Ο Σταύρος Ιωαννίδης ως παραμυθάς

Περνούσαμε κάποτε τα καλοκαίρια, τότε που ήταν μικρά τα παιδιά μας, μία βδομάδα με φίλους.

Τότε που είχαμε μικρά παιδιά. Περισσότερο ήταν δύσκολο, πώς να το κανονίσουν όλοι;

Μπορεί κάποτε να γίνονταν δύο οι βδομάδες. Τώρα που τα χρόνια πέρασαν και τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, είναι σαν εκείνη η βδομάδα να κρατούσε ολόκληρο το καλοκαίρι.

Μεγάλη χαρά για τα πιτσιρίκια που ήταν με παρέα από το πρωί ώς το βράδυ και με αποκλειστική απασχόληση το παιχνίδι.

Το πρωί στη θάλασσα, τ' απόγευμα σε κάποια πλατεία, τα βράδια πλέον κατάκοπα ν' αναζητούν χωρίς να το παραδέχονται κάποια εξ ύψους παρέμβαση, έναν μεγάλο να τα ηρεμήσει με κάποιο μαγικό τρόπο.

Οι μεγάλοι βέβαια προτιμούσαν να κάθονται να κουβεντιάζουν μεταξύ τους, άσε που το τσούρμο έμοιαζε εκ πρώτης όψεως αδύνατον να τιθασευτεί.

Υπήρχε όμως κάποιος που μπορούσε να το κάνει. Φώναζε τη μαγική φράση: «Γιά μαζευτείτε, ελάτε εδώ να σας πω ιστορίες Μπάτμαν»!

Κι ακολουθούσε χαρούμενη τσιρίδα. «Ελάτε, τρέξτε, θα μας πει ο Σταύρος ιστορίες Μπάτμαν!»

Συγκεντρώνονταν σε χρόνο μηδέν και κάθονταν γύρω του, άρχιζε εκείνος ρωτώντας πού είχαμε μείνει χτες;

Κι εγώ έστηνα αυτί να καταλάβω πώς την έκανε αυτή τη δουλειά, πώς τις έφτιαχνε και τις δούλευε όλες αυτές τις ιστορίες.

Προσπαθούσα κι εγώ τότε να φτιάξω παραμύθια, είχα μπει στις δοκιμασίες και τις απολαύσεις της αφήγησης, στους άγνωστους δρόμους της ελευθερίας που σου προσφέρουν, όπου πάντα αναζητάς κανόνες.

Αλλά το να κουμαντάρεις τόσα παιδιά μαζί με τόσο παράξενους ήρωες μου φαινόταν εντελώς έξω από τις δυνατότητές μου.

Πώς τα έβγαζε πέρα με τον Μπάτμαν, έναν ήρωα που ανήκε, πίστευα, σε άλλον κόσμο όπως και να το κάνεις, όχι στον οικείο δικό μας.

Είχαν βγει και οι ταινίες εκείνη την εποχή, όλη εκείνη η βαριά τεχνολογία και οι σκοτεινές πόλεις, έκαναν για παιδιά;

Είχα διάφορες επιφυλάξεις, από την άλλη τον θαύμαζα για την τόλμη του, που είχε κάνει αυτή ακριβώς την επιλογή.

Τα πιτσιρίκια τον κοίταζαν στα μάτια, κρέμονταν από τα χείλη του, κι όταν μπερδευόταν καμιά φορά διαμαρτύρονταν, μας είπες χτες άλλα για τον Τζόκερ!

Οχι, δεν καταλάβατε, έβγαινε πάντα με το κύρος του αφηγητή αλώβητο.

Καμιά φορά λέμε για φίλους που χάσαμε πως είναι δύσκολο να μιλήσουμε γι' αυτούς.

Για διάφορους λόγους, ενίοτε επειδή η δική τους διακριτικότητα μας κλείνει το στόμα, τους βλέπουμε να μας κοιτούν αυστηρά, ίσως και λίγο ειρωνικά, τι μεγάλα λόγια κάθεσαι και λες εκεί για μένα; να μας λένε.

Ωστόσο η ανάγκη είναι πάντα επιτακτική, κάτι θέλεις να πεις, να γράψεις, να σημειώσεις, δεν μπορεί να περάσει έτσι.

Η γραφή, ένα μικρό όπλο, αστείο βέβαια αλλά από τα ελάχιστα που έχουμε απέναντι στον θάνατο.

Θέλω να γράψω κάτι για τον παλιό μου φίλο Σταύρο Ιωαννίδη, οικονομολόγο και καθηγητή στο Πάντειο και υπεύθυνο έρευνας παρατηρητηρίου επιχειρηματικότητας του ΙΟΒΕ και κάτι ακόμα, στρατευμένο στα νιάτα του κατά της χούντας, και μου φαίνεται θα με μαλώσει.

Ωστόσο του ζητώ νοερά συγγνώμη, με τον τρόπο που δεν γίνεται να του ζητήσω, καταγράφω εκείνες τις βραδιές και δεν στέκομαι στα όσα σημαντικά έκανε στη ζωή και στην καριέρα του, που ελπίζω να τα αναλάβουν άλλοι ειδικότεροι, να ξεπεράσουν τη διακριτικότητα του ατόμου και να μιλήσουν περισσότερο γι' αυτόν.