Αλλα λέω, άλλα κάνω και αμαρτία δεν έχω!

«Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται, αλλά δεν λέγονται». Την είπε δεν την είπε τη συγκεκριμένη φράση ο «πάπας» του εγχώριου αστισμού Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έχει και μεγάλη σημασία. Αλλωστε και για άλλες φράσεις του που έχουν περάσει στην Ιστορία δεν έχουμε πειστήρια «ενοχής», ωστόσο του αποδίδονται και όσο ζούσε δεν τις είχε διαψεύσει.

Ηταν ένας ασφαλής τρόπος αυτοκριτικής. Δεν γινόταν δημόσια, για να μην πληγεί το αλάθητό του που τόσο πολύ φρόντισαν ο ίδιος και οι αγιογράφοι του να προστατεύσουν. Αναγνώριζε εμμέσως λάθη και κυρίως κρατούσε αποστάσεις από γεγονότα που συνέβησαν την εποχή της παντοδυναμίας του, τα οποία δεν ήθελε να χρεωθεί.

Επί της ουσίας: στο εισαγωγικό απόφθεγμα, που διεκδικεί δάφνες αιώνιας αλήθειας, έχουμε σε ίσες δόσεις τη δημαγωγία και τον κυνισμό. Είναι εκτός πραγματικότητας; Κάθε άλλο. Και αυτός και όσοι βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας εφάρμοσαν τον κανόνα, παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα και παρά τις προσπάθειες που έκαναν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως πρυτάνεις της συνέπειας, κατηγορώντας τους πολιτικούς αντιπάλους τους για εκμαυλισμό των πολιτών με ψέματα και πομπώδεις διακηρύξεις. Εταξαν πολλά που δεν τα έκαναν και έκαναν πολλά που δεν τα είχαν πει.

Ο χαρισματικός Ανδρέας Παπανδρέου μιλούσε για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αυτοδιαχείριση, έξοδο από το ΝΑΤΟ, δημοψήφισμα για την ΕΟΚ. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι οι συσχετισμοί εντός και εκτός Ελλάδας ήταν αρνητικοί; Ο Κώστας Σημίτης ισχυριζόταν ότι έχτιζε την ισχυρή Ελλάδα και διατυμπάνιζε την αποφασιστικότητά του για αυστηρή τήρηση των κανόνων χρηστής διαχείρισης και στη συνέχεια είδε τη διαφθορά να φουντώνει και να ακουμπά πολύ κοντινούς συνεργάτες του.

Η προτροπή του «να πάνε στον εισαγγελέα όσοι καταγγέλλουν σκάνδαλα» και το κυνικό «αυτή είναι η Ελλάδα» τον εξαγνίζουν; Ο Κώστας Καραμανλής υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους και εξάρθρωση της διαπλοκής. Φανταζόταν ότι το κόμμα του θα ήταν πρόθυμο να υπηρετήσει πολιτικές που θα έρχονταν σε σύγκρουση με τα ιερά και τα όσια της παράταξης;

Ο Γιώργος Παπανδρέου οραματίστηκε να μετατρέψει την Ελλάδα σε «Δανία των Βαλκανίων». Αν και η κατάσταση που θα κληρονομούσε και είχε ενημερωθεί γι’ αυτήν μάλλον σε τριτοκοσμική χώρα παρέπεμπε, κατασκεύασε ένα ρητορικό σχήμα για να δελεάσει το εκλογικό ακροατήριο;

Ο Αντώνης Σαμαράς καταψήφισε το πρώτο Μνημόνιο γιατί διαφωνούσε με το μείγμα πολιτικής, αλλά στη συνέχεια υπέγραψε Μνημόνιο με χειρότερους όρους. Λειτούργησε σαν κλασικός οπορτουνιστής γιατί η μοναδική έγνοια του ήταν να γίνει πρωθυπουργός; Ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριξε ότι μπορεί να σκίσει τα μνημόνια. Ηταν θύμα ενός ζαβλακωμένου βολονταρισμού;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαλαλούσε urbi et orbi ότι θα αλλάξει τη χώρα και θα τσακίσει τον λαϊκισμό, αλλά πορεύεται σαν ένας κλασικός δεξιός πολιτικός που νομίζει ότι το κόμμα του είναι ο ιδιοκτήτης των χώρας: μαζικοί διορισμοί μετακλητών, ποδηγέτηση των ανεξάρτητων αρχών, σκανδαλώδεις ρυθμίσεις υπέρ των κολλητών, απευθείας αναθέσεις σε φίλους επιχειρηματίες, μέτρα υπέρ των πλουσίων, θεαματικές κωλοτούμπες στα λεγόμενα εθνικά θέματα χωρίς μια συγγνώμη, γονυκλισίες στη διαπλοκή, μαζικές εκστρατείες συκοφάντησης των πολιτικών αντιπάλων του, υπονόμευση του κράτους δικαίου, ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής και μπόλικη καταστολή, για να συνετιστούν οι… αιρετικοί. Συνδυασμός δημαγωγίας και κυνισμού. Το ερώτημα είναι αν την ώρα που εκτόξευαν τις βαρύγδουπες δεσμεύσεις τους ήξεραν ότι δεν πρόκειται να υλοποιηθούν ή αν είχαν πιστέψει ότι μπορούσαν να γίνουν. Υπάρχει δηλαδή η διαφορά ανάμεσα στην εσκεμμένη εξαπάτηση και στην αυταπάτη.

Ανάγωγα

«Εκατοντάδες εκπροσώπους ομάδων συμφερόντων επιστράτευσαν οι φαρμακευτικοί κολοσσοί προκειμένου να μπλοκάρουν την πρόταση για προσωρινή αναστολή της πατέντας των εμβολίων τους». Χρηματοδοτήθηκαν πλουσιοπάροχα από τα κράτη, στη συνέχεια πούλησαν πανάκριβα την πραμάτεια τους και τώρα μοιράζουν μίζες για να αποτρέψουν την παρέμβαση των κρατών. Πώς το είπε ο Μητσοτάκης στον Τσίπρα; «Τι θέλετε, να κρατικοποιήσουμε τις εταιρείες;» Πιπέρι στη γλώσσα!