Από τον έναν εφιάλτη στον επόμενο

Μετά την Κωνσταντινούπολη, με διαφορά μόλις ωρών, οι Βρυξέλλες. Σε μια ασφυκτικά επιτηρούμενη από τις δυνάμεις ασφαλείας πόλη όπου λίγο πριν είχε ανακοινωθεί η σύλληψη του φερόμενου εγκεφάλου της σφαγής του Παρισιού, η ισλαμική τρομοκρατία κατάφερε το επόμενο πλήγμα της.

Επιβεβαιώνοντας ότι ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε έναν πόλεμο που ούτε η εντυπωσιακή επίδειξη ισχύος ούτε η υπογράμμιση των ανθρωπιστικών αξιών για τις οποίες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες επαίρονται και εν ονόματι των οποίων ξεκινούν είτε υποκινούν τον ένα τοπικό πόλεμο μετά τον άλλο δεν αρκούν για να σταματήσουν.

Αντιθέτως, το άθροισμα των τοπικών αυτών συγκρούσεων μοιάζει όλο και πιο πολύ να οδηγεί σε μια γενικευμένη αναμέτρηση. Ετσι που η εποχή μας, τηρουμένων των αναλογιών, να θυμίζει σε πολλά τις τελευταίες ώρες πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πόλεμος που είχε αρχίσει στην Ισπανία και την Αιθιοπία, πριν από την επίσημη έναρξή του, όπως πολλοί φοβούνται ότι σήμερα έχει ήδη αρχίσει αυτό που από πολλές απόψεις είναι ο τρίτος.

Δεν είναι ανάγκη να υπογραμμίσουμε ότι ο τόπος όπου δόθηκε το τελευταίο χτύπημα είναι σημαδιακός. Είτε ήταν από καιρό προσχεδιασμένο, είτε αποφασίστηκε και εκτελέστηκε κάτω από τη μύτη αυτών που μόλις χθες πανηγύρισαν τη σύλληψη του Αμπντεσλάμ ως μεγάλη νίκη κατά της τρομοκρατίας, ο χώρος της νέας σφαγής δεν μπορεί παρά να ξυπνά αυτομάτως μια σειρά από αυτονόητες σκέψεις.

Οι Βρυξέλλες είναι ένας από τους δύο τόπους, ο άλλος και σημαντικότερος είναι το Βερολίνο, όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις για το πώς η Ενωμένη Ευρώπη θα φερθεί απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο αλλά και απέναντι στα μέλη τού όλο και πιο κομματιασμένου εαυτού της.

Εδώ παίρνονται οι αποφάσεις για το προσφυγικό που κάνει τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος να τρίζουν όλο και πιο πολύ, εδώ αποφασίζονται τα κονδύλια που η γενναιοδωρία της Ενωσης εξασφαλίζει για τα καραβάνια των απελπισμένων, εδώ κλείνονται οι συμφωνίες με την Τουρκία που με πλούσια ανταλλάγματα υπόσχεται να ανασχέσει τη ροή τους, εδώ διαμορφώνονται οι εντολές προς την Ελλάδα η οποία έχει ήδη αποδεχτεί την εντολή να γίνει η αποθήκη τόσων δεκάδων -ή μήπως εκατοντάδων;- ψυχών, που ονειρεύονται να βρίσκονταν αλλού.

Ματαίως όμως. Αυτό που με εντυπωσιακό στρουθοκαμηλισμό ηγέτες, οι οποίοι αποδεικνύονται όλο και πιο πολύ κατώτεροι των δραματικών περιστάσεων, αρνούνται να δουν είναι πως γι' αυτή την εφιαλτική βία της τρομοκρατίας, γι' αυτά τα απελπισμένα, ικετευτικά και απειλητικά κοπάδια των ξεριζωμένων είναι υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό η ίδια η Δύση.

Αυτή που διαψεύδοντας κάθε ελπίδα για έναν ειρηνικό 21ο αιώνα ξεκίνησε είτε υποκίνησε μια ασύλληπτη σειρά από πολέμους, από τη Γεωργία και την Ουκρανία μέχρι τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.

Σαν την ιατρική εκείνη που κυνηγά, αδυνατώντας τελικά να θεραπεύσει, τα συμπτώματα, αδιαφορώντας για τη ρίζα και τη συνολική εικόνα της νόσου, η ευρωπαϊκή και η δυτική πολιτική συνολικά τρέχει πίσω από κάθε νέα, δήθεν απρόσμενη εξέλιξη αδυνατώντας να προβλέψει και να δράσει με αποτελέσματα που να έχουν ουσία και διάρκεια.

Οποιος μιλά σήμερα για την ανάγκη μιας ειρήνης που να ξαναδώσει στον κόσμο ελπίδα κινδυνεύει άμεσα να απαξιωθεί ως ρομαντικός και γραφικός.

Αλλά εν τω μεταξύ, στερημένη από όραμα και θάρρος, η «ρεαλιστική» και στην ουσία ανεδαφική ηγεσία της ηπείρου μας -και ολόκληρης της Δύσης- θα μας οδηγεί από τον ένα δήθεν απροσδόκητο εφιάλτη στον επόμενο.