τραύματα βαθιά στην κοινωνία, την οικονομία της και στους θεσμούς της.
》Δώσαμε και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να τα καλύψουμε δημοσιογραφικά όλα αυτά. Με τις επιτυχίες και τις αστοχίες μας, τις αποκαλύψεις και τις εμμονές μας, τις αρχές μας και τις ιδεοληψίες μας, τα σωστά και τα στραβά μας. Αξέχαστες και οι κάποτε θυελλώδεις συνελεύσεις μας και οι αντιπαραθέσεις μας, άλλοτε γόνιμες κι άλλοτε όχι. Η αυτοδιαχειριζόμενη «Εφ.Συν.» ήταν για μένα μια εμπειρία ζωής που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αλλωστε, 12 χρόνια δεν είναι λίγα. Μόλις χθες με τον συνάδελφο της ύλης, Σωτήρη Γούλατη, λέγαμε ότι ένα παιδί που γεννήθηκε όταν κυκλοφόρησε η εφημερίδα, σήμερα πάει στο Γυμνάσιο. Τα μαλλιά πολλών γκρίζαραν (ή απλώς… έπεσαν), αλλά ελπίζω το δημοσιογραφικό πνεύμα να παρέμεινε αδάμαστο! Αλλωστε οι εφημερίδες όπως και όλα τα ΜΜΕ, πλην ορισμένων πειρατών με αφανείς χρηματοδότες, υπάρχουν όσο υπάρχουν οι αναγνώστες, οι ακροατές και οι τηλεθεατές τους. Ενημέρωση χωρίς κοινό δεν γίνεται. Μόνο που σήμερα φτάσαμε να πάσχουμε από υπερβολική δόση (αποσπασματικής) πληροφόρησης και ταυτόχρονα μεγάλο έλλειμμα ενημέρωσης. Αυτό είναι και το στοίχημα για τα ΜΜΕ στη σημερινή εποχή.
》Οσον αφορά τον γράφοντα, έφτασε δυστυχώς ο καιρός να πάρω την απόφαση πως το ταξίδι για μένα τελειώνει εδώ. Εύχομαι από καρδιάς στην «Εφ.Συν.» που μας μεγάλωσε και μεγαλώσαμε μαζί της δημοσιογραφικά για μεγάλο διάστημα, καθώς και σε όλους τους συναδέλφους που συμπορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, μακροημέρευση και επιτυχίες. Και θα ζητούσα και από τους αναγνώστες μας να κάνουν και εκείνοι το καθήκον τους, αγοράζοντας το έντυπο. Γιατί χωρίς αυτούς η δική μας δουλειά δεν θα είχε νόημα. Auf Wiedersehen λοιπόν και ίσως κάποτε στα ίδια μέρη να ξαναβρεθούμε, όπως λέει και το τραγούδι…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας