Στο φύλλο του Σαββάτου σας ευχαριστούσαμε, εσάς τους αναγνώστες μας, για την εμπιστοσύνη που μας δείχνετε και μας φέρατε στη 2η θέση κυκλοφορίας μεταξύ των καθημερινών φύλλων. Αθλος πραγματικά, όχι μόνο γιατί συνταιριάξαμε τις διαφορετικές φωνές μας, αλλά γιατί δείξαμε ότι στον Τύπο γίνεται κι αλλιώς, χωρίς τον ένα και μοναδικό (και συνήθως ματσωμένο) εργοδότη.
Τον εργοδότη που σ’ αφήνει απλήρωτο, που διαλύει την όποια απεργιακή κινητοποίηση με την απειλή της απόλυσης· τον εργοδότη που, αφού έκανε την περιουσία του, χάνεται στ’ ανοιχτά με τα γιοτ που απέκτησε από δάνεια και «καλές σχέσεις» κι αφήνει πίσω του απελπισμένους ανθρώπους. Πίκρα μεγάλη όλη αυτή η ιστορία. Πάμε όμως στις ευχαριστίες.
Σειρά σ’ αυτές έχει ο δρόμος μας, που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας - πιο κέντρο δεν γίνεται. Δρόμος κακοφτιαγμένος, στενός, με πεζοδρόμια-υποψία, με ζητιάνους, ναρκομανείς, άστεγους· με καταστήματα, μπαράκια, φαγάδικα και πολλούς περαστικούς. Με ζωή μέρα-νύχτα. Μπορεί να μην αναδίδει ολημερίς τις καλύτερες μυρωδιές, αλλά βγάζει ένα μοναδικό άρωμα ψυχής και αλληλεγγύης. Γι’ αυτό το άρωμα οι ευχαριστίες μας.
Στα παιδιά του «Etnico», από το Μαρόκο και την Αίγυπτο, από το Μεξικό και την Ινδία, που φτιάχνουν εκπληκτικά φαλάφελ και μπουρίτο, που έχουν φέρει τις γεύσεις της πατρίδας τους εδώ, στην Κολοκοτρώνη. Σ’ αυτά τα παιδιά που ένα βράδυ από τα δύσκολα που περνούσαμε περιμένοντας τις ψηφοφορίες της Βουλής, μπούκαραν στην εφημερίδα με τα ταψιά τους-κέρασμα σ’ εμάς, τους γείτονές τους.
Στον Ισαάκ από τη Βόρεια Ελλάδα, που διάλεξε αυτόν τον δρόμο για να στήσει τον δικό του «Σάββα» και που κάθε βράδυ πριν κατεβάσει τα ρολά ρωτάει τον νυχτοφύλακα της εφημερίδας αν έχει φέρει φαΐ από το σπίτι του, διαφορετικά να δώσει ΚΑΙ σ’ αυτόν ό,τι έχει περισσέψει. Γιατί ο Ισαάκ δεν κρατάει τίποτα για την επόμενη μέρα, αλλά και δεν πετάει...
Ποιον να πρωτοευχαριστήσεις ώστε να μην κινδυνέψεις να γίνεις σαν λίστα στα χέρια βραβευμένου με Οσκαρ; Απλώς σας ευχαριστούμε που είστε γείτονές μας…
