Σύμπτωση; Οχι. Δεν είναι σύμπτωση που συγκρούστηκαν δύο τρένα. Οφείλεται στην κακοδαιμονία του ελληνικού κουβέρνου. Από τότε που γίνηκε ανεξάρτητο κράτος. Που δεν νοιάζεται για τη ζωή των πολιτών. Δυστυχήματα συμβαίνουν πάντα και παντού. Μπορεί να αποδοθούν, κάποιες φορές, σε σατανικές συμπτώσεις. Ομως, ένα κράτος δικαίου δεν σταυρώνει τα χέρια του. Από την πρώτη στιγμή κινητοποιεί όλες τις δυνάμεις του. Για να καταλάβει τι συνέβη. Και να διορθώσει τα κακώς κείμενα.
Τίποτε απ’ αυτά δεν συνέβη. Διαρκής στιγματισμός των γονέων. Ξέθαψαν κοπριές και λάσπες. Να αμαυρώσουν την ηθική υπόσταση των γονέων. Και αυτό είναι το χειρότερο.
Δύο χρόνια συμπληρώνονται από την αποφράδα ημέρα. Τότε που σταμάτησε το ρολόι της ελληνικής κοινωνίας. Συντονισμένες επιθέσεις. Απαξίωση. Η κοπριά γίνεται το εθνικό μας σπορ. Οζει η σαπίλα. Ομως, η φωνή των 57 νεκρών κρατάει όρθιους τους Ελληνες πολίτες. Δίνει κουράγιο στους γονείς. Διαρκής προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη. Να αποκατασταθεί το κράτος δικαίου.
28η του Φλεβάρη. Μια σημαδιακή μέρα. Οχι μόνο για πένθος και μοιρολόι. Το πένθος γίνεται κινητήριος δύναμη για δράση. Είναι καθαρτήριο το πένθος, όχι μόνο ατομικά αλλά και συλλογικά. Ωριμάζει η απόφαση για συλλογική δράση, για άρση των κακοδαιμονιών της ελληνικής διοίκησης. Η φράση «Δεν έχω οξυγόνο» γίνεται κραυγή διαμαρτυρίας για όσα συμβαίνουν. Είναι η διαπίστωση πως το πένθος χρειάζεται να γίνει εφαλτήριο για να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Η φωνή των νεκρών στοιχειώνει τη μνήμη και τις ευθύνες.
28η του Φλεβάρη. Οι γονείς κουβαλάνε τον σταυρό του μαρτυρίου. Και αντέχουν. Συνεχίζουν. Ανεβαίνουν στο Ορος των Ελαιών. Δύο χρόνια ζουν έναν γολγοθά, αντιμέτωποι με κακοψυχία. Είναι πολλοί οι γονείς. Ανώνυμοι και επώνυμοι. Ολοι σηκώνουν τον δικό τους σταυρό του μαρτυρίου. Σ’ αυτούς ξεχωρίζει η Μαρία Καρυστιανού, η μάνα των Τεμπών. Της έλαχε ο κλήρος. Ισως πήρε τη σκυτάλη από όλες τις γυναίκες, στην ιστορική πορεία, που βρήκαν τη δύναμη να σηκωθούν όρθιες. Να αναμετρηθούν με τον πόνο και να γίνουν ο φάρος σε μια πληγωμένη κοινωνία.
28η του Φλεβάρη. Δεύτερη χρονιά φέτος. Ολοι/ες συνάζονται για εκεί που ο ατομικός πόνος θα συναντηθεί με τον συλλογικό. Και θα γίνει κραυγή. Ποτέ Ξανά. Δικαιοσύνη. Η αδικία υποσκάπτει τα θεμέλια της κοινωνικής εμπιστοσύνης.
Ανθρώπινα ποτάμια θα βγουν στους δρόμους. Για να ενώσουν τη φωνή τους με εκείνες των 57 νεκρών. Χωρίς μίσος και διάθεση για εκδίκηση. Γιατί μόνον έτσι θα τιμηθούν οι νεκροί.
Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει. Η τελευταία μέρα του χειμώνα που απέρχεται.
28η του Φλεβάρη. Δεν είναι μακριά η άνοιξη. Ολοι σιωπούν. Περιμένουν να ακούσουν τη φωνή των 57.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας