Η πρόταση Ανδρουλάκη και η οργή Μητσοτάκη

Καταρχάς να παραδεχτούμε ότι η πρόταση Ανδρουλάκη, επικοινωνιακά έχει ήδη πετύχει τον σκοπό της. Έχει προκαλέσει αίσθηση και επί σχεδόν τέσσερις ημέρες όλη η πολιτική συζήτηση περιστρέφεται γύρω από αυτή.

Ως προς την πολιτική της ουσία: Τι έχει πει ο Ανδρουλάκης: Ότι ο πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας θα είναι πολιτικό πρόσωπο, αλλά εφόσον χρειαστεί η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και επιπροσθέτως, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν μειωμένη δύναμη, τότε αυτός που θα ηγηθεί (αν προκύψει προγραμματική σύγκλιση), δεν θα είναι ο κ. Μητσοτάκης ή ο κ. Τσίπρας. Έχει σημασία να υπογραμμιστεί εδώ ότι, όπως καταγράφεται για καιρό στις δημοσκοπήσεις, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν πτώση στα ποσοστά τους, περίπου 30%, ενώ οι πολίτες δηλώνουν στην πλειονότητά τους ότι δε θεωρούν ικανούς να τους λύσουν τα προβλήματα ούτε τον κ. Μητσοτάκη ούτε τον κ. Τσίπρα.

Ποιο είναι όμως εκείνο το στοιχείο που κάνει τη ΝΔ να αντιδρά, παρά το γεγονός ότι διεκδικεί την αυτοδυναμία και άρα διαθέτει άλλο πολιτικό σχέδιο από εκείνο που βάζει στο τραπέζι ο κ. Ανδρουλάκης; Η αντίδραση είναι οργισμένη εξαιτίας της έντονης ανησυχίας μπροστά στο ολοένα και πιο ορατό ενδεχόμενο ο κ. Μητσοτάκης να μην είναι εκ νέου πρωθυπουργός, μετά τις εκλογές. Θα ήταν πολιτικά αφελές το ΠΑΣΟΚ να δεσμευτεί προκαταβολικά ότι θα κάνει τον κ. Μητσοτάκη πρωθυπουργό, σε περίπτωση συνεργασίας. Θα έλεγε κανείς, μήπως να μην διεξαχθούν και εκλογές για να μη χάσει την καρέκλα του ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος μάλιστα έχει δηλώσει εντελώς αντιθεσμικά ότι θα «κάψει» την απλή αναλογική και θα καταθέσει την εντολή; Άραγε οι υπουργοί και τα στελέχη του Μαξίμου το σκέφτονται αυτό όταν καταλογίζουν στον κ. Ανδρουλάκη «θεσμική ασέβεια» ή δεν τους αφήνει η αλαζονεία που τους διακατέχει;

Ακούστηκε επίσης το επιχείρημα για τον «άγνωστο Χ πρωθυπουργό». Ωστόσο, «άγνωστος Χ» στις εκλογές είναι οι συσχετισμοί, είναι το αποτέλεσμα, είναι τα πάντα. Το κοντέρ ξεκινά από το μηδέν. Οι πολίτες ψηφίζουν και με βάση τη βούλησή τους συγκροτείται κυβέρνηση, ενώ οι πρόεδροι των κομμάτων είναι και εν δυνάμει πρωθυπουργοί. Σε σχέση δε με το Σύνταγμα, όντως αναφέρει ότι στην αυτοδυναμία πρωθυπουργός είναι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος, όμως στις κυβερνήσεις υπάρχουν οι διερευνητικές εντολές... Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο αυτό το μοντέλο, δεν παύει παρ' όλα αυτά να συναντάται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, τώρα ή στο παρελθόν. Μερικά παραδείγματα είναι η Σουηδία, το Βέλγιο, η Λετονία και η γειτονική Ιταλία.

Και τέλος, πέρα από τα παραπάνω, υπάρχει κι ένα ακόμη αγκάθι που καθιστά σχεδόν απαγορευτική τη μετεκλογική σύμπραξη Ανδρουλάκη-Μητσοτάκη και αυτό είναι φυσικά οι υποκλοπές. Η πληγή παραμένει ανοιχτή και δεν αφορά μόνο τις προσωπικές σχέσεις των δύο πολιτικών. Είναι ένα θεσμικό τραύμα που δεν επουλώνεται και όφειλαν να λαμβάνουν υπόψη τα γαλάζια στελέχη πριν κατηγορήσουν τον πολιτικό τους αντίπαλο για «αντιδημοκρατική πρόταση». Αλλά είπαμε, ο καθεστωτισμός τους θολώνει κάθε νηφάλια προσέγγιση και αγγίζει τα όρια του θράσους.