Περιφρονημένος πλην υπερήφανος Μητσοτάκης

Να, λοιπόν, που κανείς από τους νόμους που έχει σκαρφιστεί, καμιά βαρύγδουπη διαβεβαίωση του ιδίου και του περίφημου «επιτελικού κράτους του» για την πλήρη κοινωνικών ευαισθησιών λειτουργία της κυβέρνησής του, καμία ρητορική πομφόλυγα και καμιά από όσες κινήσεις ταχυδακτυλουργού έχει δοκιμάσει δεν του εξασφάλισε την αποφυγή της περιφρόνησης και οργής της κοινωνίας. Κι ούτε που σκιάζεται, που η επιμονή του να παραμένει στην εξουσία δεν εξασφαλίζει τίποτα πέρα από τη συνέχιση της πορείας στο ίδιο σκοτεινό τούνελ, το οποίο μόνο σε νέες περιπέτειες οδηγεί.

Ολοι πλέον στη Ν.Δ. έχουν τις ευθύνες τους ισομερώς καταμερισμένες. Τις δικές του έχει ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης ως επικεφαλής της χειρότερης (και πλέον επικίνδυνης για τους πολίτες και τα συμφέροντα της χώρας) κυβέρνησης για όλα όσα έχει συντονίσει σε βάρος της δημοκρατίας. Οι οποίες γίνονται ακόμη βαρύτερες, όταν υποστηρίζει τα πεπραγμένα του υπερήφανος είτε στη Βουλή (όποτε και αν την «τιμά» με την παρουσία του) είτε συνεντευξιαζόμενος ευχάριστα. Τις δικές τους έχουν οι υπουργοί, οι οποίοι έχουν εμπλακεί στις υποθέσεις αυτές, όπως οι υποκλοπές, το πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, η ασυλία των τραπεζών και των ολιγαρχών στην οικονομική ασφυξία χιλιάδων νοικοκυριών και εκατοντάδων επιχειρήσεων, τα χάλια της δημόσιας Υγείας και Παιδείας ή η αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος. Τις δικές τους όμως έχουν και όλοι όσοι στο Κοινοβούλιο χειροκροτούν όρθιοι τον αρχηγό τους, με το πέρας του απολογισμού του θλιβερού έργου του. Θλιβερή εικόνα και οι ίδιοι.

Ποια είναι η Ελλάδα, για την οποία ο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος που την κυβερνά η παράταξή του για πάνω από πενήντα χρόνια; Η Ελλάδα που δεν την αντέχουν πια οι πολίτες της και βγαίνουν κατά εκατομμύρια στους δρόμους; Η Ελλάδα που βρίσκεται στην ίδια λίστα με τριτοκοσμικές χώρες στη διαφθορά και στην εφαρμογή των κανόνων δικαίου; Η Ελλάδα που η οικονομία της έχει απαξιωθεί με το μνημονιακό ξεπούλημα της οικονομίας και του παραγωγικού πλούτου της; Η Ελλάδα που συνδιαλέγεται με εκείνους που απαιτούν τον ακρωτηριασμό της; Η Ελλάδα που, έτσι όπως έχει καταντήσει, γεύεται την περιφρόνηση των ξένων ηγετών, την ώρα που αναχαράζουν τους διεθνείς χάρτες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και φυσικά στη γειτονιά μας;

Παρ’ όλα αυτά παριστάνει τον αυθεντικό εκφραστή μιας ξεσηκωμένης κοινωνίας, την οποία… ακούει να του λέει «προχώρα κι άλλο». Ο υπόλογος μεταφράζει την αγανάκτηση σε επιδοκιμασία. Αλλά και στέκεται απέναντί της υπεροπτικά απαιτώντας υποταγή. Σε μια φυσιολογική κατάσταση άλλη οδός πέραν αυτής που οδηγεί από το Μαξίμου στο προεδρικό μέγαρο για την υποβολή της παραίτησής του δεν θα υπήρχε. Θα ήταν ίσως η μοναδική στιγμή που θα λειτουργούσε με αίσθημα πολιτικής ευθύνης. Δεν το κάνει επιμένοντας να κινείται στην προγραμματισμένη πορεία του.

Είναι οι συνθήκες έτσι διαμορφωμένες πια που ευνοούν μια νέα μεταπολίτευση, με την έννοια μιας νέας τομής στην πολιτική ζωή του τόπου. Οποιοι όμως την επιχειρήσουν, ας έχουν υπόψη τους ότι η Μεταπολίτευση του 1974 χάθηκε, επειδή οι δυνάμεις που την ώθησαν προτίμησαν τη συγχώνευσή τους στο προ της δικτατορίας αποτυχημένο πολιτικό σύστημα. Κι ήρθε η πλήρης κατάρρευσή του.