Περπατώ. Οσο μπορώ. Οπου μπορώ. Την πατημένη από πίσσα, τσιμέντο, μάρμαρο, τούβλο ή τον συνδυασμό τους γη της αγαπημένης πόλης. Το γούστο των εργοληπτών που σφραγίζει τελικά το τι βλέπουμε, το πού και πώς περπατάμε διαψεύδει όλο και πιο συχνά τις επαγγελίες για σωτηρία της πόλης. Γιατί τα έργα που εκείνοι «φυτεύουν» μιλούν για την αποσπασματικότητα και την απουσία συντονισμού που οδηγούν σε ημιτελείς συμφωνίες και κυρίως ασυμφωνίες δρόμων, παραδρόμων και πεζοδρομίων, μεταξύ τους αλλά και ως προς τον εαυτό τους. Οπως συμβαίνει και με τόσες ζωές και λεωφόρους που φιλοδοξούν να είναι ταχείας κυκλοφορίας και καταλήγουν σε αδιέξοδα (το παράδειγμα της πλημμυρισμένης λεωφόρου Ποσειδώνος κάτι δηλοί).
Ετσι, σε ένα πεζοδρόμιο διακρίνεις ποικιλία σχημάτων και καταπονημένων -δήθεν πολυγνώτειων- χρωμάτων, ατάκτως και ατέχνως ερριμμένων, σαν να είναι μπαλώματα από υπόλοιπα παλαιότερων αναθέσεων που απέμεναν σε στοκ και παλαιότερων ιδεών που νεάζουν, για να μην καταλάβουμε πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι. Περπατάς στους δρόμους και οι διάφορες τρύπες και τρυπίτσες, παγίδες και λάκκοι σού στέλνουν το μήνυμα: Δουλειά των διαφόρων συνεργείων που άνοιξαν τις πληγές δεν είναι η συνέργεια αλλά η παρενέργεια, ή αλλιώς το σύμπτωμα πως ο καθένας σκάβει τον λάκκο του ελπίζοντας ότι μέσα θα πέσουν άλλοι. Ενώ περπατώντας στο Πεδίον του Αρεως βλέπεις τις ρυτίδες που χαράζουν ακόμα και το πρόσφατο περιφερειακό οδόστρωμα, καταγγέλλοντας τα υλικά του μακιγιάζ.
Την εικόνα τη συμπληρώνουν οι έτσι κι αλλιώς ολιγάριθμοι και πάντα υπερπλήρεις κάδοι σκουπιδιών (που αρκετοί πολίτες δεν σέβονται) ενώ τα «σπιτάκια» ανακύκλωσης ξεπροβάλλουν ακάλεστα σε κάποια από τα ωραία σημεία της πόλης για να μας υπενθυμίζουν ότι η Αθήνα κινδυνεύει να καταντήσει τέκνο της βουλιμικής επιθυμίας για κέρδος των ολίγων, ενώ απουσιάζει η ανάγκη εκείνη που γεννά την αρμονία, τη φροντίδα και την ομορφιά. Η αισθητική απόλαυση, η ανιδιοτέλεια της ηδονής που χαρίζει η ομορφιά μοιάζει να διώκονται από τον δημόσιο χώρο και αυτό προσβάλλει όχι μόνο το βλέμμα αλλά και την ψυχή μας. Οι όποιες επιλογές ελευθερίας κινδυνεύουν να σκοντάψουν στα παραμελημένα ρείθρα των οδών, στις σπασμένες πλάκες των πεζοδρομίων, στις ρωγμές των δρόμων, στα μπαλώματα που αφήνουν πίσω τους οι χωρίς ορίζοντα επιδιορθώσεις.
Ισως ο φιλόσοφος που μίλησε για την ανιδιοτέλεια της αισθητικής κρίσης και ο συγγραφέας που έγραψε ότι η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο να ήταν ανεδαφικοί. Εκτός κι αν μας ειδοποιούσαν ότι η ασκήμια συνδυασμένη με το συνώνυμό της, την ιδιοτέλεια, μπορεί να γίνει παγίδα για την ίδια τη ζωή μας. Ας αντισταθούμε στην ασκήμια που μας πολιορκεί.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας