Δεν είναι καθόλου παράλογο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζεσταίνει την κυβερνητική μηχανή για εκλογές. Ετοιμάζει ασφαλές έδαφος για τον ίδιο εν πρώτοις (συμπεριλαμβανομένων των εταίρων σε οικογενειακές επιχειρήσεις) και για τους άμεσους συνεργάτες του κατά δεύτερον.
Ούτε το εσωτερικό περιβάλλον είναι ασφαλές γι’ αυτόν ούτε το διεθνές. Στο εσωτερικό αδυνατεί να κυβερνήσει με ανύπαρκτη την οικονομία -πλην του τουρισμού-, ανασφάλεια στις μεταφορές, απαγορευτική τη στέγη, κακή παιδεία και διαλυμένα νοσοκομεία. Μόνο με επιδόματα της πυρκαγιάς στους αναξιοπαθούντες των μνημονίων Ελληνες πολίτες δεν τη βγάζουν ούτε αυτοί ούτε ο ίδιος. Στο εξωτερικό δεν στέκει στα πόδια του περιμένοντας από τους ισχυρούς παίκτες τα δικά τους «επιδόματα» για να παραμείνει η χώρα στη θέση της και να μη διαμελιστεί στα δικά τους «θέλω».
Την ίδια ώρα, οι άλλοι πάνε μια χαρά. Η Ρώμη θα έχει σε λίγο τον νέο Πάπα της, που θα νοιάζεται περισσότερο για τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια και λιγότερο με άλλες σκοτούρες. Η Μόσχα έτσι κι αλλιώς παίζει δυνατά, το Πεκίνο δεν δείχνει να κιοτεύει από τις απειλές της Ουάσινγκτον, το Λονδίνο (παραφουσκωμένο με τη γνωστή αυτοκρατορική υπεροψία) προβάλλει νέο ηγετικό πνεύμα, απελευθερωμένο από τις κομπλεξικές Βρυξέλλες, και η Αγκυρα δείχνει να ξέρει να ρίχνει τα ζάρια στον διεθνή τζόγο, για το ξαναμοίρασμα αγορών και επιρροών. Ακόμα και το Παρίσι ψάχνει να βρει τα βήματά του.
Σ’ αυτή την τόσο ρευστή για τις διεθνείς ανακατατάξεις περίοδο, η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη στα μνημόνια των ισχυρών δανειστών της. Δεν έχει σχέδιο αναπροσανατολισμού και ανασυγκρότησης, επειδή κανέναν από τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες της χώρας δεν τον ενδιαφέρει. Ενα κουρελόχαρτο έχει για πλάνο στη διαιώνιση της μιζέριας.
Δεν είναι ανάξιο της προσοχής όλων όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις ότι οι ηγεσίες πολλών χωρών της Δύσης έχουν πλέον επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους στην αναστύλωση των κοινωνιών τους: ο Τραμπ θέλει να κάνει την Αμερική «μεγάλη ξανά», η Μελόνι την Ιταλία υπολογίσιμη δύναμη, ο Στάρμερ το ίδιο για το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Μερτς πασχίζει αγωνιωδώς για τη Γερμανία, ο Φίτσο για τη Σλοβακία και πάει λέγοντας. Ο Μητσοτάκης ποιον στόχο έχει και για ποια Ελλάδα;
Ο τόπος έχει ανάγκη από ριζικό αναπροσανατολισμό. Στην εθελοντική επενδυτική δραστηριότητα ελληνικών ή ξένων επιχειρηματικών ομίλων δεν μπορεί να στηριχτεί. Χρειάζεται κρατική πρωτοβουλία με σχέδιο και αποφασιστικότητα τέτοια που να μην έχει βεβαίως καμία σχέση με τη σπάταλη και πελατειακή λογική των προ των μνημονίων χρόνων αλλά να δώσει παραγωγική ταυτότητα στη χώρα. Αν παραμείνει χώρα υπηρεσιών, θα έχει και την τύχη του κάθε υπηρέτη.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι μετά τον Μητσοτάκη ποιος; Και το αμέσως επόμενο, τι θα καταφέρει; Το μοναδικό μέλημα του σημερινού πρωθυπουργού φαίνεται ότι είναι το πολιτικά ακαταδίωκτο. Και επειδή από την πλευρά της σημερινής αντιπολίτευσης δεν απειλείται, η προσπάθειά του επικεντρώνεται στο εσωτερικό της Ν.Δ. και τον άνθρωπο που θα τον διαδεχτεί. Αν και η καραμανλική πτέρυγα δεν δείχνει διατεθειμένη να του δώσει συγχωροχάρτι, ωστόσο και χρόνο τού δίνει και σχέδιο ανασυγκρότησης δεν παρουσιάζει.
Ισως η ελπίδα να βρίσκεται στην ίδια την κοινωνία που, όπως έδειξε και το ξέσπασμα με την υπόθεση των Τεμπών, έχει μέσα της δυνάμεις δημιουργικές.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας