«Η πολυδιάσπαση και ο πολυκερματισμός των προοδευτικών δυνάμεων ανοίγουν τον δρόμο για την εδραίωση των συντηρητικών δυνάμεων στη διακυβέρνηση, αλλά και για την εδραίωση της ηγεμονίας των ιδεών της Ακροδεξιάς στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας δεν είναι μόνο εκλογικές, αλλά πολιτικές και ιδεολογικές. Και θα είναι ολοένα και πιο δύσκολες όσο δεν κατανοούμε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται εντός των τειχών».
Το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα από τη Ρώμη εστάλη τη μέρα που ανακοινωνόταν το όνομα της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας των «11» που θα πάρει τη μορφή κόμματος αργότερα. Περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (κυριαρχία της Δεξιάς), με λίγες εξαιρέσεις, επισημαίνει την ενίσχυση των δυνάμεων της Ακρας Δεξιάς σε πολλές χώρες της Ευρώπης, προσθέτοντας ότι οι μάχες που έχουν μπροστά τους οι προοδευτικές δυνάμεις δεν είναι μόνο εκλογικές είναι και πολιτικές και ιδεολογικές.
Οπότε, κατά τη γνώμη του, για να μη χαθούν αυτές οι μάχες πρέπει οι προοδευτικές δυνάμεις να βρουν τρόπο να συνεννοηθούν ώστε να αποτρέψουν την παντοδυναμία της Δεξιάς και την εδραίωση της Ακρας Δεξιάς, τα κόμματα της οποίας αλλού συμμετέχουν σε κυβερνήσεις, αλλού η ατζέντα τους υιοθετείται από τα συντηρητικά κόμματα και σχεδόν παντού θεωρούνται πια μια κανονικότητα. Εξασφαλίζουν την υποστήριξη σημαντικών τμημάτων του εκλογικού ακροατηρίου και ειδικότερα εκείνων των στρωμάτων που κάποτε ήταν προνομιακός χώρος για την Αριστερά σ’ όλες τις εκδοχές της, αφού, όπως αναφέρει ο Φρανσουά Ντιμπέ, «η Αριστερά δεν είναι σήμερα η καλύτερη τράπεζα του θυμού» («Ο καιρός των θλιμμένων παθών» εκδόσεις Πόλις). Μπορεί να γίνει η Αριστερά τράπεζα της ευθύνης και της ελπίδας; Δύσκολο εγχείρημα.
Στην Ιταλία, όπως λέει ο Αλ. Τσίπρας, «το θετικό για τις πολλαπλές μορφές της Αριστεράς και των προοδευτικών κομμάτων στη γειτονική Ιταλία είναι ότι τουλάχιστον ασχολούνται περισσότερο με τη Μελόνι, παρά με το να ανταλλάσσουν φίλια πυρά. Συζητάνε μεταξύ τους και βρίσκονται μαζί στις ίδιες διαδηλώσεις Και κυρίως ότι ο εκλογικός τους νόμος τους προσανατολίζει να εργάζονται με ορίζοντα έναν μελλοντικό εκλογικό συνασπισμό που θα έχει στόχο να ανατρέψει τη Δεξιά από τη διακυβέρνηση».
Στην Ελλάδα; Τα κόμματα που κινούνται στην ευρύτερη προοδευτική περιοχή κουβαλάνε και ναρκισσισμό και αλαζονεία. Το καθένα πιστεύει ότι αυτό έχει τη σωστή γραμμή, αυτό είναι ο πιο αξιόπιστος αντίπαλος της Δεξιάς, αυτό μπορεί να δώσει τις λύσεις και η όποια συσπείρωση πρέπει να γίνει γύρω από τον άξονά του και οι υπόλοιποι εταίροι να προσέλθουν χωρίς απαιτήσεις και να δεχθούν να έχουν συμπληρωματικούς ρόλους. Διαφορετικά ο καθένας μόνος του και η Ιστορία θα δικαιώσει τον καλύτερο. Μέχρι όμως να αποφανθεί η Ιστορία θα κάνουν κουμάντο η Δεξιά και οι ακροδεξιές παραφυάδες της, δημιουργώντας τετελεσμένα στην οικονομία, στο πολιτικό σύστημα, στην κοινωνία που θα είναι πολύ δύσκολο να ανατραπούν.
Οι μάχες θα είναι δύσκολες, υποστηρίζει ο Αλέξης Τσίπρας, όσο δεν κατανοούμε ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται εντός των τειχών. Κι όμως εντός των τειχών βρίσκεται. Αυτό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει από τις διασπάσεις που έχουν γίνει στα κόμματα της κομμουνιστικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Παλιότερα, αλλά και σχετικά πρόσφατα. Ο εσωτερικός εχθρός δεν ήταν ανώνυμος. Είχε όνομα, είχε σχέδιο, είχε εκπροσώπους. Κάποιοι βιάζονταν, υποτιμώντας τους συσχετισμούς και τον ταξικό αντίπαλο. Κάποιοι δίσταζαν υποτιμώντας τη δυναμική της ταξικής πάλης και την αποφασιστικότητα του υποκειμενικού παράγοντα.
Αλλοτε λεγόταν ρεβιζιονισμός, άλλοτε ρεφορμισμός, άλλοτε οπορτουνισμός δεξιός και αριστερός, άλλοτε αριστερισμός, άλλοτε τροτσκισμός, άλλοτε σοσιαλδημοκρατική απόκλιση. Απόψεις επικίνδυνες. Απόψεις αιρετικές. Μόλυναν τα κόμματα, επηρέαζαν τα μέλη, έριχναν νερό στον μύλο της αντίδρασης, ενίοτε οι φορείς τους κατηγορούνταν πως το έκαναν συνειδητά και σε συνεννόηση με τον ταξικό αντίπαλο και έπρεπε πάση θυσία να εξοβελιστούν. Ούτε η αυτοκριτική, δηλαδή το αυτομαστίγωμα ενώπιον των συντρόφων, μπορούσε να εκτονώσει την κατάσταση.
Τη θεωρία του εσωτερικού εχθρού την είδαμε σε όλες τις διασπάσεις που έπληξαν το ΚΚΕ. Σε κάποιες περιπτώσεις οι αιτίες παρήχθησαν αλλού. Σε άλλες περιπτώσεις γεννήθηκαν εδώ. Τελευταίο κρούσμα η διάσπαση το 1991. Την είδαμε και στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο εσωτερικός εχθρός. Βαλτός από την ολιγαρχία και τη διαπλοκή για να αλώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον μετατρέψει σε ακίνδυνο για το σύστημα κόμμα. Ομως κι αυτοί που έφυγαν ήταν εσωτερικός εχθρός. Υπονόμευαν τον Τσίπρα και επειδή απέτυχαν να πάρουν το κόμμα αποχώρησαν και παίζουν το παιχνίδι του Μητσοτάκη. Αθελά τους, αλλά αντικειμενικά; Με επιλογή; Είναι αδιάφορο. Το αποτέλεσμα μετράει. Συνεπώς τι κοινό έχουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά εκτός από το παρελθόν τους; Μήπως λοιπόν ο Αλ. Τσίπρας ματαιοπονεί και στο θέμα της συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων και στο θέμα της εξουδετέρωσης της αντίληψης για τον εσωτερικό εχθρό; Θα φανεί.
Ανάγωγα
Τις δημόσιες υποκλίσεις μην τις φοβάστε. Αυτές που γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες και μακριά από τους ιθαγενείς να φοβάστε. Οι πρώτες ρεζιλεύουν τους δράστες. Οι δεύτερες γεμίζουν τις τσέπες τους.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας