Ω «Τέμπora» ο mores…

Πολιτική ανωμαλία δεν συνιστά η έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης ούτε η συνακόλουθη απαίτηση για υγιή δικαιοσύνη. Πολιτική ανωμαλία συνιστά η εμμονική αντίληψη που έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης περί εξουσίας κατά παράβαση των κανόνων λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Των στοιχειωδών έστω.

Αν ήταν ένας σκληρός συντηρητικός πρωθυπουργός, με συγκεντρωτικές τάσεις έστω, θα διαπιστωνόταν απλώς ένα σοβαρό πρόβλημα με την άσκηση των καθηκόντων του. Δεν ισχύει όμως αυτό. Εκείνο που τον διακρίνει είναι η απολυταρχική συμπεριφορά, με ιδιαίτερα γνωρίσματα τον απόλυτο έλεγχο των κρίσιμων λειτουργιών του κράτους, την υιοθέτηση μέσων παρακολούθησης και εποπτείας των αντιπάλων του, την επιδεικτική αδιαφορία στην παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη, την περιφρόνηση της κοινωνίας και των αναγκών της ιδίως στα θέματα της ακρίβειας, της υγείας και της ασφάλειας, τη σκανδαλώδη υποστήριξη της τραπεζικής ασυδοσίας και την εξυπηρέτηση των φίλων του ολιγαρχών.

Τα περισσότερα από αυτά συναντήθηκαν κάπου εκεί κοντά στη σήραγγα των Τεμπών, για να συντελεστεί το αποτρόπαιο έγκλημα. Η σύγκρουση των δύο συρμών έγινε επειδή ούτε τα σύγχρονα συστήματα ασφαλείας λειτουργούσαν, ούτε το προσωπικό του σταθμού στη Λάρισα ήταν επαρκές, ούτε έλεγχος είχε γίνει στην εμπορική (ή μήπως και στην επιβατική;) αμαξοστοιχία. Και το τραγικότερο, δεν παρεμποδίστηκε μόνο η έρευνα για τη διερεύνηση των αιτίων αλλά και χλευάστηκαν χυδαία από την κυβερνητική εξουσία όσοι μετ’ επιμονής ζητούσαν και ζητούν την αλήθεια πίσω από την τραγωδία.

Αυτό ήταν που εξόργισε την κοινωνία. Με εξαίρεση εκείνους που ωφελούνται ακόμα από το σύστημα Μητσοτάκη, στο κυβερνητικό αφήγημα βολεύονται μόνο οι άνοες οπαδοί. Ουδείς άλλος. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός βρίσκεται αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχε ποτέ ομόλογός του στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Εχει θίξει τις θεμελιώδεις αξίες του μέσου πολίτη ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης. Εχει κλονίσει την εμπιστοσύνη καθενός στην ασφάλεια της καθημερινότητας και την προστασία της από το κράτος.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ούτε κομματικό ούτε προσωπικό (με την έννοια των διαφορών μεταξύ στελεχών εντός της κυβερνώσας παράταξης). Είναι κατεξοχήν πολιτικό. Και μάλιστα πρωτοφανές. Για την επίλυση του οποίου δεν υπάρχει συνταγματική πρόβλεψη. Οπότε άπαντες αφήνουν τον για όλους και όλα βολικό χρόνο να βρει διέξοδο. Θα βρει στην πλήρη κατάρρευση.

Η τραγική ανεπάρκεια της εξ αριστερών αντιπολίτευσης, η οποία όφειλε από την επομένη των εκλογών του 2023 υπό το βάρος των δύο βαρύνουσας σημασίας ζητημάτων, αυτό των παράνομων παρακολουθήσεων και αυτό των Τεμπών (με όσα το συνοδεύουν) να έχει διαμορφώσει πρόγραμμα και σχήμα πολιτικής λύσης, συνεχίζει να ψάχνεται στα συντρίμμια της αναξιοπιστίας της. Την ίδια ώρα η εντός των νεοδημοκρατικών τειχών αμφισβήτηση αρέσκεται στα μισόλογα ή και στη σιωπή με τη λογική «θα πέσει, όταν παραωριμάσει, όταν αρχίσει και σαπίζει πάνω στο κλαδί». Μα ήδη βρομάει.

Προς το παρόν οι πολίτες κάνουν το καθήκον τους, όπως ορίζεται και από την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος: «η τήρηση του παρόντος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων» κ.λπ. Κι ας βυσσοδομούν Βορίδης και Γεωργιάδης. Εξάλλου δεν έχουν και πολύ καλές σχέσεις με τη δημοκρατία. Οπως δεν έχουν και οι εκτός Ν.Δ. ακροδεξιοί που καραδοκούν να γίνουν αυτοί ρυθμιστές των εξελίξεων. Αυτό ας ανησυχήσει όσους καμώνονται την «προοδευτική αυθεντία».