Για τον Νίκο Πλουμπίδη και τις αποκαταστάσεις στο ΚΚΕ

Την περασμένη Κυριακή το ΚΚΕ διοργάνωσε τιμητική εκδήλωση για τον Νίκο Πλουμπίδη στην ιδιαίτερη πατρίδα του τελευταίου, στα Λαγκάδια Γορτυνίας. Η πρωτοβουλία για μια τέτοια εκδήλωση ήταν απολύτως σωστή και επιβεβλημένη. Δεν χρειάζεται κανείς να την εξηγήσει περισσότερο, με δεδομένο μάλιστα ότι σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη δολοφονία, από το μετεμφυλιακό καθεστώς, του επιφανούς αυτού κομμουνιστή.

Υπάρχει όμως ένα ζήτημα που χρειάζεται να συζητηθεί περισσότερο προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας, που ήταν ο κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση, ισχυρίστηκε: «Πράγματι, η 9η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ το 1958 αποκατέστησε τον Νίκο Πλουμπίδη. Επίσης, το 8ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1961, μνημονεύοντας “τα μέλη της Κ.Ε. που εκτελέστηκαν, δολοφονήθηκαν, σκοτώθηκαν στα μέτωπα ή πέθαναν από φυσικό θάνατο”, μνημόνευσε ανάμεσά τους και τον Ν. Πλουμπίδη. Εκτοτε το ΚΚΕ μνημονεύει πάντα τον Νίκο Πλουμπίδη ως μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ που εκτελέστηκε από τον ταξικό αντίπαλο. Το όνομά του συγκαταλέγεται μαζί με των υπόλοιπων εκτελεσμένων και δολοφονημένων μελών της Κ.Ε. στην επιγραφή που βρίσκεται σήμερα στην είσοδο της έδρας της Κ.Ε. του Κόμματος, στα γραφεία μας στον Περισσό».

Είναι αλήθεια πως το ΚΚΕ, μετά το 1958, τιμούσε πάντοτε τον Νίκο Πλουμπίδη ως ηγετικό του στέλεχος. Δηλαδή ως μέλος της Κ.Ε. του. Είναι επίσης αλήθεια πως οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και γενικότερα οι προοδευτικοί πολίτες -ανεξαρτήτως των επιμέρους απόψεων- με αυτόν τον τρόπο τον αντιμετώπιζαν και τον τιμούσαν. Ως ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ. Ακόμη μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως κομμουνιστές-λαϊκοί αγωνιστές σαν τον Νίκο Πλουμπίδη δεν έχουν ανάγκη από μεταθανάτιους τίτλους. Ο,τι κέρδισαν ως αναγνώριση, το κέρδισαν εν ζωή. Και το κέρδισαν με αίμα.

Εντούτοις υπάρχει μια πρακτική στο ΚΚΕ -καθόλου λάθος στη φιλοσοφία της- κομμουνιστές που αδικήθηκαν από το ίδιο τους το κόμμα να αποκαθίστανται ολοκληρωμένα και τελειωτικά. Δηλαδή με κομματική απόφαση να αποσύρεται η όποια άδικη κατηγορία σε βάρος τους και να τους αποδίδονται μετά θάνατον οι κομματικοί τίτλοι που είχαν και τους οποίους έχασαν λόγω άδικων κατηγοριών. Με αυτό το σκεπτικό έχουν αποκατασταθεί επισήμως ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Αρης Βελουχιώτης (αυτός, μάλιστα, δύο φορές) και ορισμένα άλλα στελέχη.

Τέτοιου είδους αποκατάσταση δεν έγινε ποτέ για τους Νίκο Πλουμπίδη, Γιώργη Σιάντο και Κώστα Καραγιώργη ως προς το σκέλος τής μετά θάνατον απόδοσης όλων των κομματικών τίτλων που είχαν πριν αδίκως τους αφαιρεθούν.

Η απόφαση της 9ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του 1958 -την οποία επικαλέστηκε ο Δ. Κουτσούμπας- λέει επί λέξει: «Η 9η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, αφού επανεξέτασε τις υποθέσεις των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη), διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και χαφιέ, που απέδωσε στους παραπάνω συντρόφους η παλιά καθοδήγηση μ’ επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη. Με βάση την παραπάνω διαπίστωση, η Ολομέλεια της Κ.Ε. χαρακτηρίζει την κατηγορία αυτή σαν αστήριχτη και συκοφαντική, προϊόν του ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος. Η Ολομέλεια της Κ.Ε. αποφασίζει την αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη)» (Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τόμος 8ος 1956-1961», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1997, σελ. 359).

Ελληνικά γνωρίζουμε όλοι και μπορούμε να αντιληφθούμε πως αυτή η απόφαση το μόνο που κάνει είναι να αποσύρει την κατηγορία του χαφιέ και του προβοκάτορα, η οποία μέχρι τότε ίσχυε ως κομματική απόφαση σε βάρος και των τριών αυτών κομμουνιστών ηγετών. Πουθενά σε αυτή την απόφαση δεν αποδίδονται στους τρεις οι κομματικοί τίτλοι που είχαν πριν κατηγορηθούν αδίκως. Ούτε ο τίτλος μέλους του κόμματος.

Για το θέμα αυτό η «Εφ.Συν.» πέρσι τέτοια εποχή είχε δημοσιεύσει ένα εκτενές ιστορικό αφιέρωμα (Γιώργος Πετρόπουλος - Νίκος Χατζηδημητράκος - Νικόλας Ζηργάνος) το οποίο κατέληγε ότι η πλήρης αποκατάσταση των τριών συνιστά ηθικό ζήτημα για δύο λόγους: «α) Γιατί για τους τρεις προαναφερόμενους δεν έγινε ποτέ αποκατάσταση όπως έγινε -και ορθώς έγινε- για τον Νίκο Ζαχαριάδη και τον Αρη Βελουχιώτη. β) Γιατί ακόμη και σήμερα διατυπώνονται δημόσια απόψεις περί πλήρους αποκατάστασής τους στην 9η Ολομέλεια του 1958, κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια».

Η απάντηση του ΚΚΕ τότε ήταν ένας επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός: Ο Πλουμπίδης έχει αποκατασταθεί πλήρως στην 9η Ολομέλεια του 1958. Ουδέποτε καταλάβαμε αυτή την εμμονή σε κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Φέτος ο Δ. Κουτσούμπας επέκτεινε το επιχείρημα που με μια φράση είναι το εξής: Μα παντού και πάντα τον Πλουμπίδη ως μέλος της Κ.Ε. τον μνημονεύουμε. Ε, και; Και τον Ζαχαριάδη ως γενικό γραμματέα τον μνημόνευε το ΚΚΕ τουλάχιστον στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Τον δε Αρη ως πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ. Γιατί γι’ αυτούς χρειάστηκε μια ξεχωριστή αποκατάσταση, η οποία δεν χρειάζεται για τον Πλουμπίδη, τον Σιάντο και τον Καραγιώργη; Εντάξει, αυτοί δεν το έχουν ανάγκη. Το ΚΚΕ δεν νιώθει την ανάγκη να είναι δίκαιο απέναντι σε αυτά τα ηγετικά του στελέχη;

ΥΓ. Ως μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ αναφέρεται και ο Στέλιος Σκλάβαινας στην επιγραφή «που βρίσκεται σήμερα στην είσοδο της έδρας της Κ.Ε. του Κόμματος… στον Περισσό». Είναι ένας από τους 200 εκτελεσμένους στην Καισαριανή την 1η Μαΐου του 1944. Αλλά όταν εκτελέστηκε ήταν διαγραμμένος από το κόμμα και καθαιρεμένος από όλα τα κομματικά αξιώματα, καθότι είχε υπογράψει δήλωση μετανοίας επί Μεταξά. Να θεωρήσουμε ότι και αυτός έχει αποκατασταθεί;