Η Πορτογαλία, χώρα μικρή που φλογίζει την περιέργεια. Ανέκαθεν. Μια χώρα με παρελθόν αποικιοκρατικό. Από εκείνες που είχαν στενές σχέσεις με την Αφρική και τον πολιτισμό της. Μας γνώρισε τους νέους ήρωες των τελευταίων δεκαετιών. Αγόρια που συστήθηκαν στους ποδοσφαιρόφιλους, κάνοντας μια στάση πρώτα σε πόλεις όπως η Λισαβόνα, το Πόρτο, η Μπράγκα.
Ενδεχομένως σ’ αυτή τη μεταπολεμική συνύπαρξη χρωστάει η χώρα το πολυπολιτισμικό της πρόσωπο. Ενιωσα πως αυτό είναι η δική τους καθημερινότητα. Αυτό το βίωσα στο Πόρτο, μια πόλη που ατενίζει τον Ατλαντικό από τους λόφους της. Και που έχει φροντίσει να δημιουργήσει, γύρω από το ποτάμι, το δικό του κουκούλι αυτοπροστασίας από τον βρυχώμενο ωκεανό.
Το ταξίδι στο Πόρτο έγινε με αφορμή τον αγώνα του Ολυμπιακού με την τοπική ομάδα. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ευχαριστήσουμε τη χώρα που συνέβαλε κι αυτή, με τα δάνεια ποδοσφαιριστές της, στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Η Ιβηρική χερσόνησος υπήρξε πάντα γενναιόδωρη προς τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, με όποια μορφή και αν εμφανίζεται.
Να πω την αμαρτία μου, ταξίδεψα ώς εκεί με την κρυφή ελπίδα ότι θα μπορούσα να συναντήσω τον Πεσόα ή έναν από τα ετερώνυμά του. Ή ακόμη τον Σαραμάγκου. Να ανεβοκατεβαίνουν τους ανηφορικούς δρόμους ή να επιβιβάζονται στο τραμ που κάνει τη διαδρομή από την εκκλησία των κληρικών έως το πάρκο, δίπλα στον ωκεανό. Να παίξουμε, ενδεχομένως και να πλέξουμε στη Ριμπέιρα.
Και μια άλλη ομολογημένη αμαρτία μου είναι πως κουβαλούσα στο σακίδιο το βιβλίο της Κατερίνας Σχινά «Καλή και ανάποδη. Ο πολιτισμός του πλεκτού» (Κίχλη). Να τους το κάνω δώρο, την ώρα που θα παίρναμε τις βελόνες πλεξίματος από τις δύο κυρίες που στέκονται στη νοτιοδυτική πλευρά του ποταμιού.
Φευ! Δεν τους αντάμωσα, ίσως να έφεραν βαρέως την ήττα της ομάδας. Θυμάμαι που κάποιος με λοξοκοίταζε με απαρέσκεια, καθώς το βράδυ περιδιαβαίναμε τον πεζόδρομο της Αγίας Καταρίνα. Δεν πρόλαβα να φωνάξω «Φερνάντο», κάνετε λάθος, καβαλιέρο, απάντησε και χάθηκε.
Την άλλη μέρα τριγυρνούσα στη Ριμπέιρα. Στάθηκα απέναντι από τις δύο κυρίες που έπλεκαν. Είχαν τον πάγκο μπροστά και πάνω του την πραμάτεια τους. Ολη φτιαγμένη με το βελονάκι και τις βελόνες τους: τσάντες, καπέλα, κασκόλ, περικάρπια. Αμίλητες έπλεκαν. Τους ρώτησα αν είδαν τους δύο λογοτέχνες. Κούνησαν αμήχανα τους ώμους τους. Αγόρασα ένα περικάρπιο. Τους ζήτησα τις βελόνες, ξεκαρδίστηκαν στα γέλια.
Τους διάβασα το δίστιχο «To όλο πράγμα αρχίζει με μια μόνο θηλιά/ και δυο βελόνες. Μια λέξη και μια πένα». Συνάδελφός τους πλέκουσα η ποιήτρια (Γκουίνεθ Λιούις). Με κοίταζαν περίεργα. Δίκιο είχαν. Σπανίζει η αναβλύζουσα ομορφιά και δημιουργία. Το πανέρι προσφέρει ετοιματζίδικα. Τουλάχιστον, το Πόρτο κρατάει την ποιητική μαγεία του.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας