Σκυλίσια νύχτα

Πάμε μια ήσυχη βόλτα με το σκυλάκι μας στην Αθήνα τη νύχτα. Ενα μικρό άκακο σκυλάκι, που όμως σπέρνει τρόμο σε μερικά παιδάκια άμα τη εμφανίσει του.

Είναι παιδάκια προσφύγων, κρατάνε τον μπαμπά τους σφιχτά από το χέρι και κολλάνε πάνω του καθώς το σκυλάκι περνάει δίπλα τους.

Λίγο πιο κάτω τα ίδια, ένα παιδάκι απομακρύνεται έντρομο καθώς το σκυλάκι περνάει σε απόσταση δυο μέτρων.

Είναι παιδιά άρτι αφιχθέντα, έχουν ξεμείνει στην πρωτεύουσα την εποχή που όλος ο κόσμος είναι σε διακοπές, τα μικρά ζώα τα φοβίζουν μόνο και μόνο επειδή σαλεύουν με άλλους ρυθμούς και κινήσεις απ' αυτές που προσπαθούν να συνηθίσουν με τους ανθρώπους.

Μη φοβάστε, λέμε στην ακατανόητη γλώσσα μας, αλλά μάταια.

Ο φόβος συνεχίζεται δίπλα μας μέχρι να απομακρυνθούμε. 

Εχω χρόνια να δω παιδιά να φοβούνται έτσι τα ζώα.

Οταν ήμουν εγώ παιδί η οικειότητα με σκύλους ήταν σπάνια πολυτέλεια, όσο όμως περνούσαν τα χρόνια τόσο την κερδίζαμε μαζί με άλλες δεξιότητες.

Υπήρξε για μένα αδήριτη ανάγκη ενηλικίωσης να μεγαλώσω ένα γατί στην αγκαλιά μου και να ξεφοβηθώ τις κινήσεις και τις ανάγκες του.

Στη γενιά των παιδιών μου παρακολουθούσα έκθαμβη την αφοβία τους με τα σκυλιά και τις γάτες. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά δεν φοβούνται τα ζώα αν δεν τα φοβίσουν οι μεγάλοι. 

Αυτά εδώ όμως δεν ξέρουμε αν φοβούνται επειδή οι μεγάλοι τα έχουν φοβίσει ή απλώς στο πέρασμα του σκύλου παίρνει μορφή τετράποδου αυτός ο καινούργιος και όχι πολύ φιλικός κόσμος που τους δέχτηκε με το στανιό.

Μπορεί στον σκύλο που δεν γαβγίζει καν να αναγνωρίζουν τα παιδιά την κρυμμένη διάθεση των ανθρώπων, να φοβούνται ενστικτωδώς την ασταθή συμπεριφορά που μπορεί να έχει ένα ζώο.

Σου λέει, μπορεί τώρα να μοιάζει φιλικό, αλλά αν του τη δώσει κι ανοίξει τα σαγόνια;

Εχει δόντια που κόβουν χωρίς να το καταλάβεις καν.

Κι ίσως στον τόπο τους δεν έχουν τόσο πολλά σκυλιά-συντρόφους, ίσως να βρίσκονται ακόμα πολιτισμικά στο στάδιο που ήμασταν εμείς στη δεκαετία του '50 και του '60.

Να βρίσκονταν, ήθελα να πω, διότι αυτή τη στιγμή δεν ξέρουν ακόμα πού βρίσκονται κι η αβεβαιότητα γίνεται φόβος.

Θα μου πείτε τώρα, στη δύσκολη μοίρα των παιδιών αυτών, εσύ ασχολείσαι με το αν φοβούνται τα σκυλιά;

Πραγματικά, θα ήθελα τη στιγμή εκείνη να μπορούσα να καθόμουν δίπλα τους, να τα χαϊδέψω και να τα πείσω να πιάσουν λίγο το σαγόνι του σκυλιού μας, να αφήσουν την παλάμη τους στην πλάτη του, να προχωρήσουν στην επικοινωνία αυτή που τόσο μου έλειπε στα παιδικά μου χρόνια και ήμουν σίγουρη ότι οι νέες γενιές την έχουν κατακτήσει.