Ο Μεγααάλος Περίπατος του 214, εν μέσω καύσωνα και κορονοϊού

Η γραμμή 214 του ΟΑΣΑ, «Ζωοδόχος Πηγή (Βύρωνας) – Ακαδημία» είναι μια μαγική εικόνα χωρίς εικόνα. Κανείς δεν ξέρει πότε θα περάσει το λεωφορείο από την στάση που το περιμένει, ούτε καν στις στάσεις με τηλεματική οθόνη, αυτές δηλαδή που σε «ενημερώνουν» για το χρόνο άφιξής του.

Κατά τη σύντομη εμπειρία μου στα μέσα μαζικής μεταφοράς – απώλεσα προσφάτως, λόγω τροχαίου, το προνόμιο της δικυκλίστριας – απέκτησα πλήθος προσωπικών βιωμάτων, ενώ μοιράστηκα κιόλας αυτά που δύστυχοι συνοδοιπόροι μου στο χάος των αστικών συγκοινωνιών είχαν ζήσει.

Άνετα γράφω βιβλίο, γυρίζω και τηλεοπτική σειρά με αυτοτελή επεισόδια – κάτι σαν το «Ορκιστείτε παρακαλώ» της δεκαετίας του ’80, που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία και είχε βασιστεί στο βιβλίο του αγαπημένου «πρύτανη» του δικαστικού ρεπορτάζ Μανώλη Καραμπατσάκη «Ορκίζομαι να πω την αλήθεια». 

Ξέφυγα όμως από τον αρχικό σκοπό αυτού του κειμένου, που είναι να μεταφέρω την εμπειρία μου με τα λεωφορεία της γραμμής 214, με αποκορύφωμα το βράδυ της Παρασκευής 31 Ιουλίου, λίγες ώρες μετά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης δια μέσω του εκπροσώπου της Στέλιου Πέτσα, περί αύξησης δρομολογίων και καλύτερης εξυπηρέτησης των επιβατών που στριμώχνονται σαν σαρδέλες στους διαδρόμους λεωφορείων, μετρό, ηλεκτρικού και τρόλεϊ, για να αφήνουν - μεταξύ άλλων – κενά και τα καθίσματα με τις σημάνσεις λόγω κορονοϊού.

Χθες βράδυ που λέτε κι ενώ έχουν προηγηθεί οι δηλώσεις που προανέφερα, περιμέναμε υπομονετικά για 18 λεπτά – όπως μας ενημέρωνε η τηλεματική οθόνη – στη στάση του Ευαγγελισμού, το λεωφορείο της γραμμής 214, που ήταν το προτελευταίο ή τελευταίο της ημέρας.

Ξαφνικά, δύο λεπτά πριν λήξει το 18λεπτο, η αναφορά στο 214 εξαφανίστηκε από την οθόνη, χωρίς εξήγηση. Κανονικά η ενημέρωση για το 203 και για το 211. Το 214 εξαφανισμένο. Δίπλα μου μία ηλικιωμένη, άλλη μία κυρία, κάτι πιτσιρίκια, αρχίσαμε να το σχολιάζουμε και διαπιστώνω ότι αυτή είναι μία συνήθης κατάσταση για την εν λόγω γραμμή του ΟΑΣΑ.

Να επισημάνω εδώ ότι το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, περίμενα περίπου τρία τέταρτα να περάσει το ίδιο λεωφορείο από τη στάση 9η της Φορμίωνος, μία στάση που όσοι ζουν στην περιοχή, ξέρουν ότι είναι ένα στενό πεζοδρόμιο έξω από ένα πρακτορείο ΟΠΑΠ, χωρίς την παραμικρή σκίαση ή άλλης μορφής προστασία, παρά μόνο την κολόνα με το διακριτικό της στάσης.

Η ίδια σκηνή είχε επαναληφθεί και την προηγούμενη Τρίτη. Πάλι έκανα τσάμπα μαύρισμα, περιμένοντας στη στάση 9η Φορμίωνος το λεωφορείο της γραμμής 214 κι ενώ έβλεπα άλλα λεωφορεία της γραμμής να περνούν, χωρίς να σταματούν, καθώς, όπως αναφερόταν στην οθόνη ψηλά στο παρμπρίζ, ήταν εκτός υπηρεσίας.

Να μην τα πολυλογώ, χθες βράδυ, εκεί γύρω στις 11.30, έκανα πάλι δωρεάν γυμναστική, περπατώντας μέχρι να φτάσω σπίτι, μετά από οκτώ ώρες δουλειά, δύο τσακισμένα γόνατα, το ένα χειρουργημένο. 

Ευγενική χορηγία του ΟΑΣΑ και του κ. Πέτσα, οι πρωινές δηλώσεις του οποίου αποδεικνύονται για άλλη μία φορά «πέτσινες»...

Υ.Γ.1: Σε πρόσφορες καιρικές συνθήκες, έχω χρονομετρήσει τη διαδρομή σπίτι - γραφείο με τα πόδια και δεν ξεπερνάει τα 45 λεπτά. Υπολόγισα λοιπόν και τον χρόνο που χρειάστηκα για να φτάσω στη δουλειά μου αυτές τις μέρες με το λεωφορείο της γραμμής 214 και - συνυπολογιζόμενης της αναμονής στη στάση - υπερέβαινε όλες τις φορές τη μία ώρα. 

Υ.Γ.2: Εννοείται πως έχω ξεκινήσει ήδη έρευνα στις αγγελίες για νέο δίκυκλο...