Παντελόνι με γυρισμένες άκρες

Ξυπνάς ένα πρωί Κυριακής και συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες - όχι τόσο ώστε να φοβάσαι το αναπόδραστο, ωστόσο πέρασε καιρός από τότε που προσπάθησες τελευταία φορά να μετρήσεις τα κεριά πίσω σου. Τώρα έγιναν κάμποσα, τόσα που να μην μπορείς να δεις πια τα πρώτα που έσβησαν και κρύωσαν.

Είναι Νοέμβριος, μήνας μεταβατικός, ο τελευταίος του φθινοπώρου - μπορεί κι ο πρώτος του χειμώνα. Οι κρίσεις ηλικίας δεν σε άγγιξαν ποτέ, αυτά είναι για όσους έχουν χρόνο να παίζουν με τις λέξεις και τα πράγματα όσο η ζωή τριγύρω τρέχει.

Ομως υπάρχει κάτι που λείπει, κάτι που δεν χόρτασες ποτέ, που δεν ξέρεις αν το είχες, αν το έχεις και δεν το εκτιμάς, αν το άφησες να φύγει ή αν ακόμη δεν το έχεις βρει. Δεν έχει ούτε όνομα, δεν έχει γεύση, δεν έχει αφή.

Μα τα ξέρω ήδη όλα, όλα τα ξέρω-
Ξέρω τα βράδια, τα πρωινά, τα απογεύματα,
Εχω μετρήσει όλη τη ζωή μου με κουταλάκια του καφέ. (1).

Μόνο τα πρωινά των γενεθλίων, εκείνα τα πρώτα του μήνα, που νιώθεις το κρύο να αντρειεύει, που αντί για δουλειές και υποχρεώσεις θα ήθελες ένα μεγάλο χουζούρι, ένα δεύτερο φλιτζάνι ζεστό καφέ και δυο φρυγανιές παραπάνω με μέλι από έλατο, αυτό το «χωρίς όνομα» σου γαργαλάει τη μύτη.

Αρωμα βορινού ανέμου, φρέσκο και αναζωογονητικό, γλυκό βύσσινο σπιτικό, καφές ελληνικός βαρύς, λίγες κουβέντες χωρίς σημαίνουσα βαρύτητα που τσακίζει την ησυχία, και μουσική: αγαπημένα τραγούδια, αυτά που μιλούν για τα μυστήρια της ζωής χωρίς λέξεις άγνωστες, ή την Ποιμενική του Μπετόβεν που σε αφήνει να ταξιδέψεις.

Θέλεις να κάνεις αυτή τη διαδρομή, αριστερά και δεξιά, μπροστά και πίσω, μια στην εφηβεία και μια στα παιδικά χρόνια, να γελάσεις που κάποτε έκλαψες για πράγματα που διορθώνονταν, να συγχωρέσεις ό,τι δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, να χαϊδέψεις την παιδική αθωότητα και να την παρηγορήσεις.

Να νταντέψεις λίγο τη δεκαετία των είκοσι και των ονείρων τους και να φορέσεις κάτι καινούργιο - μικρό έστω, αλλά καινούργιο.

Γιατί αυτή είναι η προσωπική σου Πρωτοχρονιά και θέλεις να την καλοπιάσεις. Ξέρεις πως είναι μάταιο, αλλά μπορείς παρ’ όλα αυτά να προσπαθήσεις. Αύριο ίσως να μην το θυμάσαι καν - έτσι είναι οι Πρωτοχρονιές, τις σαρώνουν η ρουτίνα και η πραγματικότητα.

Πάλι όμως δεν θα βρεις τη μαγική ονομασία, εκείνη που με μία λέξη είναι όλα αυτά μαζί και αυτό το άλλο που τα συνέχει - τι να γίνει;

Μα είναι αδύνατο να εκφράσω αυτό που εννοώ!(1)

Βάζεις να ακούσεις τώρα την 4η, πάλι του Μπετόβεν, που ώρες ώρες σε φέρνει σε διάθεση να σηκωθείς και να χορέψεις -εσύ που σπάνια θα το έκανες- παρ’ όλο που οι στιγμές της θλίψης της σε αγγίζουν περισσότερο από εκείνες της χαράς της. Πρέπει να βρεις εκείνη τη λέξη…

Αδύνατον. Κοντεύει μεσημέρι και δεν κατάφερες ακόμα τίποτα. Και έχει αρχίσει να σε τσιγκλάει το κάθε μέρα, δεν θα προλάβεις. Πρέπει γρήγορα να σκεφτείς, γρήγορα να δράσεις, πριν φύγει η μέρα, πριν χαθεί κι άλλος χρόνος.

Και τότε θυμάσαι πάλι τον Ελιοτ:

Μεγαλώνω… Μεγαλώνω…
α φορέσω το παντελόνι μου με τις άκρες του γυρισμένες.
Να κάνω χωρίστρα τα μαλλιά μου; Τολμώ να γευτώ ένα ροδάκινο;
Θα φορέσω λευκό φανελένιο παντελόνι και θα περπατήσω στην ακτή.
Εχω ακούσει τις γοργόνες να τραγουδούν, η μια τραγουδούσε στην άλλη.
Δεν νομίζω ότι θα τραγουδήσουν κάτι και σε μένα.(1)

Κοιτάζεις τη φρουτιέρα, τυλίγεσαι περισσότερο στη μάλλινη ζακέτα. Δεν είναι εποχή για ροδάκινα, ούτε για λευκά φανελένια παντελόνια. Ωστόσο παίρνεις ένα μήλο και το δαγκώνεις.

Καλό μήνα.

(1) Τ.Σ. Ελιοτ, αποσπάσματα από τη συλλογή «Το Ερωτικό Τραγούδι του Τζ. Αλφρεντ Πράφροκ και άλλα», σε ελεύθερη απόδοση από τα αγγλικά.