Η χειρότερη κυβέρνηση και ο... ΣΥΡΙΖΑ

«Στο λειτουργικό επίπεδο η κρίση εκδηλώνεται με την προϊούσα φθορά των ρυθμιστικών λειτουργιών που ασκούν τα Κοινοβούλια, καθώς επίσης με τη συνακόλουθη ανάπτυξη χώρων δράσης έξω από τα πλαίσια του νόμου ή χώρων δράσης ελαττωμένης νομιμότητας, που δεν υπόκεινται σε δικαστικούς ελέγχους νομιμότητας ούτε και σε πολιτικούς ελέγχους». Με τον τρόπο αυτό περιγράφει ο Ιταλός καθηγητής Δικαίου, Λουίτζι Φεραγιόλι, στο βιβλίο του «Αυταρχική δημοκρατία και κριτική της πολιτικής» (εκδόσεις Στοχαστής) τη διαδικασία αυτονόμησης της πολιτικής εξουσίας από το Κοινοβούλιο και τους ελεγκτικούς θεσμούς και τη συνακόλουθη κρίση πολιτικής νομιμοποίησης.

Σ’ ένα διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο βέβαια, τονίζει ότι αυτή η αυτονόμηση ήρθε σαν αποτέλεσμα «μιας διαδικασίας διανοητικού συντηρητισμού και πολιτιστικής παλινόρθωσης, αλλά και της γενικής αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού», φαινόμενα που, τηρουμένων των αναλογιών, βλέπουμε και στη σημερινή Ελλάδα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Τις τελευταίες δεκαετίες γινόμαστε μάρτυρες μιας διαδικασίας διαρκούς συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και μετατόπισης του εκκρεμούς από την αριστερή ριζοσπαστικοποίηση των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης σε μια αντιδραστικής κατεύθυνσης δεξιά ριζοσπαστικοποίηση, η οποία εν μέρει εκφράστηκε και με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Βέβαια, μπορεί σήμερα οι ναζιστές ηγέτες να έχουν καταδικαστεί -τουλάχιστον πρωτόδικα-, αλλά οι ρατσιστικές και φασιστικές της νοοτροπίες μπορούμε να πούμε ότι έχουν ένα αρκετά μεγαλύτερο ακροατήριο από την εκλογική επιρροή της Χ.Α.

Αλλωστε ο ρατσισμός, η αντιμεταναστευτική ρητορική και οι ακροδεξιές λογικές είναι κυρίαρχα στο κυβερνητικό σχήμα, στον βαθμό που η ιδεολογική και πολιτική αδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη τον έχει μετατρέψει σε άθυρμα αυτών των λογικών. Το «ελεγχόμενα αυτονομημένο παρακράτος» των υποκλοπών, γιατί η λέξη «παρακράτος» παραπέμπει σε πλήρως αυτονομημένους μηχανισμούς, συνδέεται με ομφάλιο λώρο με το Μαξίμου και χρησιμοποιείται από τον πρωθυπουργό με λεκτικούς ακροβατισμούς και εκφραστικές αλχημείες. «Δεν ξέραμε», «κάτι ξέραμε, αλλά κάποιοι έκαναν του κεφαλιού τους», «έφταιγαν αυτοί που ξέρανε αλλά δεν μας ενημέρωσαν» και άλλα τέτοια φαιδρά.

Προφανώς ένας ανερμάτιστος πρωθυπουργός οφείλει πολλά και σε όσους τον ανέχονται, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και πάλι προφανώς, τεράστια ευθύνη έχει και η αντιπολίτευση, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αντί να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αντιστρέψει το κλίμα και να οργανώσει την αντίσταση του κόσμου, επιδίδεται σε χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων, ορυμαγδό δηλώσεων στελεχών και κοινοβουλευτικές ερωτήσεις.

Οπως έχει αποδείξει η πείρα όμως, αυτή η κυβέρνηση δεν διαθέτει ούτε τσίπα,ούτε ντροπή ούτε ευαισθησίες. Καταλαβαίνει μόνο από «μπίζνες» και διανομή των λαφύρων στους ημετέρους. Η ψευδαίσθηση που διακατέχει μεγάλο μέρος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι οσονούπω η κυβέρνηση καταρρέει ή, πολύ περισσότερο, ότι είναι παρελθόν, απλώς αποπροσανατολίζει την Αριστερά από το άμεσο καθήκον να επιδοθεί σε σκληρούς αγώνες για την προστασία των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που καταπατούνται βάναυσα. Η τραγική ψήφιση από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ της τροπολογίας για το 600άρι σε αστυνομικούς και λιμενικούς αποτελεί (δυστυχώς) απόδειξη μιας ψηφοθηρικής λογικής.

Η έλλειψη ενός σχεδίου για την αναχαίτιση της δεξιάς μετατόπισης, η οποία, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι μόνο ελληνική, αποδεικνύεται η αχίλλειος πτέρνα που μπορεί να μετατραπεί σε νέμεση για την Αριστερά και τις προσδοκίες για απαλλαγή από τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης.