Eγραψε ιστορία σοβαρότητας και σταθερότητας

To όλο κακό με τον Κώστα Σημίτη ήταν πως υπήρξε ένας πραγματικά σοβαρός άνθρωπος σε μία μη σοβαρή χώρα -και ήταν και πρωθυπουργός της για δύο τετραετίες. Οκτώ χρόνια στο τιμόνι ενός κράτους και μετά να μη βαρύνεσαι με σκάνδαλα προσωπικά ή οικονομικά που βγάζουν μάτι δεν είναι εύκολο σ' αυτή τη χώρα. Ο Σημίτης ούτε για προσωπικά σκάνδαλα, μίζες, υπεξαιρέσεις κ.λπ. μπορεί να κατηγορηθεί ούτε για τίποτα. Τελικά ό,τι θυμάμαι να λένε εναντίον του από τότε μέχρι σήμερα που έφυγε, στους δρόμους ή στα σαλόνια, ήταν αναπαραγωγές των χυδαίων δήθεν χιουμοριστικών σχολίων που έκανε γι' αυτόν η Μαλβίνα Κάραλη που, αν την ήξερες πραγματικά όπως εγώ, δεν θα την συμπαθούσες καν, πόσω μάλλον να την εκτιμάς κιόλας, που διέδιδε πως στο Μαξίμου η παρέα του Σημίτη σχεδίαζε πώς θα την κόψει από το Μega, γιατί, λέει, είχε κάνει τον Σημίτη έξαλλο, ή στους δρόμους με διάφορους δήθεν μάγκες ή απλώς «τσόκαρα» που τον κατηγορούσαν τότε πως δεν ήταν «κανονικός» άνθρωπος αλλά ένας παγωμένος Γερμανός επιστήμονας και εμάς εδώ στη χώρα της ψευτομαγκιάς, του ωχαδελφισμού, της μίζας, της ρεμούλας και των σπιτιών της Εκάλης, αν ο πρωθυπουργός δεν γυρίσει από ταξίδι για λόγους υγείας και δεν κατεβάσει την γκόμενα ενώ είναι παντρεμένος από το αεροπλάνο, δεν τον παίρνουν στα σοβαρά. Σ' αυτή τη χώρα, για να σε σεβαστούν πραγματικά, δεν πρέπει να ξέρεις από οικονομικά πρέπει να ξέρεις ζεϊμπέκικο.

Ενώ όμως σ' αυτή τη χώρα ποτέ δεν παίρνουν στα σοβαρά το τι τους λένε οι ηγέτες τους και κοιτάνε πώς να τους ξεγελάσουν και να τους κοροϊδέψουν, πέσανε όλοι στον λάκκο με την πίσσα του χρηματιστηρίου, πούλησαν σπίτια και οικόπεδα, για να γίνουν εν μία νυκτί εκατομμυριούχοι και έπειτα σαν μικρά παιδάκια, που δεν ντρέπονται κιόλας, φώναζαν «πως παρασύρθηκαν» από την κυβέρνηση και έχασαν τα λεφτά στο χρηματιστήριο.

Στην πραγματικότητα, για καμία πράξη του Σημίτη δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις, αντιθέτως για κάποιες από αυτές θα έπρεπε να τον ευγνωμονούμε. Ο Σημίτης, με την ίδια σύζυγο, με την ίδια οικογένεια, με το ίδιο σπίτι, το ίδιο εξοχικό, την ίδια ζωή μπήκε στην πολιτική και κυβέρνησε τη χώρα και με τα ίδια ακριβώς αποσύρθηκε -σπάνιο αυτό σ' αυτή τη χώρα...

Και τώρα, μετά τον θάνατό του, εκτός από το ΚΚΕ που πολύ λογικά μίλησε για τον συνεπή αστό πολιτικό -κάτι βέβαια που για το ΚΚΕ είναι ενάντια στις αρχές του, ενώ για τους υπόλοιπους είναι το κανονικό- και τον Κώστα Καραμανλή που λογικά και με αξιοπρέπεια μίλησε για τη σοβαρή κοινοβουλευτική του παρουσία, όλοι οι άλλοι σχεδόν έδωσαν ρεσιτάλ από χυδαιότητας έως βλακείας στο στιλ «ο νεκρός δεδικαίωται» και «η ιστορία θα τον κρίνει» -αλήθεια, αν το λέει αυτό σοβαρά ο Σαμαράς, τότε αυτόν η ιστορία τι μπορεί να τον κάνει, το έχει σκεφτεί ποτέ αυτό;-, με αποκορύφωμα αυτήν τη Λατινοπούλου που βγήκε και τον έβρισε -μεγάλο παράσημο τελικά να σε βρίσει αυτή, είναι σαν να βρίζει ο Χίτλερ τη Θεία Λένα.

Ο Κώστας Σημίτης, σοβαρός και σταθερός άνθρωπος, έγραψε ιστορία σοβαρότητας και σταθερότητας σε μία χώρα που αυτές οι λέξεις είναι βρισιές. Δεν έσωσε μόνο το κόμμα του από την ανυποληψία που βρισκόταν τότε, λόγω του ιδρυτή του, αλλά και όλη τη χώρα και μάλιστα σε πρώτο χρόνο. Σκεφτείτε μόνο τι θα είχε γίνει αν τότε, το 1996, είχε γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ο Τσοχατζόπουλος.