«Διάκριση εξουσιών» και «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη». Το λέει το Σύνταγμα, το διατυμπανίζουν κυβερνήσεις και κόμματα, το διδάσκονται οι φοιτητές της Νομικής, αλλά οι πολίτες που έχουν μνήμη και νοιάζονται για την ποιότητα της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου γελάνε. Πρόκειται για δύο σύντομα ανέκδοτα. Διάκριση εξουσιών όταν η εκτελεστική εξουσία έχει το πάνω χέρι στο πολιτικό σύστημα; Σε καμία περίπτωση. Αυτή αποφασίζει καταπώς τη συμφέρει, αυτή περνάει από τη Βουλή όποιο νόμο γουστάρει, τον οποίο αλλάζει αν στριμωχτεί, αυτή διορίζει στην Ελλάδα, τουλάχιστον, την ηγεσία της Δικαιοσύνης, ανατρέποντας την επετηρίδα· αυτή με λίγα λόγια είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Το έχουμε δει να συμβαίνει στη χώρα μας πολλές φορές. Το βλέπουμε να γίνεται και στις μέρες μας.
Η Δεξιά είναι μειοψηφία στο εκλογικό σώμα, είναι όμως πλειοψηφία στη Βουλή εξαιτίας του εκλογικού συστήματος. Καταργεί νόμους που δεν τη βολεύουν. Ψηφίζει νόμους για να καλύψει τις πομπές των στελεχών της και να προστατεύσει τους χρηματοδότες της. Δίνει ασυλία στους παραβάτες εφόσον ανήκουν στις τάξεις της. Πάντα έτσι λειτουργούσε. Μέχρι το 1981 χωρίς συνεταίρους. Δεν της άρεσε καθόλου που από το 1981 και για κάμποσα χρόνια υποχρεώθηκε να συγκατοικήσει με ένα κόμμα σοσιαλιστικών προδιαγραφών, με ριζοσπαστική ρητορική και παχυλές δεσμεύσεις για αλλαγή παντού. Δεν μπόρεσε να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη, αν και χρησιμοποίησε κάθε μέσο.
Στην πρώτη φάση θορυβήθηκε γιατί δεν ήταν σίγουρη για τις προθέσεις του νέου παίκτη, ωστόσο συνήλθε διαπιστώνοντας ότι ο υποτίθεται προαιώνιος αντίπαλός της, δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν πλούσιος στα λόγια αλλά μετρημένος στην πράξη. Το σύνθημά του ήταν «η κυβέρνηση για το εφικτό, το κόμμα για το επιθυμητό». Σιγά σιγά το κόμμα κρατικοποιήθηκε, έχασε την προωθητική δυναμική του και η κυβέρνηση κινήθηκε εντός του συστημικού πλαισίου. Ετσι περάσαμε από το σχεδόν μονοκομματικό καθεστώς, που είχε επιβληθεί από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου μέχρι το 1981, στον συναινετικό δικομματισμό.
Τον Γενάρη του 2015 η Δεξιά τρόμαξε για τα καλά τούτη τη φορά. Από το πουθενά της προέκυψε ένα κόμμα-φωτοβολίδα και διεκδίκησε πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκπόνησε τη θεωρία της αριστερής παρένθεσης, δεν της βγήκε, συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ για να αντιμετωπίσουν μαζί τον κίνδυνο, μετήλθε κάθε μέσο για να δυσκολέψει τους κατσαπλιάδες, ζήτησε από τους δανειστές να μην κάνουν υποχωρήσεις και φώναζε «βάστα Σόιμπλε», αντιγράφοντας τους μαυραγορίτες που την περίοδο της Κατοχής έλεγαν «βάστα Ρόμελ» για να αργήσει να τελειώσει ο πόλεμος και να συνεχίσουν αυτοί να κερδοσκοπούν.
Για να μην την πάθει τρίτη φορά, αποφάσισε να οργανωθεί καλύτερα. Στο θεωρητικό επίπεδο έφτιαξε το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο με τη βοήθεια τμημάτων του ΠΑΣΟΚ, πρώην κομμουνιστών και αριστερών, του εξτρεμιστικού Κέντρου και των δικτύων ενημέρωσης που είχαν στην κατοχή τους βασικοί χορηγοί της. Στο πρακτικό επίπεδο, επανέλαβε τον εαυτό της. Εστησε μεθοδικά παρακρατικούς μηχανισμούς για να ελέγχει τα πάντα. Ο πρωθυπουργός ανέλαβε την ΚΥΠ, τοποθέτησε σε θέσεις-κλειδιά ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης του (συγγενείς και ευνοημένους απ’ αυτόν), το σύστημα έθεσε υπό παρακολούθηση υπουργούς, στρατηγούς, εισαγγελείς, δημοσιογράφους, πολιτικούς αντιπάλους, συγκέντρωσε υλικό προφανώς για να εκβιάσει αν χρειαστεί, αλλά ήταν απρόσεκτο, ξεσάλωσε και οι Ελληνες Χούβερ πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη.
Για λίγο τα χρειάστηκαν οι οργανωτές του παρακράτους. Για να μην πληγεί ο αρχιμάστορας, θυσιάστηκαν οι από κάτω. Προσωρινά όμως. Ηρθε η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και μετά από ενδελεχή έλεγχο που κράτησε δύο και βάλε χρόνια απεφάνθη: Δεν υπάρχει θέμα, όλα έγιναν κανονικά, η ζωή συνεχίζεται, το κράτος Δικαίου λειτουργεί άψογα, η Δημοκρατία είναι τόσο ευρύχωρη που αποτελεί παράδειγμα για όλη την Ευρώπη, οι θεσμοί δεν απειλούνται. Βαρύγδουπη σοβαροφάνεια με προορισμό την αφορολόγητη υποδούλωση.
Ανάγωγα
Κάθε Κυριακή ο πρωθιερέας της κυβέρνησης ενημερώνει τους υπηκόους του για το πώς αυτός από τον θρόνο του είδε τα γεγονότα της εβδομάδας που πέρασε. Στην τελευταία ανάρτησή του δεν είπε κουβέντα για τις υποκλοπές. Λογικό. Αυτός απλώς παρίσταται και χαιρετίζει. Και αν βρει χρόνο, ακούει το υλικό που μάζεψε το σύστημά του, έτσι για να διασκεδάζει.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας