«Μην είν’ οι κάμποι; Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;», αναρωτιέται στους πρώτους στίχους του πασίγνωστου ποιήματος ο Ιωάννης Πολέμης (1862-1924). Στους επόμενους στίχους αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στα ρηχά ακρογιάλια, στα χωριά, στα νησάκια, στη θάλασσα, στα αρχαία μνημεία.
Τι θα είχε να γράψει για όλα αυτά ο ποιητής 100+1 χρόνια από τον θάνατό του; Τα ρηχά ακρογιάλια κινδυνεύουν από την αυθαίρετη δόμηση και πνίγονται από ορδές τουριστών, ιθαγενών και αλλοδαπών αδιάφορο, οι οποίοι δίνουν τη μάχη τής υπό σκιάν ξαπλώστρας. Τα χωριά της ελληνικής υπαίθρου ερημώνουν και ρημάζουν, ελλείψει κινήτρων οικονομικής και, κυρίως, πνευματικής ανάπτυξης για τους νέους. Εκατοντάδες χωριά, που λίγες δεκαετίες πριν έσφυζαν από ζωή, τώρα κατοικούνται (όσα εξακολουθούν να κατοικούνται) από μερικές δεκάδες (το πολύ) υπέργηρους. Τα νησάκια κείνται εκεί που ήταν πάντα, αλλά πώς να τα φτάσεις όταν τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια έχουν σκαρφαλώσει σε τιμές που με αυτά τα χρήματα θα αγόραζες στρέμματα ολόκληρα πριν από λίγα χρόνια; Και τη θάλασσα πώς να τη χαρείς όταν μολύνεται όλο και περισσότερο από πλαστικά και πετρελαιοειδή, με τη βιοποικιλότητα των ψαριών και τους πληθυσμούς τους να μειώνονται συνεχώς; Οσο για τα αρχαία μνημεία, εκεί κι αν ξεπεράσαμε τον (πολύ κακό) εαυτό μας: το μπάζωμα ξεκίνησε από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και έπεται συνέχεια.
Αμ’ οι κάμποι του πρώτου στίχου; Αντί να αποτελούν το βασικό πεδίο της γεωργικής επανάστασης και ανασχεδιασμού της αγροτικής παραγωγής, ώστε να παράγει η χώρα σε αφθονία και σε ποικιλία τα πρώτης τάξεως προϊόντα που δύναται και να μη χρειάζεται να εισάγουμε τίποτα προκειμένου να τραφεί ο πληθυσμός της, αντί γι’ αυτό, στους κάμπους μας φυτρώνουν πλέον φωτοβολταϊκά πάρκα, στο όνομα της νέας «πράσινης ανάπτυξης». Πρόκειται για την ίδια μορφή δήθεν «ανάπτυξης» που έπνιξε τα ψηλά βουνά (του δεύτερου στίχου) με ανεμογεννήτριες που, όπως και τα φωτοβολταϊκά, παράγουν ρεύμα το οποίο δεν διατίθεται πουθενά, μήπως και η αύξηση της προσφοράς μειώσει τις τιμές. Εξ ου και οι τιμές του ρεύματος παραμένουν ανυποχώρητα υψηλές.
Βέβαια, στα χαρτιά τού άρτι καταργημένου ΟΠΕΚΕΠΕ η χώρα εμφανίζει επταπλάσια βοσκοτόπια από αυτά που υπάρχουν. Οπως ο Ιησούς έκανε το θαύμα του πολλαπλασιάζοντας τους άρτους και τους ιχθύς προκειμένου να θρέψει τους πολυάριθμους πιστούς του, έτσι και ο ΟΠΕΚΕΠΕ έκανε το δικό του θαύμα. «Ολα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα», καταλήγει ο ποιητής. Κυρίως τα βοσκοτόπια, τα θαυματουργά. Επιτέλους, περισσότερο από έναν αιώνα μετά, ολοκληρώθηκε η απάντηση στο βασικό υπαρξιακό ερώτημα της χώρας που έθεσε ο τίτλος του ποιήματος.*(Ph.D)2, καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας