Eίδα με πόση ευγένεια απαντούσε στις ερωτήσεις της Χριστίνας για τα ρούχα που φορούσε το κοριτσάκι στον «Μικρό Δραπέτη». Πώς δέχτηκε στο σπίτι του, στο Χαλάνδρι, τον Αρη και τον Ηλία, για να δει μαζί τους την ταινία που του αφιέρωσαν.
Τον άκουσα να μιλάει συγκινημένος για την «Εβελιν» του Τζόις, που αποφάσισε να μην εγκαταλείψει τον βίαιο πατέρα της για να ακολουθήσει τον αγαπημένο της, και λέξη-λέξη να αναφέρει την τελευταία φράση του διηγήματος: «Τα μάτια της δεν του έδωσαν κανένα σημάδι αγάπης ή αποχαιρετισμού ή πως τον αναγνώρισαν».
Και με την ίδια τρυφερότητα να θυμάται την Μπέτυ Λιβανού («Είχε βουρκώσει το μανάρι μου») όταν, αρχές του ’70, εκείνη στα πρώτα της βήματα είδε να την υποδέχεται με λουλούδια στο αεροδρόμιο ολόκληρο το κινηματογραφικό συνεργείο τής «Κατάχρησης εξουσίας».
Οσα τον περιέβαλλαν τα φώτιζε η δική του ματιά και -άγνωστο πώς- μια σκηνοθετημένη από εκείνον πραγματικότητα επιβαλλόταν γύρω του. Οπως σε μια παλαιότερη περιπέτεια με την υγεία του, όταν ήρθε να τον δει στο νοσοκομείο ο Αργύρης Μπακιρτζής. Είπαν τα δικά τους, η κουβέντα είχε προχωρήσει και μιλούσαν για μια αναστήλωση μνημείου στη Βόρεια Ελλάδα. Ο -και αρχιτέκτονας στην Αρχαιολογική Υπηρεσία Καβάλας- Μπακιρτζής, κάπως απογοητευμένος, του είπε ότι κάποιοι έκλεβαν τα μεταλλικά στοιχεία των υποστυλώσεων του έργου.
Ο Τσιώλης δικαιολόγησε αμέσως τους παρανομούντες: «Τι να κάνουν κι αυτοί; Ανάγκες θα ’χουνε...». Σιωπή λίγων δευτερολέπτων· μέχρι που ο Τσιώλης λέει: «Πάντως κάνεις καλή δουλειά εκεί πάνω. Κάποτε θα βάλουν και μεταλλική πλάκα με το όνομά σου». Και ο Μπακιρτζής με γελαστά βροντερή φωνή: «Τι να το κάνεις Σταύρο μου. Θα την κλέψουν κι αυτή».
14 Σεπτέμβρη 2015 -καταμεσήμερο
Σκηνοθετημένη από εκείνον ήταν και μία μέρα του Σεπτέμβρη του 2015. Kάθε 14 Σεπτεμβρίου, ανήμερα του Σταυρού, του τηλεφωνούσα για τα χρόνια πολλά. Συνήθως από το Κάτω Διμηνιό Κορινθίας, αλλά του έλεγα «Κιάτο» για να του δίνω πιο γρήγορα στίγμα και να μη χανόμαστε σε συζητήσεις «πού είναι το Διμηνιό» και λοιπά.
Ομως ακόμη και όταν άκουγε «Κιάτο» η συζήτηση πάλι ξέφευγε και ενθουσιασμένος έλεγε «Στο Κιάτο; Εκεί είναι ο Βασίλης ο Καψούρος! Να του δώσεις χαιρετίσματα»· τότε ζούσε ο σπουδαίος διευθυντής φωτογραφίας των ταινιών του (έφυγε από τη ζωή το 2016)
Οσα τον περιέβαλλαν τα φώτιζε η δική του ματιά
Πάντως, ποτέ δεν προλάβαινα να τελειώσω την ερώτηση «Και πώς θα τον βρω κύριε Σταύρο;», γιατί ερχόταν ορμητική -και κάθε χρόνο απαράλλαχτη- η απάντηση: «Θα βγεις στον δρόμο, Νικολάκη, και τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσεις θα τον ρωτήσεις “Πού είναι το σπίτι του Βασίλη του Καψούρου;”. Αυτός θα σου πει».
Αμήχανα του απαντούσα «Ναι, ναι, εντάξει», όμως στις 14 Σεπτέμβρη του 2015 έκλεισα το τηλέφωνο προβληματισμένος. «Τι “ναι, ναι” και κουραφέξαλα, πρέπει κάποια στιγμή να πάω στο Κιάτο να τον βρω», σκεφτόμουν, καθώς κλείδωνα το σπίτι και έφευγα για τη θάλασσα.
Ο μικρός δρόμος άδειος, κάθετος ο ήλιος, κλειστά παραθυρόφυλλα στα σπίτια. Κι όμως, εκεί, στην ερημιά, συναντάω την Εφη. Η καλύτερη οδοντίατρος της Περιφέρειας Πελοποννήσου και -το σημαντικότερο εκείνη την ώρα- με θητεία κάποτε στο ελληνικό σινεμά. Και ρωτάω: «Ξέρεις πού είναι το σπίτι του Βασίλη του Καψούρου;». Αν και σαφέστατη στις οδηγίες της, με μπέρδεψε περισσότερο.
«Εφη, εκεί πάω για κολύμπι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, εκεί πάω και τώρα. Δεν υπάρχει σπίτι εκεί» θα της έλεγα, αλλά ένα «Να του δώσεις πολλά φιλιά» μου έκοψε τη φόρα. Συνέχισα σαν χαμένος.
Οταν έφτασα στη θάλασσα, κοίταξα πίσω μου. Η γνωστή εικόνα, αμετάβλητη χρόνια τώρα. Ο δρόμος, το αναψυκτήριο και μετά πυκνή βλάστηση. Πεισμωμένο πράσινο. Θα μπορούσε να είναι και τοίχος που τον κάλυπταν αναρριχώμενα φυτά. Πλησίασα.
Κρυμμένος πίσω από άγριο κισσό, ένας φράχτης κατέληγε σε μια μικρή ξύλινη πόρτα.
- «Θέλετε κάτι;» ακούστηκε πίσω από τον φράχτη.
- «Τον κύριο Καψούρο»
- «Ο ίδιος»
Δεν ξέρω γιατί δίστασα να πω κάτι. «Μην περιμένεις. Πέρασε», ξανάκουσα.
Εσπρωξα τη μικρή πόρτα και μπήκα σε έναν όμορφο κήπο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας