«Αυτό το Μνημόνιο ποιος θα το πάρει;»

Οποιος άντεξε (σωματικά και ψυχικά) να παρακολουθήσει όλη τη διαδικασία μέχρι την τελική υπερψήφιση του Μνημονίου από τη Βουλή, την προηγούμενη Πέμπτη, και στην περίπτωση που δεν ήταν προκατειλημμένος απέναντι στη Ζωή ώστε να ακούει και να σχολιάζει μόνο τα δικά της λεγόμενα, δεν μπορεί, κάποιον θα άκουσε και από τη Νέα Δημοκρατία.

Και, φυσικά, δεν εννοώ τον πρόεδρό της, Βαγγέλη Μεϊμαράκη (προσωρινός, μέχρι να αναλάβει νέο αίμα από την οικογένεια Μητσοτάκη, ως αντίπαλον δέος του 40άρη Αλέξη), που χειρονομούσε ακαταπαύστως, λέγοντας «μη μας προκαλείτε, γιατί δεν θα σας ξαναστηρίξουμε» ή γελώντας, μεταξύ λαϊκισμού και εξυπνακισμού, τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής.

Αναφέρομαι στους Κωστή Χατζηδάκη και Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δύο βουλευτές της Ν.Δ. υπεραμύνθηκαν της άποψης πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ικανός να υπερασπιστεί, πόσω μάλλον να διαχειριστεί, ένα νέο Μνημόνιο.

Προηγήθηκε, βέβαια, ο Χάρης Θεοχάρης του Ποταμιού, θυμίζοντας τις μάχες που είχαν δοθεί εντός και εκτός Βουλής κατά των προηγούμενων μνημονίων. «Εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς» μόνο που δεν είπε, ξεχνώντας πως οι αγώνες δόθηκαν από άλλους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τη σειρά του, ξεκαθάρισε πραγματικά το τοπίο. «Πώς θα εφαρμόσετε αυτό το Μνημόνιο;» αναρωτήθηκε. «Εμάς μας αρέσει η απελευθέρωση της αγοράς, μας αρέσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Το Μνημόνιο αυτό καλύτερα από εσάς θα μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε» δήλωσε.

Και κλείνοντας έδωσε την ατάκα της ημέρας: «Η χώρα δεν θα αντέξει άλλο ένα ορφανό Μνημόνιο. Το Μνημόνιο θέλει ιδιοκτήτη».

«Πατέρα!» ακούστηκε μια φωνή μνημονιακή μέσα του και μάλλον δεν ήταν ο μόνος στον οποίο σκίρτησε το πατρικό φίλτρο.

Ο Βασίλης Λεβέντης –αρχηγός της Ενωσης Κεντρώων– εκτιμά ότι ο Τσίπρας είναι άπειρος και δεν μπορεί να κάνει μεταρρυθμίσεις.

«Εγώ θα βοηθήσω ώστε να γίνουν σωστές μεταρρυθμίσεις», τόνισε μεταξύ άλλων. Εκτός Βουλής βέβαια, καθώς το κόμμα του δεν έχει ακόμη αποκτήσει κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση.

Και ενώ οι εντός και εκτός Βουλής, γραφικοί και μη, μάχονται για την κηδεμονία του νέου Μνημονίου, αντί να δούμε από την κυβέρνηση πώς διαχειρίζεται η Αριστερά ένα μνημόνιο, να φανούν οι διαφορές από τη Δεξιά, όχι μόνο στην ιδεολογία αλλά, κυρίως, μέσω κυβερνητικού έργου, εκεί τσακώνονται για το ποιος είναι πιο αριστερός από τον άλλο.

«Ηττηθήκαμε, ηττηθήκαμε και δώσαμε αφορμή στον Σόιμπλε να χαίρεται για τη λιτότητά του, τον λιταρχισμό του» ανέφερε χαρακτηριστικά ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Μητρόπουλος.

Ε, και; Ωραία, ηττηθήκαμε. Κλάψαμε, κοιλοπονέσαμε, γεννήσαμε Μνημόνιο, μωρό της Ρόζμαρι αντί πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Και τώρα;

Το Μνημόνιο ψάχνει τον «πατέρα» του και η μοιρολατρία σίγουρα δεν είναι η λύση. Οπως είπε και ο φημισμένος Γάλλος συγγραφέας Ζιλ Βενσάν, «προτιμώ μια Αριστερά να κάνει αυτό που μπορεί, παρά μια Δεξιά να κάνει αυτό που θέλει».

Πριν από ενάμιση μήνα είχαμε την ευκαιρία να γίνουμε κοινωνοί, για πρώτη φορά οι νεότεροι και μάλλον για τελευταία, ενός ιστορικού δημοψηφίσματος, πέραν κομματικού προσανατολισμού.

Τώρα, η Αριστερά, μετά τον οδυνηρό συμβιβασμό μπροστά στην ισχύ των πιστωτών, έχει –επίσης για πρώτη φορά και ευχόμαστε να είναι η τελευταία– την ευκαιρία να δείξει πώς μπορεί να διαχειριστεί πραγματικά ακραίες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Ο λαός φάνηκε δυνατός. Καιρός η κυβέρνηση σύσσωμη να φανεί αντάξια του λαού της.