Δεν περνάει και η ώρα

Κάνουν ό,τι μπορούν. Αυτό τους το δίνω. Καταρχάς ο ίδιος ο πρωθυπουργός αρκεί για τα όσα μας ήρθαν μετά. Η παράδοσή του, η ιδεολογία του, η οικογενειακή του κατάρτιση (παρελθοντική και παρούσα) - ε, αν όλα αυτά δεν απαντούν στο «γιατί, ρε παιδιά, μάς συμβαίνουν όλα αυτά;», δεν ξέρω τι μπορεί ν’ απαντήσει. Ωστόσο (γιατί τέτοιοι είμαστε!) θα βρούμε κι άλλα!

Από πού να τα πιάσω αυτά τα άλλα; Από το τέλος θα τα πιάσω. Το τέλος τέλος. Το φινίτο λα μούζικα, πασάτο λα φιέστα. Το κλάψε με μάνα, κλάψε με, μια νύχτα με φεγγάρι! Το «ραντεβού στα γουναράδικα» (για τους πολύ δεξιούς φίλους μας, όχι δεν εννοώ οίκους ραπτικής γούνας). Τον θάνατο τελοσπάντων. Που όλους θα μας έβρει... αλλά κάποιους τους ήβρε πριν την ώρα τους. Οχι εξαιτίας του αναπόφευκτου του θανάτου, αλλά των επιλογών της παρούσας κυβέρνησης. Που κλείνει νοσοκομεία και στέλνει τα ΜΑΤ να μην αφήσουν τον κόσμο να τα ξανανοίξει. Αλήθεια, αν θέλαμε να το κάνουμε εικόνα αυτό, ζωγραφιά δηλαδή, πώς θα ήταν;

Ως μετανάστης στη Γαλλία ο Αλέκος Φασιανός (πάει κι αυτός - μας άφησε) είχε πάει στην εκεί αστυνομία για να δώσει ένα πορτοφόλι που είχε βρει στον δρόμο. Η κάρτα διαμονής του είχε λήξει. «Τι δουλειά κάνεις;» τον ρώτησε ο γαλλόμπατσος. «Ζωγράφος» απαντά. «Να φύγετε. Δεν χρειαζόμαστε άλλους ζωγράφους» του λέει. «Ναι, αλλά το Παρίσι έγινε διάσημο από τους ζωγράφους του, όχι από τους χωροφύλακες» είπε ο υπέροχος Φασιανός.

Α ρε Αλέκο, πόσο δίκιο έχεις! (Οχι είχες.) Ποιος σε ακούει όμως; Ετσι που τα κάναμε, δεν περνάει και η ώρα να πεθάνουμε...