Προχωρούσαν πιασμένα χέρι χέρι. Ηταν δεν ήταν τριών με πέντε χρόνων. Τέσσερα παιδιά, στην πρώτη τους αλυσίδα, στην πλατεία Κλαυθμώνος. Πίσω τους οι γονείς τους με τα πιο μικρά αδελφάκια τους σε τρία καροτσάκια. Πιο πέρα άλλοι γονείς είχαν τα παιδιά τους καβάλα στον λαιμό τους, μια θέση με προνομιακή θέα του πλήθους που πορευόταν προς το Σύνταγμα. Και άλλα, πιο μικρά ακόμα, κούρνιαζαν στις φωλιές του στήθους ή της πλάτης των γονιών τους. Υπέροχη αίσθηση αυτή η πορεία με τους αμέτρητους ανθρώπους να βρίσκονται εκεί την Κυριακή στη διαδήλωση που ήταν μνημόσυνο αλλά και κάλεσμα σε αγώνα. Εμπειρία ζωής για τα παιδιά το πλήθος αυτό που δεν βιαζόταν, που χωρίς να είναι βουβό, δεν κραύγαζε, κάποτε χειροκροτούσε, πάντως δεν ήταν μοναχικό. Οπως συμβαίνει σπάνια στις μεγάλες πόλεις του κόσμου.
Βλέποντας αυτά τα ανθισμένα παιδιά, ένιωθες ότι τα πάντα ήταν δυνατά, ακόμα κι αν η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μπροστά στην αριθμητική υπεροχή της στη Βουλή. Τα παιδιά μας, αυτά που χάθηκαν στα Τέμπη, αυτά που βρίσκονταν στο Σύνταγμα, μας δείχνουν δρόμους που δεν είναι αυτοί της υποτέλειας προς τα έξω και της απαξίωσης προς τα μέσα. Δρόμους που δεν θα είναι σπαρμένοι με αδικίες, εκφοβισμούς, ιδιοτέλεια, πολιτικές ελεημοσύνης και μισές αλήθειες που προσβάλλουν την αξιοπρέπειά μας. Οπως συμβαίνει με έρευνες για τη φυγή, π.χ., των νέων από τη χώρα ή την υπογεννητικότητα που μνημονεύονται μονότονα, χωρίς να αντιμετωπίζονται αφού δεν συνδέονται με τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες ασφυξίας της χώρας και χρησιμοποιούνται ως ακόμα ένα εργαλείο φόβου που τροφοδοτεί την παραίτηση, το γαία πυρί μιχθήτω και το όποιος σωθεί σώθηκε. Η ευαισθησία και η οργή για τα Τέμπη ας σταθούν οδηγοί για όλα τα άλλα.
Είπαν τη διαδήλωση αυτή –και τις άλλες που έγιναν σε τόσες πόλεις– μεγαλειώδη. Και ήταν. Οπως και άλλες πολλές στο παρελθόν. Που φανέρωσαν ότι αυτός ο λαός, που συχνά τον καταγγέλλουν ως απαθή αυτοί που προσπαθούν να καλλιεργήσουν μια τέτοια υποτιθέμενη απάθεια για να αντλήσουν τα οφέλη της, δεν είναι έτσι. Ο λαός αυτός, όπως και άλλοι λαοί, δεν παύει να έχει μεγάλες και αυθεντικές στιγμές αυθόρμητων αντιδράσεων. Με μεγάλο κόστος κάθε φορά. Το ζήτημα είναι ότι αυτοί που προσφέρονται να αξιοποιήσουν τις αντιδράσεις αυτές, οδηγώντας τες προς στόχους που θα έχουν διάρκεια και ποιότητα, έχουν επανειλημμένα αποδειχτεί τουλάχιστον ανεπαρκείς. Ετσι, όχι μία αλλά πολλές φορές η ανάταση του λαού δεν συνδυάστηκε με μια ανάλογη των επίδοξων ηγετών του. Ας μη σπαταλήσουμε το κεφάλαιο ζωής και αντίστασης που αντλήθηκε από τον έσχατο αυτό πόνο. Ας γίνει αυτό η αφετηρία μιας πολιτικής συσπείρωσης που θα μας βγάλει από το ψυχικό και υλικό αδιέξοδο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας