Μετά τον πόλεμο η Ευρώπη είχε μια φόρα. Πνευματικά και κοινωνικά κινήματα, οικονομική ανάπτυξη, καινοτομία. Εστω κι αν είχε χάσει την πρωτοκαθεδρία που απέκτησε όπως την απέκτησε, με αυτοκρατορίες και αποικιοκρατία, έστω και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πια το πάνω χέρι, συνέχιζε να διατηρεί την αύρα μιας γεωγραφικής περιοχής με μεγάλη ιστορία, με μεγάλα επιτεύγματα, με πολύ αιματηρούς πολέμους βεβαίως, αλλά με μία γνώση και ένα κέφι που την κρατούσε στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων.
Σήμερα ναι, μένουμε Ευρώπη εν πάση περιπτώσει, αλλά το σύνθημα της εποχής της κρίσης πάσχει όχι τόσο στο πρώτο σκέλος, όσο στο δεύτερο. Το «μένουμε» είναι κάπως δεδομένο, το «σε ποια Ευρώπη» όμως πολύ λιγότερο. Η σημερινή Ευρώπη είναι αγνώριστη. Η Γαλλία, παρά τα μεγάλα της προβλήματα, παρά και τη δεύτερη και όχι πρώτη θέση οικονομικά στην Ευρώπη, μπορεί να επαίρεται ότι βγάζει και τον πλουσιότερο Ευρωπαίο -και κατά διαστήματα πλουσιότερο στον κόσμο-, τον Μπερνάρ Αρνό, και νομπελίστες και νομπελίστριες λογοτεχνίας (τρεις μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, Λε Κλεζιό, Μοντιανό, Ερνό). Και Αρνό και Ερνό, δύο ανθρώπους που τους χωρίζουν λίγα γράμματα στο επίθετο αλλά μια άβυσσος στις απόψεις και στη στάση ζωής, οι οποίοι ωστόσο δίνουν το μέτρο μιας χώρας που παρά τη γενική παρακμή διατηρεί μια κάποια ζωντάνια. Η Γερμανία, που είναι η πρώτη οικονομική δύναμη, με μικρές εξαιρέσεις, δεν έχει σήμερα να επιδείξει τίποτα πολύ σπουδαίο σε τομείς όπου έχει υπάρξει πολύ ισχυρή, όπως η φιλοσοφία, η τέχνη, η λογοτεχνία. Στην πραγματικότητα και στην οικονομία και στην καινοτομία έχει κάνει πολλά βήματα πίσω.
Γενικότερα όμως, η Ευρώπη, στην οποία πνέει ξανά ένας επίφοβος ακροδεξιός άνεμος, μοιάζει να έχει μπλεχτεί στα ίδια της τα δίχτυα, τα δίχτυα της γραφειοκρατίας και της προσπάθειας διατήρησης μιας συνοχής μέσω κοινών δημοσιονομικών κανόνων και σχολαστικών οδηγιών. Για πρώτη φορά μοιάζει τόσο γηραιά, για πρώτη φορά τόσο χαμένη, τόσο απαισιόδοξη, σαν ξεφούσκωτη σαμπρέλα. Ούτε όμως και η Βρετανία που έφυγε πετυχαίνει κάτι. Σε καμιά γωνιά της Ευρώπης δεν γίνεται κάτι που να θυμίζει τη δημιουργικότητα και την πνευματική φασαρία της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Ενας λήθαργος, κάπως απόκοσμος και λίγο απειλητικός, μοιάζει να κυριαρχεί στους ουρανούς της.
Κάπως έτσι βλέπουμε έναν ζωντανό κινηματογράφο -αν και πολύ βίαιο- στην Κορέα, βλέπουμε την πιο τρυφερή ταινία των τελευταίων χρόνων από το Ιράν («Το αγαπημένο μου γλυκό», αξίζει να τη δει κανείς), ενώ η τόσο πλούσια σε ιστορία και έργο Ευρώπη μοιάζει ώρες ώρες να ψάχνει την ψυχή της. Που είναι παγωμένη, από γενιές πολιτικών-λογιστών, οι οποίοι μετρούν δεκαδικά ψηφία και κρατούν χάρακες τιμωρίας, και που τώρα αναζητά τον δρόμο της σε δήθεν πιο φλογερές πολιτικές λύσεις, των οποίων η φλόγα προκαλεί σύγκρυο. Τουλάχιστον κρατάει κάτι από την αισθητική της, που στις ΗΠΑ αποτελεί για ακόμα μια φορά ζητούμενο. Είναι κι αυτό κάτι…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας