Η μεταφορά της λεγόμενης αφρικανικής σκόνης, της σκόνης που έρχεται από τη Σαχάρα και που περιέχει στοιχεία όπως το πυρίτιο, το αργίλιο, ο σίδηρος, το μαγνήσιο, είναι ένα φυσικό φαινόμενο που δεν είναι καινούργιο· παρατηρείται από αρχαιοτάτων χρόνων. Ωστόσο έχει κανείς την αίσθηση ότι εμφανίζεται όλο και συχνότερα. Μπορεί αυτή η αίσθηση να προκύπτει από το γεγονός ότι έχουμε λιγότερες βροχές, δηλαδή από το ότι ο ήλιος καλύπτεται λιγότερες φορές από σύννεφα, επομένως καλύπτεται αναλογικά περισσότερες φορές από τη σκόνη, σε σχέση με το παρελθόν, ή η σκόνη είναι περισσότερες φορές ορατή, σε σχέση με το παρελθόν. Μπορεί όμως να είναι και ψυχολογική αυτή η αίσθηση, καθώς η μεγάλη πυκνότητα σκόνης και το χρώμα που παίρνει η ατμόσφαιρα έχουν κάτι το δυσοίωνο και το απειλητικό, όπως και η ατμόσφαιρα της διεθνούς πολιτικής κατάστασης σήμερα.
Ευτυχώς βέβαια η έκφραση «σύννεφα πολέμου απλώνονται πάνω από την Ευρώπη» δεν έχει αντικατασταθεί από κάτι σαν «αφρικανική σκόνη πολέμου απλώνεται...», πράγμα που θα ήταν και εξαιρετικά άδικο για την πολύπαθη Αφρική, που είναι η μόνη που δεν ευθύνεται για τα απίστευτα καμώματα, για ακόμα μίσ φορά στην Ιστορία, της λευκής φυλής.
Αν πάντως κάτι μας υπενθυμίζει η «αφρικανική σκόνη», είναι ότι έχουμε ξεχάσει πως η Μεσόγειος έχει δύο μεγάλες ακτογραμμές, όχι μία. Η βιωμένη απόσταση επικοινωνίας που μας χωρίζει από τις νότιες ακτές είναι απείρως μεγαλύτερη από τη χιλιομετρική. Σε ευθεία γραμμή, η απόσταση της Λιβύης –ας πούμε του Τομπρούκ– από τα νότια παράλια της Κρήτης είναι μόλις 30 χλμ. παραπάνω απ’ ό,τι η απόσταση της βόρειας Κρήτης από τον Πειραιά. Το ίδιο ισχύει και για τη βορειοδυτική Αίγυπτο. Ακόμα μικρότερη είναι η απόσταση της Σικελίας από την Τύνιδα, πάνω-κάτω και της Σαρδηνίας –άλλωστε ο μυθικός Σάρδος έφτασε στο νησί από την Τυνησία–, ενώ το Μαρόκο είναι σχεδόν ενωμένο με την Ιβηρική.
Σε έναν ποιητικό διάλογο μέσω αλληλογραφίας που είχαν στα γαλλικά ο Σύρος ποιητής Αδωνις με τον Ελληνα ποιητή Αναλι, ο πρώτος (είναι σήμερα 95 ετών) έγραφε το μακρινό πια 1997: «Είναι σίγουρο, ω ποιητή, ότι τα μεσογειακά σύννεφα αφιερώνουν το σώμα τους μόνο στους μηρούς των αστεριών, και ότι αυτό το υγρό που ονομάζουμε “βροχή” χύνει μόνο τον ιδρώτα του μακρινού ταξιδιού που έκαναν οι πρόγονοί μας στην έρημο του παγκόσμιου χώρου [...]. Κοίτα και τους διάττοντες αστέρες πάνω από την Ανατολή, δεν βλέπεις ότι παίρνουν, με τη σειρά τους, το σκοτεινό χρώμα του μετάλλου;».
Ενώ ο –μακαρίτης πια– Αναλις διαπίστωνε: «Οσο περνούν τα χρόνια, υπάρχει όλο και λιγότερος ήλιος στους δρόμους της Αθήνας, ολοένα λιγότερη σκιά».
Είναι ακριβώς η δυσοίωνη αίσθηση που έχεις, περπατώντας κάτω από τη σκόνη, ότι ένας κρυμμένος ήλιος τσουρουφλίζει το δέρμα σου. Μπαμπέσικα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας