Αντλούμε από το τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού «Πρόταγμα»: «Υπερασπιζόμαστε τη θεμελιώδη ιδέα πως κάποιος που θέλει να λέγεται αριστερός ή αναρχικός οφείλει να διαθέτει κι ένα ανάλογο ήθος: ένα δημοκρατικό ήθος ισότητας και “ταπεινότητας” ή “απλότητας”, δίχως διανοουμενισμούς και μεγαλοπιασίματα, μια στάση έμπρακτης κριτικής και απόρριψης της κοινωνίας της κατανάλωσης και των ανέσεων, η οποία θα έρχεται σε κάθετη αντίθεση με αυτή την τάση ζαμανφουτισμού και ψευτομποέμ τσογλανισμού που μας έχουν κληροδοτήσει οι πιο παραληρηματικές πτυχές της “αντιαυταρχικής” λογικής των κινημάτων του '60».
Ο συγγραφέας (Ν.ίκος Μ.άλιαρης) βάζει εισαγωγικά στις λέξεις ταπεινότητα και απλότητα, αφενός γιατί κουβαλάνε μια πατερική καταγωγή και αφετέρου διότι «δεν πρέπει να συγχέονται με τον μαζοχισμό και την έλλειψη χαράς της ζωής». Διαθέτουν όλα τούτα όσοι εκ των κυβερνώντων αυτοαποκαλούνται αριστεροί;
Οχι, δυστυχώς, και το αποδεικνύουν καθημερινά· αντί λ.χ. να εξυγιάνουν τη δημόσια διοίκηση, διορίζουν αφειδώς τέκνα και συζύγους, κουμπάρους και λοιπούς πιστούς κομματικούς υπηρέτες. Κι άλλα κι άλλα... Απορρίπτουν μήπως την κοινωνία της κατανάλωσης και των ανέσεων; Α μπα.
Ξεχνάνε να δηλώσουν τα εκατομμυριάκια τους και λοιπά. Είναι όνειδος για έναν αριστερό να είναι κάτοχος πλούτου. Να τον κάνει τι, αφού η κοσμοεικόνα του φωνάζει ότι ο πλούτος είναι εκμετάλλευση και ανισότητα κι ας είναι κληρονομημένος ή διαυγής; Το 'χουμε ξανασημειώσει.
Εάν αριστερός ο κάτοχος πλούτου και θέλει να συνεχίσει να αυτοαποκαλείται αριστερός οφείλει να διαμοιράσει τον πλούτο αυτού στους πάσχοντες ή στο χτίσιμο δομών κοινωνικών, τέτοιων ώστε να ανακουφίζονται τα θύματα του βάρβαρου καπιταλισμού ή να παιδεύονται τα τέκνα της χώρας με υψηλή Παιδεία.
Αμα δεν έχεις αγωνία για το πώς θα βγει το μεροκάματο, δεν είσαι σε θέση να συμπάσχεις, να αναλύεις, να κρίνεις - κι αυτό δεν είναι υπερβολή κι ας λένε οι αριστεροί διανοούμενοι αντίθετα. Η χαρά της ζωής δεν αγοράζεται.
Η αφθονία και η άνεση δεν έχουν σχέση με τη χαρά παρά με έναν ζωώδη κορεσμό. Δεν λέμε σώνει και καλά ότι πρέπει να βιώσουν τον πόνο του φτωχού και του άνεργου ή του απελπισμένου, του περιθωριακού και του αποκλεισμένου. Μπορούν -με ταπεινότητα- να κάνουν πράξη την ιδεολογία τους (σιγά, τώρα, αλλά τέλος πάντων...).
Αλλά μόνο έτσι θεμελιώνεται η ελάχιστη αξιοπρέπεια του ανθρώπου για την οποία κόπτονται οι θεωρίες της Αριστεράς και όσων επιδιώκουν τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των κοινωνιών: Τα πράγματα δυσχεραίνουν όταν ο πλουτισμός είναι ή θεωρείται ανέντιμος.
Μα, ισχυρίζονται, δεν εκμεταλλεύονται άμεσα κάποιον συνάνθρωπο οι μετοχές τους και τα σπίτια τους, οι περιουσίες τους και λοιπά. Λησμονούν, ή δυσφορούν να θυμηθούν, ότι κάθε πλούτος αφαιρείται μέσω πλαγίων οδών και νομιμοφανών διαδικασιών από την κοινωνική εργασία άλλων ανθρώπων. Τέλος πάντων, αυτά.
Σαφώς και δεν υπάρχει αριστερός πλούτος όπως ολίγον πομπωδώς ανακοινώνεται στον τίτλο. Πρόκειται, προφανώς, για παραπλανητικό τίτλο, οιονεί σκωπτικό και προβοκατόρικο, μια ευκαιρία να συζητήσουν οι άνθρωποι (αν και σχεδόν όλοι τον θαυμάζουν) για το τι σημαίνει πλούτος, τι σημαίνει Αριστερά, για τις ιερές αγελάδες, για τα μολυσμένα βοσκήματα, για την αναίδεια και τον αυταρχισμό των κυβερνώντων, για 'κείνο το ήθος, για τα προνόμια, την εξουσία και λοιπά.
