Μια ιδιαίτερα ταλαιπωρημένη λέξη της εποχής είναι η λέξη «ελευθερία». Είναι μια λέξη ελπίδας και ανάτασης σε δίσεκτους καιρούς, όταν γίνονται πόλεμοι, όταν υπάρχουν κατακτητές, όταν υπάρχουν πολιτικές διώξεις και φυλακίσεις, απαγορεύσεις ή μεγάλοι περιορισμοί στη διατύπωση γνώμης ή στην ανάπτυξη της προσωπικότητας. Είναι μια λέξη που παράγει ανακούφιση όταν κάποιος απαλλάσσεται από δεσμά κάθε είδους, είτε αυτά αφορούν κρατική είτε κοινοτική ή οικογενειακή καταπίεση. Είναι μια λέξη που γίνεται σύνθημα στους τοίχους, που την καταλαβαίνουν όλοι ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, που αγγίζει ευαίσθητες χορδές και συγκινεί, που δίνει ώθηση στη φαντασία να πλάσει ουτοπίες και θετικά πρότυπα.
Αλλά είναι και μια λέξη της οποίας το νόημα διαστρεβλώνεται εύκολα. Η εύπλαστη φύση της τονίζεται από αυτό που την ακολουθεί κατά πόδας, δηλαδή από την απαραίτητη διευκρίνιση ότι η ελευθερία του καθένα τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Αυτό ακούγεται προφανές, δεν λαμβάνει όμως υπόψη του ποιος είναι ο καθένας και ποιος ο άλλος, δεν λαμβάνει δηλαδή υπόψη του τον συσχετισμό δυνάμεων.
Ετσι ο «άλλος» μπορεί να είναι κάποιος που θίγεται και από το παραμικρό περιθώριο ελευθερίας κάποιου, απλώς γιατί όσα διακυβεύονται γι’ αυτόν θεωρούνται από τον ίδιο απείρως σημαντικότερα. Κανονικά κάπου εκεί επεμβαίνει ο νόμος. Οταν όμως οι ισχυροί αυτού του κόσμου νιώθουν πιο ισχυροί από τον νόμο, αρχίζουν τα προβλήματα.
Μόλις χθες ο Τραμπ επανέλαβε ότι θα «πάρει» τη Γριλανδία, διότι πρόκειται «για την προστασία του ελεύθερου κόσμου», «έχει να κάνει με την ελευθερία του κόσμου» και διότι «εμείς είμαστε αυτοί που μπορούν να παρέχουν την ελευθερία. Αυτοί δεν μπορούν». Ο «πάροχος» έχει λοιπόν το ελεύθερο για όλα!
Το νόημα της «ελευθερίας» έχει πλήρως διαστρεβλωθεί από ένα τμήμα της οικονομικής ολιγαρχίας αλλά και της πολιτικής φιλοσοφίας. Νοείται σχεδόν αποκλειστικά ως οικονομική και επιχειρηματική ελευθερία, δηλαδή ως άρση κάθε περιορισμού στο επιχειρείν. Αν μάλιστα το επιχειρείν χρειάζεται τα μεταλλεύματα της Γριλανδίας, τόσο το χειρότερο για τη Γριλανδία. Θα της τα πάρει διά της βίας μεν, «ελεύθερα» δε. Αυτή η έννοια της ελευθερίας, το μεγάλο ψάρι να έχει το ελεύθερο να τρώει το μικρό, επίσης να μην πληρώνει φόρους, να απολύει «ελεύθερα», δεν έχει καμία σχέση με ελευθερία. Οταν το ’21 οι επαναστατημένοι Ελληνες υιοθετούσαν το σύνθημα «Ελευθερία ή θάνατος», σίγουρα δεν αναφέρονταν στις ελεύθερες απολύσεις ούτε στο να «ελευθερώσουν» τη Γριλανδία.
Τελευταία οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας αποδίδουν το προβάδισμα της Κίνας στην τεχνητή νοημοσύνη στην έλλειψη δημοκρατικών εμποδίων (όπως ο σεβασμός των προσωπικών δεδομένων, η ελεύθερη χρήση συστημάτων αναγνώρισης προσώπου με κάμερες παντού κ.λπ.). Και επιβεβαιώνουν αυτό που είπε ο Ισπανός πρωθυπουργός Σάντσεθ στο Νταβός: «Κάποιοι δισεκατομμυριούχοι της υψηλής τεχνολογίας έχουν πάψει να πιστεύουν ότι η ελευθερία και η δημοκρατία είναι συμβατές».
Αν ο Ρήγας ήξερε τι ακριβώς εννοούν ορισμένοι σήμερα με τον όρο «Ελεύθερη ζωή», μπορεί και να άλλαζε τον Θούριο. Να αναθεωρούσε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας